πηγή: http://frear.gr/
Υπάρχουν δύο
κατηγορίες συγγραφέων, μας επισήμανε ο Χουάν Γκοϊτισόλο στον λόγο του επ’
ευκαιρία της παραλαβής του Βραβείου Θερβάντες το 2015: οι συγγραφείς
καριέρας, που διακινούν μόνον τη φήμη τους, και οι συγγραφείς που είναι
εθισμένοι στη γραφή. Γράφουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και
δεν τους νοιάζει η τύχη των γραπτών τους. Τους πρώτους δεν τους
αποκαλεί καν συγγραφείς, αλλά οι «Να-αποτελώ-είδηση» μια και μοναδική είναι η μόνη
ανησυχία που έχουν. Διακινητές δημοσιότητας, εθισμένοι στην επιτυχία,
μπορούν να μιλήσουν ακόμα και για πράγματα που δεν γνώρισαν ποτέ: την
κρίση, π.χ.
Όσο περισσότερο με
προβάλλει το λογοτεχνικό κατεστημένο, άλλο τόσο αμφιβάλλω για την
ποιότητα του έργου μου. Αντιθέτως, όσο περιβάλλουν το έργο μου με την
άκρα του τάφου σιωπή, άλλο τόσο είμαι σίγουρος πως βρίσκομαι στον σωστό
δρόμο: «σηκώνω το λάβαρο της ήττας μου με τη συνείδηση του νικητή»,
έγραφε ο Φερνάντο Πεσσόα. Έχοντας κατακτήσει πλέον μια αξιοσέβαστη
ηλικία, μπορώ να διακρίνω τη ματαιότητα των δημόσιων συμπεριφορών: «αυτό
το χρυσό σκατό της δόξας», όπως το ονομάζει ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο
Μπουενδία.
Να αμφιβάλλετε με
τους συγγραφείς που δεν γνωρίζουν κρίση: που ζουν μέσα σε μια μειονότητα
ευτυχισμένων ανθρώπων και δεν αμφιβάλλουν ούτε για μια στιγμή για την
αξία των γραπτών τους. Ο Μπόρχες εξομολογήθηκε κάπου τον καθημερινό του
εφιάλτη: ότι πολύ σύντομα οι αναγνώστες και οι κριτικοί θα ανακάλυπταν
πως τους είχε ξεγελάσει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Trent Parke. Κάτω, ο Μπόρχες.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου