εικόνα: Τέλλος Φίλης, «Στεφάνι από γιασεμί»
―μνήμη Ράνιας―
Οι κηδείες περιέχουν κάτι το οριστικό
πόσο δύσκολο είναι κάθε φορά το αόριστο επιζών Εγώ μας
να αλλάζει χρονικό προσδιορισμό
Είναι σα να μαθαίνεις να ξαναπερπατάς
πρώτα το δεξί, μετά το αριστερό
«ποιο είναι το δεξί, μαμά;»
Έτσι πέφτουμε μπουρδουκλωμένοι
σε χάπια σε ποτά και εξαρτήσεις
μη χάσουμε τα βήματα
―τα από καιρό χαμένα―
και ξημερώνει μια Τρίτη μια Τετάρτη
ημέρα των παλιών νεκρών σου
με μια καινούργια αναχώρηση
Κι εσύ γεμάτος γρατζουνιές στα γόνατα
απ’ τα απανωτά πεσίματα
με παραμορφωμένα άκρα απ’ το σφίξιμο
ακίνητος
με ανάπηρα άκρα και μάτια
να υποψιάζεσαι στον ουρανό
το φως
ανάμεσα στα σύννεφα
να σε καλωσορίζει
μέρα τη μέρα
φευγιό το φευγιό
μνήμη τη μνήμη
σιωπή τη σιωπή
να συνεχίζεις να ανεβαίνεις τα σκαλιά
―ζωή τα λένε― που πιο κοντά και στο δικό σου τέλος
θα σε φέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου