Η
Καλομοίρα τραγουδούσε στο Fame story 3 και επί της κακομοίρας οθόνης το ολυμπιακό 2004 μετρούσε τα τελευταία
του δευτερόλεπτα. Τρία, δύο, ένα… Σβήσαμε τα φώτα. Τα βεγγαλικά φώτιζαν τη
γειτονιά και την Τριανδρία πέρα. Τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, τυλιγμένα στα
κάγκελα, αναβόσβηναν στο μπαλκόνι.
Ένα, δύο, τρία… Όταν άναψαν τα
φώτα, ο Μπίλλυ μάς κρυφοκοίταζε κάτω από τον καναπέ όπου κρύφτηκε. Το ίδιο
μαρτύριο κάθε Πρωτοχρονιά, Ανάσταση
και νίκη του ΠΑΟΚ. Αυτά τα εκκωφαντικά,
πολύχρωμα βεγγαλικά, τα μικρά Βιετνάμ του.
Αγκαλιές, φιλιά, ευχές που δίνονταν ως
υποσχέσεις «και του χρόνου μαζί». Σαράντα αλλαγές στην οδό Ροδοδάφνης, στην
ίδια χαρά, στον ίδιο ενδόμυχο φόβο, με νέες αφίξεις ενίοτε, μόνο αφίξεις. Το
μυξιάρικο 2005 χαζογέλαγε στην κούνια του κόσμου. Ο μπαμπάς με το μαχαίρι κι η
βασιλόπιτα, παραδομένη Στέλλα στο χέρι του Φούντα, στο τραπέζι μπροστά του. Σταυρώνει τρις με την άκρη της
λεπίδας την ξεροψημένη κόρα, πριν την κόψει σταυρωτά, αρχικά στα τέσσερα και τεμαχίζοντας την κατόπιν.
Του Χριστού, της Παναγιάς, του σπιτιού , του φτωχού, το δικό του… Κομμάτια, στ
όνομα όλων μας, την έκανε, το μερτικό τού καθένα μας στο πρώτο παιχνίδι της τύχης.
Κι άντε να τα βάλεις με θεούς και εστίες. Κι όμως, αυτός που έκοψε την πίτα,
έκοψε και το νήμα. Ολόχρυση έλαμπε η γιορτινή λίρα ανάμεσα στις κούφιες σπηλιές της ψημένης ζύμης, στο κομμάτι
του μπαμπά. Του χαμογέλασε η τύχη, της χαμογέλασε κι αυτός, απαθανατίσαμε τα
χαμόγελά τους, μπλέξαμε και τα δικά μας με τσουγκρίσματα ποτηριών, τα σκυλάδικα
της τηλεόρασης και τα γαυγίσματα
του Μπίλυ, που ήδη είχε
ξεθαρρέψει.
Τζάμπα
τα χαμόγελα της τύχης, χαράμι τα χαμόγελα του μπαμπά, τα χαμόγελα μας, οι
φωτογραφίες, τα τσουγκρίσματα των ποτηριών, τα σκυλάδικα της τηλεόρασης και τα
γαυγίσματα του Μπίλλυ. Το βράδυ εκείνο λες κι ο χάρος γκάστρωσε την χαρά μας κι
εμείς του κρατάγαμε ανύποπτοι το φαναράκι. Ξεγέννησε το μούλικο εννιά μήνες
μετά. Σεπτέμβρη μήνα στην εντατική στο Ιπποκράτειο ο θάνατος του «τυχερού»
μπαμπά. Δικοί μας οι πόνοι της γέννας. Το
φλουρί του ήταν στο εικονοστάσι ακόμα όταν τον θάψαμε κι είχε ακόμα τα
δαχτυλικά αποτυπώματά του. Τα δικά του και του Χορν που το πέταξε στον δρόμο,
στο τέλος της Κάλπικης λίρας, για να
συνεχιστεί η ιστορία της. Οι άνθρωποι τελειώνουμε. Οι ιστορίες και οι πρωτοχρονιές ποτέ. «Σ’ αγαπώ» η
πρωτοχρονιάτικη φωτογραφία με το χαμόγελο του μπαμπά, το χαμόγελο της Τζοκόντας
ερήμην του.
Αλλάξαμε
πολλές χρονιές από τότε με τον ίδιο εφιάλτη στον δρόμο με τις βασιλόπιτες. Χαμογελώντας στον τυχερό, μ’ ένα μικρό
κράτημα για το άδηλο μέλλον. Πενήντα θα γίνουν οσονούπω οι πρωτοχρονιές στη
Ροδοδάφνης. Ο Μπίλλυ, πάνε τρία χρόνια που ξεκουράζεται στη ρίζα μιας
τριανταφυλλιάς στο χωριό. Κάτω από τους καναπέδες, ο Πίπης θα κρυφτεί κι εγώ θα σταθώ θαρραλέα μπροστά στον
μοσχομυριστό φόβο, και μακάρι να μου τύχει το φλουρί που θα ξορκίσει το μελό
της εποχής των μελομακάρονων. Ό,
τι κι αν φέρει το μέταλλο που κρυώνει τα
μάτια, κοιτώντας το πορτρέτο «σ αγαπώ» σκέφτομαι κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή στις κλεψύδρες του αγνώστου.*
Παράλληλα ασχολείται με τη στιχουργική, την ποίηση και τη συγγραφή. Έργα του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει διακριθεί σε αξιόλογους διαγωνισμούς: Α’ βραβείο στίχου Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 1993, Α’ βραβείο στο διαγωνισμό διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 2005, Α’ βραβείο ποίησης Κούρος Ευρωπού από τη Μακεδονική Εταιρεία Τέχνης και το Υπουργείο Πολιτισμού για ανέκδοτη ποιητική συλλογή το 2007 κ.ά.
Έχει δισκογραφήσει περίπου 100 τραγούδια: Τραγούδια για μικρές εβδομάδες, Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή, Το φτερό του δράκου κ.α με αξιόλογους συνεργάτες.
| Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ | |
| (2013) | Το παραμύθι της τετράγωνης λογικής, Μικρή Άρκτος |
| Λοιποί τίτλοι | |
| (2010) | Το φτερό του δράκου, Μικρή Άρκτος [στίχοι] |
[Το κείμενο αυτό γράφτηκε ειδικά για το blog του Εντευκτηρίου.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου