Τον Ηλία Πετρόπουλο δεν τον γνώρισα προσωπικά, δεν τον συνάντησα ποτέ. Ήρθα σε επαφή μαζί του μέσω του αδελφού του, Τάσου, που τον γνώρισα ως θεατρικό επιχειρηματία όταν παρίστανα, τέλη δεκαετίας του '70, τον δημοσιογράφο. Έπαιξε τον ρόλο της και η φιλία του με τον αδελφικό μου Μανόλη Ξεξάκη.
Μιλήσαμε πάντως πολλές φορές στο τηλέφωνο. Νομίζω πως τον κολάκευε (ή έστω του άρεσε) πως ήξερα τα βιβλία του σχεδόν απέξω. Το 1987, σχεδιάζοντας τις Σελίδες για τη φυλακή, του πρώτου τεύχους του Εντευκτηρίου, του ζήτησα ένα κείμενο. Έγραψε και μου έστειλε τις «Φάρσες της φυλακής», με δική του εικονογράφηση. Θυμάμαι ακόμη μια φράση του, που μου εντυπώθηκε: «Η φυλακή δεν είναι διαρκώς μια κοιλάδα των δακρύων» (τη γράφω από μνήμης, μπορεί η διατύπωση να μην είναι απολύτως ακριβής).
Ακολούθησαν δημοσιεύσεις του και σε άλλα τεύχη: «Καρέκλες και σκαμνιά» (3, 1988)· «Ο γκράφικερ Γιάννης Σβορώνος» (4, 1988)· «Δον Ζουάν ή Ντομ Χουάν;» (5, 1988)· «Η παλιά Διεθνής Έκθεση» (10, 1990)· «Πώς το έμαθα...» (14, 1991)· «Οι τελευταίες φωτογραφίες του Νίκου Καββαδία» (46, 1999).
Δεν θυμάμαι τι συνέβη (αν συνέβη) κάτι και προκάλεσε την 8χρονη "απουσία" του από το Εντευκτήριο. Γενικά, και παρότι ο ίδιος ήταν αψίκορος (αλλά κι εγώ πολύ προσεκτικός απέναντί του), θα έλεγα πως είχαμε μια αδιατάρακτη σχέση εξ αποστάσεως. Στο αρχείο του περιοδικού υπάρχουν αρκετές επιστολές του, συνήθως της μιας ή, το πολύ, των δύο χειρόγραφων σελίδων, με χαρακτηριστικά μεγάλα γράμματα από μαύρο μαρκαδόρο. Ήταν εγκάρδιος όσο και ευθύς. Όταν κάτι δεν του άρεσε, δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό να το πει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου