εικόνα: Βλάσσης Χρυσόπουλος
Μετά από χρόνια, το σώμα πρόσεξα
έτσι όπως στεκόταν στη διάβαση
τα μέλη χαλαρά να περιμένουν το πράσινο για να κινήσουν.
Σε κείνη τη στιγμή της ακίνητης ανυπομονησίας
όλη η ομορφιά μεθούσε τους διερχόμενους
κεφάλια γύριζαν, βήματα σταματούσαν
αναπνοές επιτάχυναν.
Και συνέχιζαν
Ακάλυπτα τα μέλη, ιδρωμένα, άχραντα
η ρώμη του σώματος να πολεμά το ύφασμα
να διαγράφονται οι μύες στο φτηνό πουκάμισο
να προκαλούν οι πτυχώσεις στο μπατζάκι
τα δάκτυλα των ποδιών στο καλοκαιρινό σανδάλι
να υπόσχονται χαρές.
Στάθηκα και κοιτούσα, ανάμεσα σε ένα πλήθος
που ενώ τα έβλεπε όλα αυτά τα θαυμαστά
προσπερνούσε με βιασύνη
σκουπίζοντας τον ιδρώτα στην πρώτη γωνία στρίβοντας
μην προδοθεί.
Γιατί την πραγματική ομορφιά,
αυτή την απροσποίητη
που αναδύουν μόνοι οι άνθρωποι που δεν τη λογαριάζουν
―μα το φανάρι περιμένουν να ανάψει πράσινο―
δεν την αντέχουν οι άνθρωποι.
Τους υπενθυμίζει τη δική τους μυστική ασχήμια
κυρίως εκείνη την ασχήμια του μυαλού
που από τα μέσα βγαίνει,
κρυμμένη
έτοιμη να λερώσει ό,τι πραγματικά ωραίο
έτοιμη να ισοπεδώσει το ξεχωριστό
για να ’χουν έναν λόγο ύπαρξης
στον κόσμο οι αδιάφοροι
οι μέτριοι διερχόμενοι τις διαβάσεις
του κόσμου τούτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου