«Αχ να ’ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου/ σαν λές όλα θα γίνουνε…» ή ―αλλαγή κλίματος― «με στεναχωρείς και καπνίζω και πίνω..», στο ραδιόφωνο του λεωφορείου χαζές πονεμένες ιστορίες «καμιά δεν θα ’ναι σαν εμένα..», ευτυχώς διηγημένες σε χαμηλή ένταση, υπογραμμίζοντας αναπάντεχα την ήσυχη χλιαρή ατμόσφαιρα του λεωφορείου που τρέχει μέσα στην παγωμένη λιακάδα του Ιανουαρίου ήσυχα, τακτικά, καταπίνοντας τα χιλιόμετρα και κάνοντας την πρέπουσα παράκαμψη μπροστά στα μπλόκα των τρακτέρ.
Οι επιβάτες όλοι ανασκουμπωμένοι μπροστά στη χρωματιστή οθόνη του κινητού τους, τα μάτια στον άρτον τον επιούσιον των μηνυμάτων τους ή στις μουσικές τους ―απουσιάζουν, μην ενοχλείτε. Χασμουρητά ενίοτε και επίκληση αγίων γενικώς και ονομαστικά, αποδοχή κλήσεων με στεντόρεια φωνή και πάντα ο ήλιος έξω από το παράθυρο, τα βουνά, τα ποτάμια, οι γέφυρες, να κι ο ελεγκτής ―μα πού το βάλατε το εισιτήριο και δεν το βρίσκετε― και τραγούδια πάλι… σε χαμηλή ένταση.
2 σχόλια:
ε, η ένταση δεν είναι συχνά και τόσο χαμηλή! Και μαζί με τη στεντόρεια φωνή στο κινητό, που θεωρεί ότι όσο πιο στεντόρεια είναι τόσο καλύτερα θα ακουστεί στην άλλη πλευρά, έδεσε το πράμα. Έτυχε να ταξιδέψω μερικές φορές με το αντίστοιχο ΚΤΕΛ της γείτονος Τουρκίας. Η μέρα με τη νύχτα! Η Ευρώπη είναι εκεί, στα ΚΤΕΛ!
Lived this, many many years ago!
Δημοσίευση σχολίου