Ένα βιβλίο στο κομοδίνο του Τέλλου Φίλη

Διαβάζοντας το βιβλίο του Θωμά Λιναρά με τον παραπλανητικό τίτλο Κινηματογραφικά δεινά, που εξέδωσε ο επίμονος κηπουρός βιωμάτων και γραπτών, Γιώργος Κορδομενίδης (Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2015), δεν φανταζόμουν ότι θα γινόμουν μάρτυρας ενός 30χρονου και βάλε, μεγάλου έρωτα. 

Γνωρίζοντας τον κύριο Λιναρά, χρόνια τώρα, από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και διαβάζοντάς τον στον θρυλικό πλέον Σύγχρονο Κινηματογράφο, στην Οθόνη, στο Πρώτο Πλάνο και στο Εντευκτήριο, περίμενα να διαβάσω κριτικές για ταινίες σκηνοθετών που αγαπώ και, σαν κάπως νεότερος, πιθανώς να αγνοώ. 

Έκανα τεράστιο λάθος. Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από ερωτικές επιστολές, ενός έρωτα που παραμένει άσβεστος, κι εγώ ηδονοβλεψίας αυτής της παράφορης αγάπης. Τι μπορεί να γράψει κανείς για έναν έρωτα; Μόνο δέος να νιώσει και ίσως κάποια ζήλια που δεν μπόρεσε, αν και πολύ προσπάθησε, κι αυτός να ερωτευτεί. Κι είναι ετούτος ο έρωτας καθώς περνάνε οι σελίδες κι αλλάζουν οι χρονιές, τόσο δυνατός, τόσο ακατάλυτος, που δάκρυα σου 'ρχονται στα μάτια, κι ενδόμυχα θες κι εσύ ΕΤΣΙ να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. 

Σε τούτη τη σκληρή και γρήγορη εποχή που "κατεβάζουμε" ταινίες και δεν προλαβαίνουμε να τις δούμε, υπήρξαν εραστές που είχαν και χρόνο και διάθεση, μα πιο πολύ πόθο αληθινό, να χαϊδέψουν τις ταινίες, να τις αφήσουν να τους ξελογιάσουν, να τους παραδοθούν, να ζήσουν μαζί τους, να ζήσουν μέσα τους, κι ο κύριος Λιναράς υπήρξε απ' αυτούς τους τυχερούς. 

Μακάρι μια νέα γενιά εραστών, διαβάζοντας αυτή τη συγκλονιστικά εξομολογητική ερωτική επιστολή των 470 σελίδων, να καταλάβει πώς αξίζει κανείς να βλέπει σινεμά, να το αγαπήσουν και να ζήσουν με τη σειρά τους αυτόν τον μεγάλο έρωτα, ακριβώς όπως κι ο κύριος Λιναράς.

(Ανάμεσα στις σελίδες διάβασα  ονόματα κι άλλων πολλών "αντεραστών", που δεν ζουν πια, αλλά αυτοί επιτρέψτε μου να είναι οι δικοί μου "μυστικοί έρωτες" που ακόμη δεν τολμώ να τους κοινοποιήσω.)