Τι θα έκανες αν κάποιος δεχόταν ρατσιστική επίθεση μπροστά σου; (ελληνικό βίντεο)

πηγή: http://news247.gr

Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid στέλνει ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού. Αλήθεια, τι κάνουμε όταν ένας άνθρωπος έχει δεχτεί ρατσιστική επίθεση;

Η ActionAid, συνεχίζοντας την εκστρατεία της κατά του ρατσισμού, πραγματοποιεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα κοινωνικό πείραμα.

Τι κάνουμε όταν ένας άνθρωπος δέχεται ρατσιστική επίθεση;

Σε αυτό το ερώτημα απαντάει το νέο βίντεο της διεθνούς οργάνωσης.

Στις 20 Φεβρουαρίου, η ActionAid πραγματοποίησε ένα κοινωνικό πείραμα στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Οι κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο.

Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά. Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους.

Τα αποτελέσματα μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξα: 4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάχθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις.

Μαζί, είμαστε δυνατότεροι απέναντι στο ρατσισμό, ας πάρουμε όλοι θέση.

«Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνα της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς.

 

Εκτός από την αποχή, υπάρχει κι ο αποκλεισμός

της Άννας Δαμιανίδη

πηγή: www.efsyn.gr (Εφημερίδα των Συντακτών)


Ο ψιλικατζής της γωνίας ζει στην Ελλάδα από το 1993. Είναι Αλβανός, δεν ψηφίζει. Πληρώνει εφορία, ΙΚΑ, δημοτικά τέλη και δεν ξέρω τι άλλο, πολιτικά δικαιώματα δεν του αναγνωρίζονται όμως. Ούτε καν στις δημοτικές εκλογές. Τις Κυριακές των εκλογών, όταν περνώ μπροστά από το μαγαζί του, με τη μητέρα μου α λα μπρατσέτα, περήφανες που πάμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, ομολογώ πως τον ντρέπομαι. Περνούν τα χρόνια, περνάμε κι εμείς, εκείνος στέκεται και μας κοιτάζει, μαζί του οι φίλοι του, κι οι άλλες παρέες, μετανάστες που ζουν εδώ καιρό, που έκαναν οικογένειες, πληρώνουν φόρους κ.λπ., αλλά δεν ψηφίζουν. Και τα παιδιά τους δεν έχουν ελληνική ιθαγένεια.

Αυτή είναι η γειτονιά μου και δεν με αφήνει να ξεχαστώ. Μιλάμε για την αποχή, για ανθρώπους αδιάφορους να συμμετέχουν στην επιλογή πολιτικής, ξεχνάμε τον αποκλεισμό. Υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να ψηφίσουν και δεν τους επιτρέπουμε. Μην τα βάζουμε με τη γραφειοκρατία και τις προθεσμίες, τους νόμους και τις προϋποθέσεις, το βασικό εμπόδιο είναι η αντίδραση που συναντά κάθε σχέδιο νόμου που προσπαθεί να τους δώσει δικαιώματα, κάθε ιδέα και κάθε συζήτηση σχετική. Στις προεκλογικές περιόδους δεν το θίγουμε το ζήτημα, μην ξυπνήσουμε τα αρνητικά αντανακλαστικά, μη βάλουμε αποχρώσεις εκεί που χωράνε μόνο ασπρόμαυρα. Είναι επικίνδυνο θέμα οι μετανάστες. Τώρα που πέρασαν οι εκλογές, και πριν μας τσακίσει η υστερία για τις επόμενες, να το θίξουμε λίγο; Τώρα που βγήκε δήμαρχος ξανά ο Καμίνης και η βασική του αντιπολίτευση είναι αριστερή, είναι λογικό να ελπίζουμε ότι θα προσπαθήσουν μαζί, με τόση πολιτική δύναμη μαζεμένη, να βρουν μια λύση;

Μέχρι να μπορέσουν να συνεργαστούν για θέματα βασικά, όπως είναι αυτό, διάφορα κόμματα και παρατάξεις μαθημένα στην αντιπαράθεση τόσο πολύ που ξεχνάνε ότι υπάρχει και η συμφωνία σ' αυτόν τον κόσμο, σκεφτείτε λίγο την ψυχολογική κατάσταση που διαμορφώνει η ζωή αυτή στο υποχρεωτικό περιθώριο για χιλιάδες ανθρώπους. Δεν είναι μόνο η άρνηση της αξιοπρέπειας προς αυτούς, επαναλαμβανόμενη άρνηση, που τους ωθεί φυσιολογικά σε αρνητική στάση απέναντι στην πολιτεία και τους πλήρεις δικαιωμάτων πολίτες της. Είναι και η δήθεν ανωτερότητα που υποσυνείδητα υιοθετούμε απέναντί τους εμείς οι εκ γενετής Ευρωπαίοι, η οποία μας οδηγεί σε ένα ύπουλο είδος ηθικού εκφυλισμού. Σκεφτείτε τη συμβίωση με ανθρώπους χωρίς πολιτικά δικαιώματα για χρόνια και χρόνια, τι μπορεί να προκαλέσει κι από τις δύο πλευρές. Είναι σαν να θεσμοθετούμε ξανά διακρίσεις νέου τύπου, σαν να δημιουργούμε δούλους, να ετοιμάζουμε βουβά και συστηματικά ένα νέο καθεστώς θεσμοθετημένης αδικίας, διά των παραλείψεων. Κι αυτό δεν ωφελεί τους προνομιούχους που έχουμε πολιτικά δικαιώματα, κι ας φαίνεται ότι μας δίνει ανώτερη θέση. Ας φαίνεται ότι δημιουργεί ανωτερότητα διά της κατωτερότητας των άλλων. Αυτή η εντύπωση είναι που μας διαφθείρει με τρόπο ανεπανόρθωτο. Και μας κάνει αναίσθητους στις φυλετιστικές θεωρίες μετά, και ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες ανόδου των ναζί στον ουρανό.

Αριστείδης Χατζής: Οι ζωές των ανθρώπων

παρουσίαση: Μανόλης Σαββίδης

πηγή: http://www.thegreekcloud.com

Αυτήν την Κυριακή εμένα ένα πράγμα θα με απασχολεί. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά κατορθώσει να πάρει τη μεγάλη διαφορά που του χρειάζεται για να μπορέσει να ασκήσει ακόμα πιο δημαγωγική και ανεύθυνη αντιπολίτευση και να σύρει την κυβέρνηση νωρίτερα σε εκλογές. Δεν με νοιάζει αν η κυβέρνηση τελικά κατορθώσει να περάσει το εκβιαστικό δίλημμα για σταθερότητα διατηρώντας μικρή διαφορά και κερδίζοντας πίστωση χρόνου για τις ψευτομεταρρυθμίσεις της. Δεν έχω καμία αγωνία για το ποσοστό του Ποταμιού και για το αν θα επιβιώσει η Ελιά και η Δημ.Αρ.

 

Αυτό που πραγματικά με απασχολεί είναι το ποσοστό που θα πάρει η Χρυσή Αυγή. Δεν με νοιάζει αν θα είναι τρίτη ή τέταρτη αλλά το πόσοι συμπολίτες μας θα την επιλέξουν και πάλι.

 

Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τη σταματήσεις. Ξέρω μόνο ποιος είναι ο χειρότερος: με εκπτώσεις στο Κράτος Δικαίου. Ο μεγάλος αντίπαλος του εθνικοσοσιαλισμού ήταν, είναι και θα είναι πάντα η Φιλελεύθερη κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ο Διαφωτισμός, ο Ορθός Λόγος, το Κράτος Δικαίου. Θα τη νικήσουμε με τα δικά μας όπλα γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τη νικήσουμε πραγματικά.

 

Σκεφτόμουν λοιπόν τι πρέπει να κάνω εγώ. Ποια είναι η δική μου υποχρέωση γι’ αυτές τις εκλογές. Νομίζω ότι το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να μιλήσω και να γράψω όπου και όπως μπορώ.

 

Εδώ, αυτό το μέσο είναι σπουδαίο. Μπορεί να διαδώσει ιδέες σε δευτερόλεπτα. Σας ζητώ λοιπόν να διαδώσετε αυτό το post και ειδικά αυτό το άρθρο που επισυνάπτω. Είναι ένα κείμενο που είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αν μου επιτρέπεται να διαλέξω ανάμεσα στα κείμενά μου αυτό θα ήταν το πιο αγαπημένο μου. Το είχα αναρτήσει πρώτα στο blog μου και μερικούς μήνες μετά δημοσιεύθηκε στο The Books' Journal του φίλου μου Elias Kanellis.

 

Θα σας παρακαλέσω λοιπόν να το διαδώσετε. Έχει ήδη διαβαστεί στο blog μου από 20.000 άτομα. Αλλά είναι πολύ λίγα. Πρέπει νομίζω να διαβαστεί από περισσότερα. Και πρέπει να διαβαστεί μέχρι την Κυριακή. Αν επηρεάσει έστω και ένα άτομο (έστω και ένα!) θα έχει εξυπηρετήσει το σκοπό του.

Αριστείδης Χατζής

Οι ζωές των ανθρώπων

πηγή: Books Journal, Νοέμβριος 2011

Μια μέρα αυτός ο τρομερός πόλεμος θα τελειώσει.

Θα έρθει καιρός που θα ‘μαστε άνθρωποι ξανά και όχι μόνο Εβραίοι.

Άννα Φρανκ, 9 Απριλίου 1944

Ήταν η τρίτη φορά που βρισκόμουν στο Amsterdam αλλά η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το σπίτι της Άννας Φρανκ. Τα μουσεία για το ολοκαύτωμα που είχα ήδη επισκεφτεί (το μεγάλο στην Ουάσινγκτον και το μικρό στην Πράγα) με είχαν συγκλονίσει, αλλά στο σπίτι της Άννας Φρανκ τα πράγματα για μένα ήταν πολύ διαφορετικά. Βλέπετε την Άννα Φρανκ την γνώριζα προσωπικά. Από πολύ μικρό η μητέρα μου μού μιλούσε συνέχεια γι’ αυτήν και το ημερολόγιό της και έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα όταν σκάλιζα τη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου το προσωπάκι της στο εξώφυλλο της γαλλικής μετάφρασης που είχαμε. Το ίδιο ακριβώς εξώφυλλο, το ίδιο βιβλίο, την ίδια φωτογραφία, το ίδιο προσωπάκι, το ξαναείδα τώρα αλλά αυτή τη φορά στο δικό της σπίτι. Το δωμάτιό της, οι φωτογραφίες των ηθοποιών που κολλούσε στους τοίχους, το μικρό μπάνιο που περίμενε με τις ώρες τον Φριτζ, η βιβλιοθήκη που κάλυπτε την κρυφή είσοδο, η σοφίτα με το μικρό άνοιγμα, πάνω από το δωμάτιο του Πήτερ, όπου μπορούσε να δει τον ουρανό και λίγα κλαδιά από ένα δέντρο. Η Άννα Φρανκ πέθανε λίγες ημέρες αφού έχασε την αδελφή της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Άρρωστη από τύφο, αδύναμη, υποσιτισμένη, απελπισμένη, δεν ήθελε πια να ζήσει.

Δίπλα στο σπίτι της, πάνω στο κανάλι Prinsengracht, υψώνεται το καμπαναριό της Westerkerk. Είναι το ψηλότερο στο Amsterdam, τόσο ψηλό που μπορούσε η Άννα να δει το ρολόι του από το παράθυρο της σοφίτας. Έξω από αυτή την εκκλησία (που μέσα βρίσκεται ο τάφος του Ρέμπραντ) υπάρχει ένα μικρό αγαλματάκι της Άννας Φρανκ και λίγα μέτρα παραπέρα το Homomonument, το μνημείο με τα τρία ροζ τρίγωνα που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των ομοφυλόφιλων που καταδιώχθηκαν για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Το ένα από τα τρίγωνα του Homomonument δείχνει το σπίτι της Άννας Φρανκ. Οι Ναζί έστειλαν χιλιάδες ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φορούσαν όλοι στη στολή τους ένα ροζ τρίγωνο. Εκεί τους εξευτέλιζαν, τους κακοποιούσαν σεξουαλικά, τους βασάνιζαν, τους χρησιμοποιούσαν σαν πειραματόζωα, τους ευνούχιζαν και τελικά τους εκτελούσαν.

Δεν θα βρείτε κάποιο μνημείο για τους Ρομά όμως. Δεν γνωρίζουμε καν πόσοι εξοντώθηκαν από τους ναζί. Είναι σίγουρα πάνω από 200.000 αλλά μερικοί ερευνητές επιμένουν ότι ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά το ένα εκατομμύριο. Ξέρουμε πολύ λίγα για εκείνους τους ανθρώπους. Οι ίδιοι δεν έχουν καταγράψει τις εμπειρίες τους και οι ερευνητές που ενδιαφέρονται είναι ελάχιστοι.

Πώς έφτασε ο γερμανικός λαός σ’ αυτό το παραλήρημα μίσους, φρίκης, θηριωδίας; Όποιος έχει επισκεφτεί το Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας στο Βερολίνο θα δει να καταγράφεται με ανατριχιαστικό τρόπο η πορεία του γερμανικού λαού προς τη ρατσιστική παράνοια. Θα αντιληφθεί γρήγορα ότι η «κοινοτοπία του κακού» δεν περιορίζονταν σε μερικούς γκεσταπίτες και στα φανατικά SS αλλά διαχέονταν σε ολόκληρη την γερμανική κοινωνία που είχε διαποτιστεί με το μίσος, τη μισαλλοδοξία και την εθνικιστική μωρία.

Άραγε αυτό το μικρόβιο εξαλείφθηκε στη Γερμανία το 1945;

Δεν ξέρω πόσο μακριά βρίσκεται το Βερολίνο του 1933 από τη Αθήνα του 2011. Ίσως πολύ μακριά. Όχι και τόσο όμως όταν μιλάμε για τις ζωές των ανθρώπων. Ας αρχίσουμε λοιπόν:

O αντισημιτισμός στην Ελλάδα δεν περιορίζεται στη βεβήλωση μνημείων από νεοναζιστές ή στην έκδοση βιβλίων από τον Κ. Πλεύρη. Ακροδεξιοί, άνθρωποι αγράμματοι, ακαλλιέργητοι και ευήθεις υπάρχουν παντού. Αλλά εδώ υπάρχουν δικαστές που επιτρέπουν την κυκλοφορία του βιβλίου, όχι για να προστατεύσουν την ελευθερία του λόγου (ακόμα και του απαίσιου λόγου μίσους) αλλά γιατί το θεωρούν επιστημονικό έργο! Εδώ υπάρχουν δικαστές που (όπως καταγγέλλει ο Δημητρης Ψαρράς στην Ελευθεροτυπία) εκφράζουν στο blog τους απόψεις όπως αυτή: «Κωλοεβραίοι! Μακάρι να τους εξόντωνε τελείως ο Χίτλερ!». Εδώ ευδοκιμούν «διανοούμενοι» της συμφοράς και μητροπολίτες (ποιας θρησκείας άραγε;) που ξερνούν μίσος και ρατσισμό. Κυρίως όμως εδώ υπάρχει η εκκωφαντική σιωπή ή μάλλον η εκκωφαντική σιωπηρή αποδοχή.

Η ίδια σιωπή καλύπτει και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών αλλά και των ομοφυλόφιλων γενικά. Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι το σύμφωνο συμβίωσης ακόμα δεν έχει επεκταθεί στα ζευγάρια του ίδιου φύλου αλλά το ότι δεν γίνεται καμία σοβαρή συζήτηση έστω σε θεωρητικό επίπεδο. Οι έλληνες νομικοί (και ιδιαίτερα οι ακαδημαϊκοί) που έπρεπε να πρωταγωνιστούν, είναι σχεδόν όλοι απόντες.
Οι λιγοστοί Έλληνες εβραίοι και οι έλληνες ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν καθημερινά τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας που φτάνει μέχρι τα όρια της παράνοιας γαρνιρισμένης με θεωρίες συνωμοσίας για τους εβραίους και τους ομοφυλόφιλους που κυβερνούν την Ελλάδα και τον κόσμο. Καθημερινά σχεδόν λαμβάνω emails παρανοϊκής συνωμοσιολογίας που λερώνουν ακόμα και τα junk στο mailbox μου.

Αλλά για τους Ρομά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι Ρομά στην Ελλάδα υφίστανται πραγματικό διωγμό. Τον καταγράφει ο Παναγιώτης Δημητράς στο βιβλίο του Αναζητώντας τα Χαμένα Δικαιώματα στην Ελλάδα αλλά και στα σχεδόν καθημερινά δελτία τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Αστυνομία, τοπικές κοινωνίες, εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζουν τους Ρομά σαν ανθρώπινα σκουπίδια.

Και βέβαια η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει τζαμί. Οι μουσουλμάνοι μετανάστες αναγκάζονται να τηρούν το πιο ιερό χρέος τους στις πλατείες, σε υπόγεια, σε κρυφούς χώρους, με το φόβο των τραμπούκων που δεν διστάζουν να τους επιτεθούν μπροστά στην αστυνομία και μέσα στα σπίτια τους.

Αυτά δεν είναι όλα απλά περιστατικά του αστυνομικού δελτίου, απομονωμένα στις μέσα σελίδες των εφημερίδων και στα αζήτητα των ελεεινών τηλεοπτικών δελτίων. Αυτές είναι οι ζωές ανθρώπων στην Αθήνα του 2011.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τον ρατσισμό της Νέας Δημοκρατίας θα τον ζήλευε και η Χρυσή Αυγή

πηγή: http://jungle-report.blogspot.com


Δεν γνωρίζω την κ. Μαρία Χατζηνάσιου, υποψήφια ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, αλλά θα έλεγα με επιείκεια πως δεν θα ήταν άξια ούτε για να δέσει τα κορδόνια ενός συμπαθητικού Πακιστανού αγγειοχειρούργου που είχα γνωρίσει πριν κάποια χρόνια σε μια παραλία. Ο κύριος αυτός ήταν «λαθρομετανάστης» και εκείνη την ώρα πουλούσε καλαμπόκια στους λουόμενους, περιφέροντας τα επάνω σε ένα μεγάλο ταψί. Μάλιστα με είχε πιάσει και αδιάβαστο με τα άπταιστα αγγλικά του γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει το «vascular surgery» (αγγειακή χειρουργική).

Τα λέω όλα αυτά γιατί είδα την κ. Χατζηνάσιου, με όλο τον κολωνακιώτικο αέρα που μπορεί να αποπνέει μια υποψήφια της Νέας Δημοκρατίας, να χαρακτηρίζει βλάκες τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα δήλωσε πως «εισάγουμε βλάκες και εξάγουμε διάνοιες». Οι «διάνοιες» βέβαια δεν είναι άλλοι από τους Έλληνες επιστήμονες που μεταναστεύουν εξαιτίας της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση που η κ. Χατζηνάσιου στηρίζει. Ωστόσο, οι δύο οικοδέσποινες της εκπομπής, θεωρώντας προφανώς πως η κ. Χατζηνάσιου έκανε  ΙQ-tests σε όλους τους «εισαγόμενους» και «εξαγόμενους» ανθρώπους, βρήκαν τόσο σωστή τη δήλωσή της που την ανήγαγαν και σε φιλοσοφικό απόφθεγμα. 

Ασφαλώς, δεν είναι όμως μόνο βλάκες οι μετανάστες για τη Νέα Δημοκρατία. Για την κοινοβουλευτική εκπρόσωπο των επιχειρήσεων της οικογένειας Βαρδινογιάννη, δηλαδή την κ. Σοφία Βούλτεψη της «κεντροδεξιάς συνιστώσας» της ΝΔ, οι μετανάστες είναι και «ορδές μαχαιροβγαλτών».

Γι αυτό το λόγο μάλλον ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Νίκος Δένδιας, χαρακτηρίζει τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα ανθρώπους «τραγικής ποιότητας».

Οπότε, έως τώρα έχουμε «ορδές από τραγικής ποιότητας βλάκες μαχαιροβγάλτες».

Δεν σταματάμε όμως εδώ, γιατί δεν γίνεται να μιλάμε για τη Νέα Δημοκρατία αν δεν λάβουμε υπόψιν και την άποψη του αρχηγού της. Γιατί για τον πρωθυπουργό, κ. Αντώνη Σαμαρά, οι μετανάστες είναι κάτι πολύ χειρότερο. Είναι «τύραννοι της κοινωνίας» που πρέπει να «απομακρυνθούν από αυτόν εδώ τον τόπο».

Συνοψίζοντας, οι μετανάστες για τη Νέα Δημοκρατία είναι «ορδές από τραγικής ποιότητας βλάκες μαχαιροβγάλτες, που τυραννούν την κοινωνία».

Άρα τι αξίζουν αυτά τα «μιάσματα»;

Ο θάνατος, φυσικά, θα πει ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, που θέλει γι αυτό το λόγονα ξαναμπούν ναρκοπέδια στα σύνορα του Έβρου.

Θάνατο θα πει και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, με το συνδυασμό του Άρη Σπηλιωτόπουλου, Θάνος Πλεύρης, που θέλει νεκρούς στη φύλαξη των συνόρων.

Ο Ιωάννης Κωτούλας, από την άλλη, σύμβουλος για θέματα μεταναστευτικής πολιτικής στο υπουργείο Εσωτερικών, αποφεύγει να μιλήσει για θάνατο και αντιμετωπίζει πιο ψύχραιμα το όλο θέμα:

Ακόμα γελάω με την απόσυρση της υποψηφιότητας του Φαήλου Κρανιδιώτη από το γαλάζιο ευρωψηφοδέλτιο, που έγινε στα πλαίσια της επιφανειακής κάθαρσης της ΝΔ από τους ακροδεξιούς θύλακες. Περισσότερο γελάω όμως με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου που έψαχνε για τη «σοβαρή Χρυσή Αυγή» εκτός της Νέας Δημοκρατίας.

Έλα, θα κάνουμε μπανάνα

του Τάκη Καραγιάννη

πηγή: www.protagon.gr

«Λίζα, θα ‘ρθεις; Θα κάνουμε μπανάνα», έλεγε ο Λέλος στην προ ετών χυδαία διαφήμιση του 11880. Η μπανάνα* είναι, ίσως, το πιο παρεξηγημένο φρούτο. Ενώ περιέχει πηκτίνη, βοηθώντας στην πέψη, ενώ είναι εξαιρετική πηγή βιταμινών και έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε κάλιο, συνδράμοντας στην καλύτερη λειτουργία των νευρώνων του εγκεφάλου, χρησιμοποιείται κατά κόρον από ανεγκέφαλους για πειράγματα ρατσιστικού περιεχομένου.

Το Σαββατοκύριακο, Ισπανός οπαδός πέταξε μια μπανάνα στον Ντάνιελ Άλβες, ο παίκτης της Μπαρτσελόνα δεν πτοήθηκε και πριν συνεχίσει στον αγώνα την έφαγε μπροστά στην κερκίδα. Μέσα σε 24 ώρες, η Βιγιαρεάλ, ομάδα που υποστήριζε ο δράστης, τον εντόπισε και τον τιμώρησε με δια βίου αποκλεισμό από τους εντός έδρας αγώνες της. Πριν μερικές μέρες, στην Τούμπα, οπαδός του ΠΑΟΚ έκανε το ίδιο σε παίκτη του Ολυμπιακού. Η ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης υποστήριξε μέσω του υπευθύνου ασφαλείας της πως ο κόσμος ήταν από νωρίς στο γήπεδο και κάποιος την είχε μαζί του για να την φάει, επειδή πεινούσε. Ξεπεσμός. Μην έχετε απαιτήσεις, όμως, για κάτι διαφορετικό. Στη χώρα που γονείς περνούν το κόκκινο φανάρι και στη θέση του συνοδηγού κάθεται το παιδί τους χωρίς ζώνη, δεν μπορείς να περιμένεις αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών σε τέτοια «λεπτά» θέματα.

Έχουν γίνει και χειρότερα. Έχουν πεταχτεί ολόκληρα τσαμπιά, έχουν κουνηθεί άπειρες κίτρινες φουσκωτές κούκλες στο σχήμα της για να πικάρουν αντιπάλους στα γήπεδα. Έτσι είναι η ζωή, θες να βρίσεις και να μειώσεις τον άλλον για το χρώμα και την καταγωγή του και καταλήγεις εσύ να συμπεριφέρεσαι χειρότερα από τον πίθηκο τον οποίο επικαλείσαι. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, μένει η αντίδραση. Λογικά θα έχετε δει στα social media τη μόδα με τις μπανάνες. Ο Σουάρες, ο Νεϊμάρ, όλο και περισσότεροι ποδοσφαιριστές εμφανίζονται να τρώνε το φρούτο σε ένδειξη συμπαράστασης στον Άλβες. Ακόμη και ο Ιταλός πρωθυπουργός. Ακόμη και η εφημερίδα Marca άλλαξε το λογότυπό της.

Ο διαδικτυακός ακτιβισμός δεν φτάνει. Η μάχη κόντρα στον ρατσισμό πρέπει να είναι διαρκής και απαιτεί υπομονή και επιμονή. Ευγένεια και χιούμορ, αυτοσαρκασμό και πάθος. Πολύ πάθος. Δοκιμάστε να κάνετε με τρένο το Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ή και τούμπαλιν, με το απλό δρομολόγιο, το βραδινό. Πολύς κόσμος, ετερόκλητο πλήθος, φτηνό εισιτήριο. Έλληνες, Ρώσοι, Κοσοβάροι, Ιρανοί, Πακιστανοί, Αλβανοί, Βούλγαροι, γύφτοι, Ρουμάνοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, στρατιώτες, χασικλήδες. Είναι ο καλύτερος τρόπος να τεστάρετε τις αντοχές σας απέναντι στον ρατσισμό. Θα τον βρείτε παντού. Από τα βλέμματα του διπλανού και τα λόγια του μπροστινού σας, μέχρι τις δικές σας σκέψεις.

Υ.Γ: Την ίδια ώρα, στο ΝΒΑ, ιδιοκτήτης ομάδας τιμωρείται με ποινή αποκλεισμού και βαρύ χρηματικό πρόστιμο για ρατσιστικές δηλώσεις. Ουσιαστικά, εξωθείται στην πώληση της ομάδας και στην αποχώρησή του από το χώρο του μπάσκετ, με τους παίκτες όλων των ομάδων να τον καταδικάζουν. Μηδενική ανοχή.