Βουνό ή θάλασσα; ― «Το ταξίδι είναι που μετράει». Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος

του Κωνσταντίνου Παπαχαράλαμπου*

«Το ταξίδι είναι που μετράει» 

Ιούνιο του 2009, μου λέει ο Άρης να πάμε διακοπές στο εξωτερικό. «Σώπα, ρε συ, φοιτητές τώρα, πού θα τρέχουμε, και βασικά, πώς θα πληρώσουμε;» του γκρίνιαξα αμέσως.

«Τα έχω σκεφτεί όλα» μου κάνει με το γνωστό του σίγουρο ύφος ― εκείνο που τινάζει λίγο το ξανθό μαλλί και συνεχίζει ακάθεκτος: «Έχω κάτι προσφορές για αεροπορικά στο Μόναχο και στη Νίκαια. Στο Μόναχο θα μείνουμε με φίλους μου, στη Νίκαια θα πληρώσουμε κανένα φθηνό ξενοδοχείο με τα χρήματα που δεν θα ξοδέψουμε στο Μόναχο. Έλα, μην το σκέφτεσαι· και βουνό και θάλασσα, γκαραντί!»

Δεν ήθελα και πολύ να πεισθώ. Τον ήξερα χρόνια τον Άρη· κάναμε παρέα και στα καλά και στα δύσκολα. Ήξερα ότι το έχει ψάξει και δεν ήταν λόγια του αέρα. Εξάλλου, με την προοπτική των επαναληπτικών εξετάσεων στο Πολυτεχνείο τον Σεπτέμβριο, ένα ταξίδι δυο βδομάδες χαλαρά έξω, εκεί γύρω στα τέλη Ιούλη, θα ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.

Φύγαμε για τις πόλεις μας και δώσαμε ραντεβού στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν το ταξίδι στο Μόναχο, την πρώτη στάση της μίνι περιοδείας μας. Ήξερα ότι θα γύριζε μαυρισμένος απ’ την Κρήτη, όπου θα έμενε στα ξαδέρφια του και θα κάνανε water sports όλη μέρα ― και γω ακόμη πιο κόκκινος από το μη-μαύρισμα, όπως πάντα.

Ήταν ένα μικρό σοκ όταν τον είδα ― ήταν μαζί με τους γονείς του και χαμογελούσε θολά. Καθήσαμε και συζητήσαμε οι δυο μας στην αίθουσα αναμονής. Μου εξήγησε αναλυτικά τι είχε συμβεί και τον έβλεπα που δύσκολα συγκρατούσε τα δάκρυά του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Του κρατούσα το χέρι και τον άκουγα προσεκτικά. Λένε πως κάποιες στιγμές το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι και ν’ ακούς τον άλλο, γιατί ό,τι και να πεις θα είναι σχεδόν άχρηστο.

Δεν μπορούσα να μιλήσω αλλά άκουγα προσεκτικά. Για τη μέρα στη θάλασσα. Τον απρόσεκτο χειρισμό. Το λάθος του σκαφάτου. Τη μέρα που του άφησε παράλυτα τα πόδια.

Θα το προσπαθούσαν· οι γονείς του θα τον έτρεχαν στα καλύτερα νοσοκομεία. Θα το πάλευαν όπως καλύτερα γινόταν. Με σκληρή προσπάθεια και φυσιοθεραπείες, ίσως και να ξαναπερπατούσε μια μέρα.

Η ώρα περνούσε ― φώναξαν τα ονόματά μας δυο και τρεις φορές. Βγήκαμε από την αίθουσα. Ποιος νοιάζεται για διακοπές τώρα; Έξω ο ήλιος έκαιγε. Τα αεροπλάνα πηγαινοέρχονταν στον καθαρό ουρανό. Ένα απ’ αυτά θα ήταν και το δικό μας. Του έδωσα το καπέλο μου. Με κοιτούσε δακρυσμένος.

Πήγα και βρήκα τους γονείς του. Τους πρότεινα να βρούμε ένα διαμέρισμα κάπου βολικά και να μετακομίσουμε κι οι δυο μαζί εκεί για τις σπουδές μας. Ήθελα να βοηθήσω τον φίλο μου όσο καλύτερα μπορούσα.

Απ’ τον Σεπτέμβριο του 2009 μένουμε μαζί.

Σε λίγες βδομάδες ξεκινάει όλο χαρά στη νέα του δουλειά ― θα κλείνει αεροπορικά ταξίδια στην Ευρώπη. 

* Ξεκίνησε να ονειρεύεται στην Καβάλα το 1988. Σπούδασε τοπογράφος μηχανικός στο ΑΠΘ κι έκανε μεταπτυχιακό στο Real Estate. Έχει γράψει για τα περιοδικά Εντευκτήριο, Athens Voice, maga.gr κ.ά. Το πρώτο του ποιητικό project Κ – On εκδόθηκε το 2011 από τις Eκδόσεις Εντευκτηρίου. Σήμερα ζει στο Λονδίν,ο όπου συνεχίζει ν’ αγαπά τα σύννεφα και τη δουλειά του ως σύμβουλος ανάπτυξης ακινήτων, ενώ παράλληλα ετοιμάζει προς έκδοση ένα νέο βιβλίο ποίησης.