Ο γολγοθάς που λέγεται ελληνικός σιδηρόδρομος

Παλαιοφάρσαλος. Προγραμματισμένη στάση για αλλαγή μηχανής. 

Οι λιγοστοί επιβάτες ΔΕΝ συνωστίζονται στην αποβάθρα.  

του Γιώργου Κορδομενίδη

Νόμιζα πως με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ «τα είχα δει όλα». Αμ δεν! Ιντερσίτι (λέμε τώρα) 61, Θεσσαλονίκη- Αθήνα, σε εξίμισι ώρες! Δηλονότι, με 70 λεπτά καθυστέρηση. Μεγάλο μέρος της διαδρομής χωρίς κλιματισμό (τουλάχιστον στο βαγόνι Νο 2). Μπορεί κανείς να υποθέσει γιατί ένα τραίνο ΑΝΑΧΩΡΕΙ με 5 λεπτά καθυστέρηση; (και δεν ήταν η πρώτη φορά). Χωρίς καμιά εξήγηση/δικαιολογία. Στο Πλατύ, πρώτο σταθμό από τη Θεσσαλονίκη (διαδρομή 20 λεπτών) το τραίνο παραμένει περί τα 15 λεπτά. Για ποιον λόγο; Άγνωστο. Στους Νέους Πόρους, λίγο έξω από την Κατερίνη, το τραίνο ξανασταματά. «Θα παραμείνουμε εδώ για περίπου 12 λεπτά», λέει ατάραχη η φωνή από τα μεγάφωνα. (Πόσο βολικό αυτό το περίπου...) Η στάθμευση διαρκεί περί τα 20 λεπτά. Λίγο αργότερα, νέα στάση στον Παλαιοφάρσαλο, για αλλαγή μηχανής (από ηλεκτροκίνητη σε ντηζελοκίνητη ― αυτή που έως πρόσφατα γινόταν στον Δομοκό). Και ξανά μανά στάσεις, εδώ, εκεί, στη μέση του πουθενά, μέχρις ότου περάσει κάποιο άλλο τραίνο. Άφιξη στην Αθήνα 00.35 (με αναχώρηση 18.09 ― προγραμματισμένη 18.04). Το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό έχει ήδη περάσει από τον Σταθμό Λαρίσης. Μόνη λύση το ταξί. Απόντος τροχονόμου (και όχι λόγω της ώρας, ποτέ δεν υπάρχει τροχονόμος έξω από τον Σταθμό Λαρίσης), Αθηναίοι ταρίφες επιδίδονται στο λατρεμένο τους "ολυμπιακό άθλημα" που λέγεται «άγρα πελατών». Δεν έχει σημασία η θέση σου στη σειρά προτεραιότητας, αυτό που μετράει είναι το πού πηγαίνεις. 

Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, ο σιδηρόδρομος, λαϊκό και αγαπημένο μέσο μεταφοράς, εξελίσσεται και προοδεύει. Τα τραίνα παντού γίνονται πιο σύγχρονα, πιο γρήγορα. Στην "ξεχωριστή" και "ευλογημένη" χώρα μας οπισθοδρομεί. Βρώμικα εξωτερικώς βαγόνια, στο εσωτερικό ταλαιπωρημένα καθίσματα, προβληματικές τουαλέτες (πόρτες που δεν κλείνουν ή είναι σταθερά κλειδωμένες, με ένα χαρτί Α4 απέξω που λέει ΕΚΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, σκισμένες κουρτίνες ή και καθόλου κουρτίνες, εξαρθρωμένες πρίζες, σακατεμένα δοχεία απορριμμάτων, προσωπικό που απαξιοί να απαντήσει στις εύλογες απορίες των επιβατών για τις απανωτές καθυστερήσεις, για τον κλιματισμό κτλ. κτλ. κτλ.). 

Θυμωμένος, συγχυσμένος (είμαι και σε ηλικία εμφράγματος...), σκέφτομαι πως θα έπρεπε να λογοδοτήσουν όσοι είχαν, ως υπουργοί, τον σιδηρόδρομο στο χαρτοφυλάκιό τους. Να πουν τι έκαναν, τι ήθελαν/έπρεπε να κάνουν και δεν έκαναν, αλλά και γιατί δεν το έκαναν, ποιος και τι τους εμπόδισε... Και ανάλογα με τη βαθμολογία τους, να τους απαγορευτεί η επιβίβαση σε αεροπλάνο· να καταδικαστούν να ταξιδεύουν στην υπόλοιπη ζωή τους μόνο με τον ελληνικό σιδηρόδρομο!