Ο Γιάννης Δούκας ξεχώρισε το «Ποιητικό Αίτιο» του Ένο Αγκόλλι ανάμεσα στα βιβλία του 2015

πηγή: http://popaganda.gr

Με τα διαβάσματα ν’ ακολουθούν τις δικές τους διαδρομές, εντός κι εκτός εγχώριας επικαιρότητας, από την ελληνόφωνη εκδοτική παραγωγή του 2015 θα ξεχώριζα, μεταξύ άλλων:

1. Τη Βιογραφία του Νάσου Βαγενά (Κέδρος), συγκέντρωση μιας ποιητικής διαδρομής σαράντα χρόνων από το Πεδίον Άρεως έως τη Νήσο των Μακάρων, σύσταση μιας ιδιοπροσωπίας πολυφωνικής, όπου ο μορφικός πειραματισμός και η προσωπική σχέση με την παράδοση καθίστανται βάσεις για την εκτέλεση συνεκτικών συλλήψεων και την άρτια εκπλήρωση ενός ποιητικού σχεδίου πρωτότυπου και διαρκώς εξελισσόμενου.
2. Συγκεντρωτική έκδοση και τα Ποιήματα 1982-2010 του Χριστόφορου Λιοντάκη (Γαβριηλίδης), τέσσερις συλλογές που έχουν ως συνδετικούς κρίκους την αναμάγευση του οικείου και του καθημερινού, είτε αυτό είναι το γνώριμο αστικό τοπίο, είτε οι παιδικές μνήμες της γενέθλιας γης, και τον εξανθρωπισμό του μυθικού, με την ανακαίνιση της κλασικής αρχαιότητας και των συμβόλων της.
3. Καλαίσθητο και απολαυστικό είναι το σπονδυλωτό Γιατί γράφω ποίηση του Χάρη Βλαβιανού (Άγρα), εξήντα δύο σύντομες, τρυφερές, χιουμοριστικές, αλλά και σπαρακτικές απαντήσεις στο ερώτημα του τίτλου, που αντλούν από την προσωπική εμπειρία, τη θεωρητική συγκρότηση και τις εκλεκτικές συγγένειες, για να μας δείξουν, με δυο λόγια, πώς διαμορφώνει τη δημιουργική ταυτότητά του ένας ποιητής.
4. Εκείνην, λόγου χάρη, που εξερευνά ο νεότατος και πρωτοεμφανιζόμενος Ένο Αγκόλλι στο Ποιητικό Αίτιο (Εκδόσεις Εντευκτηρίου), μια δυνατή πρώτη κατάθεση, στοχαστική, καλοδουλεμένη, υφολογικά περιπετειώδη και με βλέμμα που γνωρίζει ήδη πώς να προσεγγίζει συστηματικά την εμπειρία και να τη μεταπλάθει.
5. Σε άλλη επικράτεια, τέλος, ο Ευρωκομμουνισμός του Γιάννη Μπαλαμπανίδη (Πόλις), επεξεργασμένη εκδοχή της διδακτορικής του διατριβής, είναι μια υποδειγματικά δομημένη μελέτη, ιστορική αναδρομή σ’ ένα πολιτικό ρεύμα που μπόλιασε την αριστερή σκέψη και διεύρυνε τα όριά της∙ ιδιαιτέρως επίκαιρο σε μια εποχή όπου η Αριστερά θα όφειλε να διευρύνει τις συμμαχίες της και να επινοήσει εκ νέου τον εαυτό της, σε υγιή διεθνιστική βάση, ως υπέρμαχο κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και ως φορέα πολιτισμού και αλληλεγγύης.

Γιάννης Δούκας