Λέω συχνά-πυκνά «Μάνα μου και πατέρα μου!» ή, ακόμα πιο καλά, «Μανίτσα μου και πατερίτσα μου», και με κοροϊδεύουν. Ο πατέρας μου είχε πολύ δύσκολη ζωή. Παιδί πλούσιου γαιοκτήμονα, που περιδιάβαινε στο κτήμα (στον Πύργο, έξω από την Κωνσταντινούπολη) καβάλα σε άλογο με μπότες μέχρι το γόνατο, βρέθηκε το 1921 11χρονος πρόσφυγας στην Ελλάδα. Μετά τον θάνατο του παππού Γιώργου (του επονομαζόμενου και Μπαρμπούνη, καθότι είχε ρούσσα μαλλιά, όπως άλλωστε κι εγώ μέχρι την εφηβεία), ανέλαβε αρχηγός της οικογένειας. Βιοπορίστηκε ως καθεκλοσκελετοποιός, υπέστη τις συνέπειες των προσωπικών (και της ευρύτερης οικογένειας) πολιτικών επιλογών του, έκανε με τη Μαρίκα Αδαμίδου τρία παιδιά, που ονειρεύτηκε να τα στείλει στο πανεπιστήμιο (μόνο η μεγάλη αδελφή μου τον ικανοποίησε ως προς αυτό), έπαθε κατάθλιψη καθώς για πάνω από 15 χρόνια η ΔΕΗ δεν του έδινε (λόγω έλλειψης πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων) βιομηχανικό ρεύμα για το εργαστήριό του, νοσηλεύτηκε, το ξεπέρασε, έστησε επιτέλους στο τέλος της δικτατορίας το εργαστήριο που ονειρευόταν, πέθανε στα 72 του. Στο ενδιάμεσο, αρρώστιες και επαγγελματικά ατυχήματα: κομμένα δάχτυλα από την κορδέλα και την πλάνη, σοβαρές ρινοραγίες, βουβωνοκήλη, σοβαρό έλκος 12δακτύλου, ένα κομμάτι γυαλιού που κάποιος χειρουργός "ξέχασε" στην πλάτη του, προστάτης... Δεν χρειάζεται η Ημέρα του Πατέρα για να τον θυμηθώ. (Μέσα σ' όλα αυτά, ήταν δεινός αφηγητής. Η αγαπημένη φίλη Νατάσα Πεπονή μου έκανε κάποτε μια τεράστια φιλοφρόνηση, καθώς ακούγαμε μια ηχογράφηση στην οποία ο κυρ-Σωτήρης αφηγούνταν τη ζωή του: «ο τρόπος που γράφεις "πατάει" στον τρόπο που αφηγείται ο πατέρας σου»! Λογικό! Μεγάλωσα με τα παραμύθια που μου έλεγε κάθε ―μα κάθε!― βράδυ και με ρυζόγαλο, που μου μαγείρευε μέχρι λίγο πριν από τον θάνατό του. Ήταν 6 Σεπτεμβρίου 1987. Δύο μήνες αργότερα έβγαλα το πρώτο τεύχος του Εντευκτηρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου