Όσοι χρόνια
κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου,
κάποτε θα βάλω τα
κλάματα και θα σας πνίξω.
Γιάννης Βαρβέρης
Πονούν τα πλήκτρα, Κύριε
όταν προσπαθούν τη φράση να σχηματίσουν.
Κοιτάξτε εκεί στην άκρη, κάποια ματώνουν ήδη
―απ’ την προσπάθεια―
ίσως φοβούνται κιόλας μη δεν ολοκληρωθεί ποτέ
Και μετά σα να συντονίζεται ένα σύμπαν
απροσμέτρητο
αρχίζει μια καταιγίδα από λέξεις-αισθήματα
λέξεις-εικόνες
νότες αλήθειας
Είναι αυτό η ευτυχία, Κύριε;
Είναι αυτό η έμπνευση;
Ή απλά είναι ένας άντρας που επικοινωνεί
με τ’ άστρα, μια νύχτα, σε ένα σπίτι που ξέχασε η αγάπη
να περάσει, να του πει μια καληνύχτα
καθώς τα πλήκτρα κολυμπούν ανάμεσα στα δάχτυλα
που αντί για μελωδία επίπονη
ένα κορμί ζητούν να αγκαλιάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου