Ξανα-διαβάζω την Ιερουσαλήμ του Γκονσάλο Μ. Ταβάρες. [εκδ. Καστανιώτης 2012]. Επιμένοντας στη μελέτη της "Ιστορίας της Φρίκης", σχετικά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον τρόπο λειτουργίας τους, τον εντοπισμό τους σε διαφορετικές χώρες και εποχές.
Στο μυθιστόρημα ο τόπος παραπέμπει σε χώρα της Κεντρικής Ευρώπης. Εποχή το
2005. Όπου οι ζωές πέντε ανθρώπων διασταυρώνονται βιαίως. Το ίδιο βίαια
έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρότητα των ανθρώπινων σχέσεων, της Ιστορίας και
της Ιατρικής.
Ο τρόφιμος ασύλου Ερνστ βρίσκεται κρεμασμένος από το παράθυρο της
σοφίτας, έτοιμος να πηδήξει. Η σχιζοφρενής Μύλια, αναζητώντας μια ανοιχτή
εκκλησία ώρα τέσσερις το πρωί, σκέφτεται τη βασική λέξη: πόνος. Την ίδια
ώρα, ο ψυχίατρος ερευνητής Τέοντορ, ερεθισμένος και νοσταλγικός, με σηκωμένο το
πέος, αναζητά μια ηβική αποζημίωση. Η πόρνη Χάνα προτίθεται να τον
εξυπηρετήσει, μετά από μία ώρα. Ο Χίνερκ, πρώην πολεμιστής, κυκλοφορεί πάντα με
ένα πιστόλι και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, που τον κάνουν να μοιάζει με
δολοφόνο, ενώ δεν είναι. Απλώς, σημαδεύει από το παράθυρό του την αυλή του
σχολείου, όπου παίζουν παιδιά.
Ο Ταβάρες θίγει, πότε ευθέως και
πότε πλαγίως, το ζήτημα της ψυχικής υγείας. Η αντιμετώπιση, το στίγμα, οι
ψυχιατρικοί μέθοδοι, ο εγκλεισμός και οι φαρμακευτικές αγωγές. Η τρέλα υπό το
πρίσμα της ηθικής. Η ενοχή της ανθρώπινης φρίκης και των γονιδίων. Η γενική
αντιμετώπιση και η έλλειψη εξατομικευμένης θεραπείας.
Σωστά ο Ζοζέ Σαραμάγκου,
παραδίδοντάς του το ομώνυμο βραβείο, είπε γι' αυτόν: Η
"Ιερουσαλήμ" είναι ένα μεγάλο βιβλίο, που ανήκει στη μεγάλη δυτική
λογοτεχνία. Ο Γκονσάλο Ταβάρες δεν έχει το δικαίωμα να γράφει τόσο καλά, μόλις
35 χρόνων: μου έρχεται να τον δείρω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου