Δημήτρης Αθηνάκης: Η χαρά με το στανιό

(Η φωτογραφία είναι του Δ.Α., από την εικαστική έκθεση «Τα προικιά», 

της Κανέλλας Αράπογλου, στην γκαλερί «-ισμός», στο Γκάζι)

Τις βαριόμαστε τις Πρωτοχρονιές· οικογενειακώς· αυτή η μαζική υστερία του countdown και της σώνει και ντε αγκαλιάς στις 12:00:01” ανέκαθεν μας ξενέρωνε· βέβαια, ποτέ δεν εφείσθημεν αγκαλιάς και ματς-μουτς· όλα κι όλα· είμαστε γενναιόδωρο σόι, η αλήθεια να λέγεται· και χαμόγελα, και ευχές, και προσδοκίες, και δώστου· συμβάλλουμε μονίμως και ενδελεχώς στην περιρρέουσα χαρά· πάντοτε κάνουμε αλλαγή του χρόνου με την τηλεόραση· με την Αθήνα και τον εκάστοτε δήμαρχο· επειδή είμαστε ολίγον μαζεμένοι, βέβαια, δεν μετράμε αντίστροφα φωναχτά, παρά μόνο από μέσα μας· κι όταν μπαίνει ο καινούργιος χρόνος, υποψιάζομαι ότι αγκαλιάζομαστε γιατί τέλειωσε κι αυτό το μαρτύριο και... «άντε, γεια μας» ή «φέρτε το φαγητό και τις σαλάτες»· ωστόσο, το χειρότερό μας, είμαι σχεδόν σίγουρος γι’ αυτό, είναι περίπου από τις 9 το βράδυ ώς τα μεσάνυχτα της αλλαγής του χρόνου· έχουν γίνει τα ψώνια, έχουμε πιει καφέδες, έχει ετοιμαστεί το φαγητό, έχουν μπει όλα σε σειρά και... τώρα τι· για τρεις ώρες, μένουμε να κοιτάμε με απορία μία το ρολόι και μία την τηλεόραση· τρεις ώρες που περνάνε πιο αργά κι από τη σκοπιά ενός Αθηναίου φαντάρου στο Κιλκίς· ή ενός Δραμινού ναύτη στον Ασπρόπυργο· είναι οι τρεις ώρες τις νευρικότητας· σουρνόμαστε από δωμάτιο σε δωμάτιο και από καναπέ σε καναπέ· σαν να περιμένουμε να βγει ο γιατρός από το χειρουργείο για να μας πει τα καλά νέα· τα σώνει και ντε καλά νέα· «αγαπητοί μου, πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε, παιδιά»· με το στανιό, να χαρούμε που έφυγε ο χρόνος και που έρχεται ο επόμενος· μεταξύ μας, στην οικογένεια, το καταλαβαίνουμε· είναι η κοινή ανομολόγητη αλήθεια ότι δεν γίνεται σε δώδεκα δευτερόλεπτα να συνοψιστεί και να συμπυκνωθεί το «μίσος» για τη χρονιά που φεύγει και η «προσδοκία» για τη χρονιά που έρχεται· κι ούτε πιστεύει κανείς από μας ότι, επειδή μπήκαμε στη νέα χρόνια, ως διά μαγείας αλλάζουμε πορεία· είμαστε από κείνους, θεωρώ, ως οικογένεια, που μείναμε κολλημένοι, όπως και οι περισσότεροι, φαντάζομαι, στο ότι η χρονιά αλλάζει το Σεπτέμβριο· τα σχολικά και ακαδημαϊκά έτη· ιστορίες για Ζουλού και φίδια· έτσι, για μας, την Πρωτοχρονιά δεν συμβαίνει τίποτα, εξόν κι αν πεθάνει κανείς, αφού το έχουμε οικογενειακή παράδοση Πρωτοχρονιά, Πάσχα και Χριστούγεννα να χάνουμε κάποιον· είναι ο φόβος μας· περιμένουμε να περάσει το μεσημέρι της νέας χρονιάς, της Κυριακής του Πάσχα ή των Χριστουγέννων για να πούμε ότι μπήκε καλά η νέα χρονιά, ότι όντως ο αναστάς εκ νεκρών έβαλε το χεράκι του ή ο άρτι γεννηθείς Μεσσίας δεν μας τιμώρησε άμα τη γεννήσει του· υπάρχει πάντοτε μία ανομολόγητη καχυποψία, ένα άγχος, μία εξαντλητική φοβία για το τι μπορεί να συμβεί κάθε φορά· είναι τρομερό, αλλά όλοι της οικογένειάς μας έχουν αποδημήσει εις Κύριον κατά τη διάρκεια μεγάλων γιορτών· γι’ αυτό τις βαριόμαστε τις γιορτές· έχουμε πάντα να θυμόμαστε τι συνέβη το Πάσχα του ’89, την Πρωτοχρονιά του ’92, του Αγίου Δημητρίου· και τώρα, τα Χριστούγεννα του 2014· κάθε πυροτέχνημα ―είτε «Καλή χρονιά» είτε «Χριστός ανέστη»― μας θυμίζει κι έναν χαμό· και με τα χρόνια, δεν μένουμε πολλοί· είμαστε μικρή οικογένεια· κι όταν χάνεται ένας προς έναν οι «μεγάλοι», κάθε που πλησιάζουν μεγάλες γιορτές με μεγάλες, στανικές χαρές, νομίζω ότι έχουμε όλοι μας ένα καχύποπτο σηκωμένο φρύδι· έναν φόβο και μια θύμηση· ένα αιώνιο πένθος που δεν μας κατατρύχει καθημερινά, αλλά έχει πάντοτε να μας υπενθυμίζει κάτι· βέβαια, όλα αυτά μπορεί και να μην ισχύουν για κανέναν άλλον εκτός από μένα· όμως, εγώ έχω το χαρτί και το στιλό τώρα, κι εγώ κάνω κουμάντο στην καταγραφή των συναισθημάτων της οικογένειάς μου· κι ας φαντάζομαι ό,τι θέλω· κι ας είναι οι μεγάλες γιορτές δύσκολες πού και πού· εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε ότι βαριόμαστε· καλή χρονιά ―

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ   Γεννήθηκε στη Δράμα το 1981. Από το 2000, και με ένα μικρό διάλειμμα από το 2004 ώς το 2006, ζει επίμονα στο κέντρο της Αθήνας (Πεδίον Άρεως, Γκύζη, Μουσείο, Λόφος Στρέφη, Κυψέλη). Σπούδασε κοινωνική θεολογία, φιλοσοφία και φιλοσοφία της επιστήμης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Άμστερνταμ. Σήμερα, εργάζεται στον digital χώρο ως concept developer, με έμφαση στα social media και τη δημιουργική επικοινωνία, ενώ είναι creative director στη δημιουργική ομάδα medianeras.gr. Επίσης, από το 2007, εργάζεται στον χώρο των εκδόσεων ως επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής, κριτικός λογοτεχνίας, καθώς και στην επικοινωνία και τα new media. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «Δωμάτιο μικρών διακοπών» (Κέδρος, 2012) και «χωρίσεμεις» (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2009). Ακούει πολλή μουσική και βγάζει πολλές φωτογραφίες συνθέτοντας μικρά πρότζεκτ. Αυτοχαρακτηρίζεται flaneur, γιατί, όπου κι αν κατευθύνεται μες στην Αθήνα ―ή και αλλού―, ακολουθεί τη δική του μη-διαδρομή, φτιάχνοντας ένα μη-σχέδιο περιπλάνησης, κουράζοντας το κινητό του από τα πολλά κλικ. Αυτές τις βόλτες τις κάνει, τις περισσότερες φορές, με την Αγγελική Ζερβού (sub_lolita), ενώ τις δημοσιεύουν στο popaganda.gr, στη στήλη ShoegazingCity. Μπορείτε να δείτε τα περισσότερα κλικ του στο instagram.com/dimitris_athinakis ή στο latenighters-show.tumblr.com. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο latenighter, γιατί έχει περάσει μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του στις 4.48 το πρωί.

[Το κείμενο αυτό γράφτηκε ειδικά για το blog του Εντευκτηρίου]