Νίκος Πριόβολος: [Child in time]

Παραμονή πρωτοχρονιάς. Οκτώ χρόνια πίσω. Βράδυ αργά.

Η Αθήνα είχε στολιστεί με φθηνά στολίδια και ξεθυμασμένα όνειρα

ξεφτισμένες γιρλάντες κι αστέρια π' επικάθονται σ' ημιλιπόθυμα δέντρα.

Το ούτε τριών μηνών βρέφος ψηνόταν στον πυρετό, αναντίστοιχα με την παγερή νυχτιά έξω.

Οι επάλληλες κλήσεις στον παιδίατρο μείναν αναπάντητες.

Μόνη λύση τα μετρημένα στα δάχτυλα διανυκτερεύοντα φαρμακεία.

Η βιτρίνα αναβόσβηνε περιοδικά στην αντανάκλαση του πράσινου σταυρού,

φωτίζοντας τις σκιές που είχαν στοιχιστεί στην ουρά γι' αντιπυρετικά.

Στο φαντασιακό της πως μοιάζει η όμορφη ποίηση;

Πως αφήνεται στη θαλπωρή της φωτιάς;

Υποκλίνεται άραγε ο στίχος στη μικρομάνα που ζυγίζει

απόψε τα κέρματα στη γεύση απ' το γάλα του Αlmiron;

Στα πέλματα της δωδεκάωρης όρθιας πωλήτριας μεταλαμβάνει το ποίημα;

Περίεργα συνηχούν τα ψεγάδια του χρόνου π' αυλακώνονται

σε ρυτίδες που στεφανώνουν το πρόσωπό της.

Επέστρεφα σπίτι ξεριζώνοντας μια μια τις άσπρες τρίχες που ξεφύτρωναν στην καρδιά μου

ξερνώντας πραγματικότητα και στη θέση τους επανατοποθετώ όνειρα.

Απόψε θα ξαναγίνω παιδί.

Θα πατήσω στ' ακροδάχτυλα των ποδιών για να μη διακόψω το βάδισμα απ' τα ξωτικά.

Αν ήμουν καλός ποιητής θα πάγωνα το βέλος του χρόνου προς μια κατεύθυνση

θα το έστρεφα σε κάθε κατεύθυνση.

Μηδενικό διάνυσμα μ' άπειρους προσανατολισμούς

σε κάθε παιδί.

υγ. Χρόνια καλά / δεν ξέρω αν θα 'ναι πολλά
            και λεύτερα
Υγεία, έρωτα και φτου ξελευτερία σ' όλους μας.

  

ΝΙΚΟΣ ΠΡΙΟΒΟΛΟΣ    Σε μια πραγματικότητα ατέρμονο βρό(γ)χο ―παρθένο τοπίο

ματαιωμένων ονείρων― άλλοτε παριστάνει πως διδάσκει φυσική κι άλλοτε προσποιείται πως μουντζουρώνει λέξεις και στίχους σε ξεχασμένα χαρτιά. Είχε δίκιο μάλλον ο Π. Μπουκάλας που έγραφε: «Είμαστε τα ταξίδια που αρνηθήκαμε.»

Μόνιμος επισκέπτης-νομάδας του κέντρου της Αθήνας, δε διακινδυνεύει να πάει πολύ μακριά [αντιστρέφοντας τον Έλιοτ], για να μη μάθει πόσο μακριά μπορεί κανείς να πάει. Γι’ αυτόν οι στίχοι του Καββαδία τον ταξιδεύουν [Νiels γαρ, πάνω σε μια αγριόχηνα]: «Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς

τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων…».