[Σύριοι πρόσφυγες στην πλατεία Συντάγματος]

του Πέτρου Μπιρμπίλη

πηγή: Facebook

Ενα μπάζο από ανθρώπους σε μια πλατεία. Ενας σωρός δίχως δικαίωμα στα αυτονόητα.
Εξι ώρες κρατησε η σημερινή περιπλάνησή μου στο κεντρο της πόλης. Είδα πολλά, αλλά μου έμεινε η εικόνα των προσφύγων στην πλατεία. Τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι παππούδες, οι έφηβοι.. Ομορφα αγόρια με απλανή μάτια. Μελαγχολικά κορίτσια, ξυπόλητα... 

Εχω περάσει κι άλλες φορές από εκεί, με το αυτοκίνητο, όμως σήμερα βρέθηκα τόσο δίπλα τους. Όρθιοι ήταν μερικοί και μιλούσαν. Χώθηκα ανάμεσά τους, δεν είχα άλλη επιλογή, κι όταν το κατάλαβα ήταν αργά. 

Ζήτησα συγγνώμη, για να περάσω, να ξεφύγω από αυτό το σύννεφο, από αυτή την καταιγίδα. Εφτασα τελικά στα μαρμάρινα σκαλια της πλατείας, κι από εκεί συνέχισα τον περίπατό μου. Δίχως να έχει αλλάξει τίποτα γι' αυτούς. Κουφάρια, ξεγυμνωμένα από ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Σώματα πονεμένα, μουσκεμένα, άκαμπτα. Ένας σωρός. Μια κατεδάφιση. Ένα μπάζο από σάρκα. 

Ντράπηκα που βρέθηκα ανάμεσά τους. Ντράπηκα που έχω όλα όσα κι αυτοί θα ήθελαν. Αυτά που εγώ θεωρώ αυτονόητα αλλά γι' αυτούς είναι ένα όνειρο, που μπορεί να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Διαβάστε επίσης:

http://entefktirio.blogspot.gr/2012/11/blog-post_27.html