Δύο ποιήματα αφιερωμένα

της Καίτης Στεφανάκη

ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑ ΑΟΡΑΤΗ...

                                                       στον Τέλλο Φ.

Μεγάλωσα, το είδα στα βλέμματα των άλλων.

Η παρουσία μου ανίκανη να συγκρατήσει

τη ροή της οπτικής ακτίνας τους.

Ήμουν αέρας, κενό, μηδέν.

Η θλίψη ήρθε πρώτη, στο κατώφλι του αόρατου.

Η ανακούφιση ήρθε σαν κύμα που ξεσπά

ελεύθερο, χωρίς να σκέφτεται,

μήπως γκρεμίσει ψευδαισθήσεις.

Φόρεσα της ψυχής τα χρώματα

ρόδινα, πορτοκαλιά, μαβιά,

άφησα τα μαλλιά να μεγαλώσουν,

ά-χρωμα. Ανέπνευσα.

Η θηλυκότητα μόνο δική μου,

όσο ωρίμαζε τόσο και πιο δική μου.

XΕΙΜΩΝΑΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ

                                                     στον Τέλλο Φ.

Δεν θέλω να γράφω πλέον πατώντας τα πλήκτρα,

θέλω στο χαρτί να χαράζω τις λέξεις,

όμοια με σχέδιο γυμνού κορμιού,

να πατώ το μολύβι γερά,

σαν καλέμι που σμιλεύει την πέτρα,

υνί που οργώνει το χώμα,

στεγνωμένο στην καλοκαιριάτικη κάψα

που του πήρε χυμούς και φρεσκάδα.

Να χώνω το σπόρο βαθιά θέλω,

στων εποχών τις πληγές,

στις ρυτίδες του χρόνου,

και να γίνω χειμώνας.

Με πηλό τα αυτιά μου να κλείνω

στο θρήνο της Δήμητρας

όταν γόνιμη θα κάνει

ο πόθος μου την Περσεφόνη.

Να γίνω χειμώνας θέλω,

για να αντέχω την άνοιξη

τα βλαστάρια των σπόρων

και τις ρίζες τους

να βασανίζουν τα σπλάχνα μου

με την σκληράδα της νιότης

και τη θρασύτητα της ομορφιάς.

Να γίνω χειμώνας θέλω.

Πρώτη δημοσίευση: «Εποχές», Ποιητικό ημερολόγιο 2013 
http://www.eyelands.gr