7.1.16

Ένα βιβλίο στο κομοδίνο του Νίκου Αδάμ Βουδούρη



Ρομπέρτο Μπολάνιο: Πουτάνες φόνισσες. Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου, Άγρα 2008

Μου αρέσει το γκροτέσκο και αγαπώ πολύ αυτό που κάποιοι, στις παρέες, ελαφρά τη καρδία, αποκαλούν βαριά λογοτεχνία. Όμως καμιά φορά, η εμμονή αυτή με οδηγεί σε επιλογές πολύ πνιγηρές, και η θλίψη πολλαπλασιάζεται  Με τον Μπολάνιο είναι έτσι και δεν είναι. Το δραματικό, το ακραίο, η απανθρωπιά, το έγκλημα, ο ζόφος, αστράφτουν σαν τεράστιο και εντυπωσιακό φυσικό φαινόμενο. Η οδύνη είναι καταρράκτης που σου κόβει την ανάσα, σε αφοπλίζει, σε ταράζει, μα χαίρεσαι τόσο που άλαλος μένεις και παρακολουθείς τα σπαράγματα και τον σπαραγμό μεμονωμένων προσώπων και λαών.


Λοιπόν, κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, οι Πουτάνες φόνισσες έπεσαν στα χέρια μου αφού για καιρό το 'χα στον νου να το διαβάσω, όταν ακριβώς έπρεπε, και πότε έπρεπε, μα τη στιγμή που για μια ακόμα φορά πιάστηκα στην παγίδα της ενδοσκόπησης. Διαβάζεις τις ιστορίες και στο μυαλό σου φωλιάζουν εικόνες και εντυπώνονται φράσεις πολύ δελεαστικές ― θες να κλέψεις απ’ το απέραντο υλικό. Κλείνεις το βιβλίο και μετά από καιρό το ξαναπιάνεις. 

Ανοίγεις μια τυχαία σελίδα, διαβάζεις, ξαναθυμάσαι, σε παίρνει πάλι μέσα του και δεν σου αφήνει περιθώρια να ντραπείς, αρπάζεις ό,τι θες, έτσι κι αλλιώς είσαι πλέον σίγουρος ότι μετά από καιρό βρήκες έναν ακόμα συγγραφέα του γούστου σου. 

Θα βάλεις τα βιβλία του στο ξεχωριστό ράφι μαζί με τα άλλα που τα 'χεις για καταφύγια, δίπλα σ' αυτά της προηγούμενης αγαπημένης. Της Χέρτα Μίλερ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: