Ένα βιβλίο στο κομοδίνο του Χρήστου Αγγελάκου

Κυριάκος Συφιλτζόγλου, Στο σπίτι του κρεμασμένου, Θράκα 2015

Είναι ο τρίτος Κυριάκος που γνωρίζω: ο πρώτος είναι ο δίδυμος αδερφός μου, ο δεύτερος ένας ήρωας από την Περίληψη του κόσμου της Μαρίας Μήτσορα, κι ο τρίτος τούτος εδώ, ένα παράξενο παιδί από τη Δράμα, που πιάνει τις λέξεις από τη λαβή και λέει «θα σας σκοτώσω όλους». Κι ύστερα, ησυχάζει ξαφνικά και φωτογραφίζει χελώνες της ΔΕΗ.

Ο Κυριάκος έχει γράψει ήδη τρεις ποιητικές συλλογές, κι αυτή είναι η τέταρτη και λέγεται Στο σπίτι του κρεμασμένου, και μόλις τη διάβασα μπήκα στον πειρασμό να προεκτείνω τον τίτλο: «μιλάνε μόνο για σκοινί».

«Το ποίημα θα σημάνει το σκοινί» γράφει ο ίδιος στον τελευταία σελίδα, τελευταίο στίχο. Γιατί ο Κυριάκος κάνει κάτι κακόφημες παρέες, κι αν του ζητήσεις να σηκώσει λίγο τα μπατζάκια, θα δεις τα γδαρμένα του γόνατα που τα ’χει από παιδί.

Πάντως, αν ήθελα να ανακατέψω οικογένειες και σόγια, θα του ’δινα πρωτοξάδερφο τον Στίγκα, γιατί και οι δυο τους έχουνε το συνήθειο να σπέρνουνε γκρεμούς στα ποιήματά τους: του Γιάννη είναι ξαφνικοί, ενώ ο Κυριάκος προειδοποιεί, με κάτι ταμπέλες που φαίνονται τη νύχτα, όποια στροφή κι αν πάρεις. Σ’ αφήνει ελεύθερο δηλαδή ν’ αποφασίσεις αν πέσεις, παναπεί είναι στο χέρι σου, κι εσύ παίρνεις το χέρι σου, δεξί ή αριστερό, αυτό που γράφει, και πέφτετε μαζί.

Δεν είναι μοναχική η πτώση στα μέρη του Κυριάκου, είναι μια πτώση μαζί μ’ αυτούς που αγαπάς, και που τους έχει όλους μαζεμένους στη συλλογή του: εδώ ο Κάφκα, ο Χόπερ και ο Κάρβερ, ο Μπέρνχαρντ κι ο Σιοράν, εκεί ο Μπρόντσκι, ο Μπαρτ και ο Σελίν, ο Σαχτούρης, ο Μπέκετ, η Αξιώτη και η Πλαθ, ο Φιλύρας και ο Βιζυηνός, ο Καβάφης και ο Παζολίνι, ο Ασλάνογλου και ο Αναγνωστάκης, και παραπέρα ο Μπόρχες, ο Τανιζάκι και ο Γεσένιν. 

Πτώση αναπόφευκτη, δηλαδή, όπου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα προλαβαίνεις να ξαναδιαβάσεις όλα τα βιβλία που σε οδήγησαν σ’ αυτή.

Ο ίδιος δεν οδηγήθηκε από καμιά γοητεία στην πτώση του. Αν αναζητούσα ένα λόγο, θα τον εύρισκα μάλλον στον «Ευριπίδη Αθηναίο» του Σεφέρη:

Είδε τις φλέβες των ανθρώπων

σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τ’ αγρίμια·

Πιασμένος στο δίχτυ της ποίησης ο Κυριάκος, σε μια μόνιμη άνω τελεία, και να μη θέλει να ελευθερωθεί.

[φωτογραφία: Κυριάκος Συφιλτζόγλου]

Χρήστος Αγγελάκος (Αθήνα, 1962). Έχει εκδώσει πέντε βιβλία (δύο μυθιστορήματα, δύο θεατρικά, μία ποιητική συλλογή)· τελευταίο: Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας (θέατρο, 2015)