Άλντους Χάξλεϋ, Μετά τα πυροτεχνήματα. Μετάφραση: Μιμίκα Ι. Κρανάκη, Οι φίλοι του Βιβλίου, Αθήνα 1946. Εξώφυλλο και σελίδωση Νάσου Δετζώρτζη
Γνώρισα τη γραφή του Άλντους Χάξλεϋ στην λεγομένη τρυφερή ηλικία. Εξακολουθεί να είναι ένας από τους συγγραφείς στους οποίους ανατρέχω συχνά, όταν τα πράγματα ζορίζουν. Διότι ο Χάξλεϋ μιλά εξίσου διεισδυτικά για το μεγαλείο του Θεού και του Ζώου όσο και για την ανεπάρκεια του Ανθρώπου. Τα πυροτεχνήματα γενικώς είναι μία κορύφωση. Και ως κορύφωση, δεν μπορεί παρά να είναι μία στιγμιαία κατάσταση, μία μοναδική ευκαιρία να δεί κάποιος τον εαυτό του απογυμνωμένο από τη μικρότητα και τους θλιβερούς τρόμους του και ταυτοχρόνως ενδεδυμένο το μεγαλείο του θάρρους και της εξαίσιας ανύψωσής του προς το φως. Μόνο που μετά το φως έρχεται και πάλι το σκοτάδι και η εκ νέου αναγνώριση του ταπεινού σαρκίου το οποίο θα προδώσει τον άνθρωπο ξανά και ξανά. Με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Με τον θυμό, με την κακία, με τη μάταιη προσδοκία, με την αέναη αίσθηση προδοσίας, με την ίδια την προδοσία εντέλει. Δηλαδή με όλα αυτά που συνθέτουν την ανθρώπινη ανεπάρκεια.
Έχω το βιβλίο του Χάξλεϋ σε μια παλιά έκδοση. Είναι δεμένο με ανθεκτικό καφετί εξώφυλλο και μου κρατά συντροφιά κάποιες δύσκολες νυχτερινές ώρες. Είναι το τραγούδι που δεν μπορεί να ειπωθεί. Διότι, αν ειπωθεί, θα τρομάξει και τον ερμηνευτή και το ακροατήριο. Είναι οι πολύ προσωπικές στιγμές που τις κρατάμε σαν φυλαχτό. Είναι εξαιρετικά πολύτιμες για να εξωτερικευθούν.
Ο Χάξλεϋ είναι για μένα ένας από τους συγγραφείς που με βοηθούν να κρατήσω το όνειρο ζωντανό. Να αφήσω τη ζοφερή πραγματικότητα απέξω, να μπω στο όνειρο και να κλείσω προσεκτικά πίσω μου την πόρτα, ουτως ώστε ουδείς να γίνει κοινωνός του δικού μου προσωπικού λεξιλογίου. Τα πυροτεχνήματα θα εξακολουθούν να ανάβουν και στον δικό μου ουρανό. Όσο μεγαλώνω, ανάβουν όλο και λιγότερο. Οι προσδοκίες αδυνατίζουν, ο πόνος αμβλύνεται, η έκπληξη έχει εντελώς σχεδόν απομυθοποιηθεί. Λέω σχεδόν, αφήνοντας μία μικρή ευκαιρία στη ζωή να με περιποιηθεί ξανά με τις αιφνιδιαστικές εισόδους της στην ερμητικά κλειστή και παρήγορη και απολύτως προσωπική πραγματικότητα την οποία εφηύρα και στην οποία βρίσκω καταφύγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου