Μιχάλης Δέλτα: Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2011

Η νύχτα ήταν από τις πιο παγωμένες ολόκληρης της χρονιάς. Βρέθηκα στους δρόμους ανεβαίνοντας την πεζοδρομημένη Ερμού προς Σύνταγμα, χωρίς να έχω ακριβώς κάποιον προορισμό. Αισθανόμουν τόσο πλήρης από το ξημέρωμα της μέρας, που αποφάσισα να μη δω κανέναν, ούτε να καλέσω στο τηλέφωνο για ευχές. Θα μιλούσαμε την επόμενη μέρα, δεν άντεχα τον καθωσπρεπισμό των υποχρεωτικών κινήσεων. Βάδιζα με ηρεμία, αργά, εισπνέοντας αχόρταγα τον παγωμένο αέρα και το ότι μου επέτρεπα να απομονωθώ. Οι παραμονές μια ζωή με γέμιζαν με ψεύτικες ελπίδες. Πόσο βασανιστικές ήταν στο βάθος του χρόνου,καθαρό δείγμα δειλίας, αυτό ήταν όλες εκείνες οι προσδοκίες και οι προσευχές στ' αστέρια τα μεσάνυχτα της αλλαγής του χρόνου. Αφού το Φως τους έφτανε καθυστερημένα στα μάτια μου,ενώ τα άστρα ήταν ήδη σβησμένα χιλιάδες ώρες πριν. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά μονάχα μια φλασιά από κάτι που είχε χάσει τη λάμψη του ή που είχε πέσει στο μαύρο κενό. Φτάνοντας στο Μοναστηράκι χάζεψα κάτι πιτσιρίκια, αγόρια και κορίτσια, που χαχάνιζαν καπνίζοντας και τραγουδούσαν στ' αλβανικά. Νομίζω πως έτσι αντιδρούσαν στο ψοφόκρυο. Ξαφνικά, πήρε το μάτι μου έξω από το μετρό στην οδό Αθηνάς κάποιους που ήταν ξαπλωμένοι στον χώρο γύρω από την είσοδο. Ένα ρίγος με διαπέρασε και, δίχως καμιά σκέψη, τους πλησίασα ζεσταίνοντας τα χέρια μου με το χνώτο μου. Δύο άνδρες ήταν δίπλα δίπλα ξαπλωμένοι με την πλάτη στον τοίχο. Ο ένας γύρω στα σαράντα και ο άλλος αρκετά μεγαλύτερος. Πιο μέσα στη στοά του μετρό υπήρχαν άλλοι δύο που κοιμόντουσαν φορώντας πολλά ρούχα μαζί με σκουφιά και γάντια. Πήγα κοντά στον ηλικιωμένο που κάπνιζε ασταμάτητα. «Καλησπέρα,τι κάνεις εδώ με τέτοιο κρύο;» τον ρώτησα με φυσικότητα. Με κοίταξε μέσα στα μάτια βαθιά: «Εδώ μένω. Κι αυτοί δίπλα μου το ίδιο.» «Γιατί δεν πάτε στον κλειστό χώρο που προσφέρει ο Δήμος Αθηναίων για τους άστεγους; Θα πεθάνετε εδώ έξω με τέτοιο χιονιά» αποκρίθηκα κάπως έντονα. Τραβάει μια καλή τζούρα, κλείνει τα μάτια του και χαμογελώντας λέει: «Εγώ προτιμώ να πεθάνω εδώ έξω παρά να πάω εκεί μέσα στην κόλαση, βρωμάει ο τόπος... άσε τους ναρκομανείς, που σε κλέβουνε όταν κοιμάσαι!» Τους κοιτάζω με αμηχανία. «Θέλετε να σας πάρω κάτι να φάτε;» ρωτάω γεμάτος θλίψη. Πετάγεται ο νεότερος, « Όχι, μας έχουν φέρει πολλά φαγώσιμα απόψε... να, κοίτα! Αν μπορείς μόνο φέρε μας κάτι ζεστό...». Πήγα σε ένα τοστάδικο που βρισκόταν απέναντι και διανυκτέρευε. Αγόρασα σάντουιτς και μαύρο καυτό τσάι για τέσσερα άτομα. Όση ώρα περίμενα, πάλευε μέσα μου μια χαρά. Επιστρέφοντας, τους μοίρασα το τσάι σαν Άγιος βασίλης. Όλοι τους είχαν την ίδια αντίδραση, ένα βλέμμα απέραντης ευγνωμοσύνης, λες και τους είχα κάνει το ακριβότερο δώρο, λες και τους είχα μόλις σώσει τη ζωή. Πόσες ευχές μου έδωσαν... πόσο ήθελα να βάλω τα κλάματα ακούγοντάς τες. Με πόνεσε το κεφάλι μου από τη χαμηλή θερμοκρασία. Τους χαιρέτησα διά χειραψίας ενώ αντευχηθήκαμε να έχουμε μια καλή χρονιά, με «Υγεία,αγάπη και ειρήνη». Έτσι, μηχανικά επαναλάμβανα ή συμπλήρωνα αυτές τις λέξεις που με τόση ευκολία ξεστόμιζα, σχεδόν βλαστημούσα μπροστά στα πονεμένα τους βλέμματα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Ψιθύριζα ασταμάτητα τις λέξεις, προσθέτοντας κι άλλες «..αγάπη,υγεία... ειρήνη.. αγάπη... γαλήνη... εμπιστοσύνη... θάνατος..», λες και τις άκουγα για πρώτη φορά. Σταμάτησα μόλις μπήκα στο ασανσέρ του σπιτιού, ενώ το βλέμμα μου έπεσε επάνω στον καθρέφτη.

«Φέτος δε θα ευχηθώ τίποτα για μένα».

Ο Μιχάλης Δέλτα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Γραφιστική και ασχολήθηκε με τη μουσική από μικρή ηλικία. Δίσκοι του έχουν κυκλοφορήσει σε Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές από τον ευρωπαϊκό μουσικό τύπο.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Στέρεο Νόβα, ένα όνομα που ήδη έχει βρει τη θέση του στις σελίδες της ιστορίας της νεότερης ελληνικής σκηνής. Οι Στέρεο Νόβα στάθηκαν μοναδική έμπνευση για τις κατοπινές προσπάθειες της ντόπιας electronica και μέχρι σήμερα οι δίσκοι τους στέκονται σημεία αναφοράς σε ένα κοινό που ανανεώνεται συνεχώς ηλικιακά.

Κειμενά του δημοσιεύτηκαν στο free press Lifo με την οποία είναι και συνεργάτης.

Έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις της Άντζελας Μπρούσκου «Οι Δούλες» και «Μήδεια», του Κωστή Καπελώνη το «Ροσμερσχολμ», για την ταινία «Οι αριθμημένοι» του Τάσου Ψαρρά , την «Αληθινή ζωή» και την πολυσυζητημένη  «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο με διακρίσεις στο Βερολίνο, Παρίσι, Σικάγο, Νέα Υόρκη, Ισραήλ.

Περισσότερα για τον Μιχάλη Δέλντα εδώ: http://mikaeldelta.net/







https://www.facebook.com/video.php?v=844512888915557&set=vb.145927825440737&type=2&theater