Βουνό ή θάλασσα; ― «Θάλασσα ή΄βουνό;». Γράφει ο Ιορδάνης Κουμασίδης

του Ιορδάνη Κουμασίδη* 

Θάλασσα ή βουνό;

  

Θάλασσα ή βουνό, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Ζολί ή Γιόχανσον, Άρης ή Παοκ, Πασοκ ή Νέα Δημοκρατία, κρασί ή μπύρα, Βουγιουκλάκη ή Ντενίση, Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα, όλα τα διπολικά ή διλημματικά ερωτήματα με εκνεύριζαν αφόρητα και με έσπρωχναν στην τρίτη λύση, στην εναλλακτική, την ανερχόμενη, αυτή του αουτσάιντερ. Είναι βέβαια αλήθεια πως η κρίση άμβλυνε έως διέλυσε ορισμένα από τα παραπάνω ερωτήματα, πλην του ''Βουγιουκλάκη ή Ντενίση'' που στέκει αμετάβλητο στους αιώνες και προσιδιάζει μόνο στην περίπτωση ''μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα''. Στο ερώτημα όμως θάλασσα ή βουνό δύσκολα βρίσκεις τρίτη εναλλακτική -πλην του μηδενιστικού ''πουθενά'', που σημαίνει να μείνουμε στην πόλη και να υποκριθούμε πως την απολαμβάνουμε άδεια, διαβάζοντας απενοχοποιητικά, χιλιοειπωμένα αφιερώματα των free press ''Καλοκαίρι στην πόλη'', τέλεια! Ίσως όμως περισσότερο απ' όλα με εκνευρίζει η ερώτηση ''που θα πάτε διακοπές;'' ή ''που πήγατε διακοπές;''. 

  

Ας χρησιμοποιήσω το παλιό, ορθολογικό ζύγι: θετικά και αρνητικά.  Στο βουνό είναι αλήθεια πως βιώνεις καλύτερα την αίσθηση της απομόνωσης. Αντιλαμβάνεσαι τον όγκο και τη δύναμη της φύσης. Είναι και περισσότερο δροσερά. Βαριέσαι όμως πιο εύκολα. Τοπίο ακίνητο.

Η θάλασσα έχει γίνει κατά 90% τόπος επίδειξης των ματαιοδοξιών (οπτικώς και ακουστικώς, χιλιάδες τατουάζ, ρακέτες, ηλίθιες μουσικές κλπ.) Και οι ''εναλλακτικοί προορισμοί'' τείνουν να γίνουν πιο τρέντι απ' τους τρέντι, βούλιαζε παλαιότερα η Ίος, βουλιάζει -ακόμα- η Σαμοθράκη, απορώ πως δεν έχει βουλιάξει ακόμα η Ικαρία. Το underground mainstream θριαμβεύει. Και το ελεύθερο κάμπινγκ δεν το μπορώ, ψευτο-επιστροφή στη φύση a la carte και για λίγο, με διάφορα έντομα έτοιμα να σε περπατήσουν περήφανα ωσάν να ήταν ο Καίσαρας σε θριαμβευτική επιστροφή στη Ρώμη, άσε που το έχουν βάλει στο στόχαστρο και οι ευφυείς κυβερνώντες-τηλεπωλητές των πάντων. Κοντολογίς, ζέστη και κάψα, εγκαύματα, αντηλιακά με μυρωδιές χημικού εργαστηρίου, πολυκοσμία. Το καλό βέβαια με τη θάλασσα είναι πως έχεις καλύτερη αίσθηση του ορίζοντα. Να παίξεις το εξαίσιο παιχνίδι της αναζήτησης του σημείου που συγκλίνει με τον ουρανό, ιδίως τις ώρες που δεν της πολυδίνουν σημασία οι υπόλοιποι, σούρουπο, νύχτα, ξημέρωμα.   

Επειδή λοιπόν φέτος άκρη δε βγήκε για την καλύτερη επιλογή αλλά και για την οικονομία του παρόντος κειμένου, είπα να τα μοιράσω. Ακολουθούν τα βαρύγδουπα συμβάντα και συμπεράσματα έκαστης εξόρμησης:

Θάλασσα:

-     Διαπίστωσα πως το πρώτο μέρος που πάντα σου προτείνουν οι συγγενείς και φίλοι όταν είναι να επισκεφθείς έναν τόπο, είναι κάποιο φαγάδικο.

-     Γνώρισα τον πιο σουρεαλιστικό σερβιτόρο σε beach bar. Αναζητώ ταινία ή θεατρική παραγωγή για να τον προτείνω.

-     Εάν είσαι ήσυχος και διαβάζεις, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο συνένοικος του διπλανού θερινού διαμερίσματος να πιστέψει πως το δικό σου είναι άδειο. 

-     Η δικτατορία της ρακέτας και του σκυλάδικου δεν πέφτει ούτε με δημοψήφισμα τύπου Πινοσέτ.

-     Όντως ''Σαν την Χαλκιδική δεν έχει''. Καθένας ας το πάρει όπως θέλει.

Βουνό:

-Έπεσα σε πανηγύρι του χωριού και επανεκτίμησα την αξία των ραδιοφώνων της πόλης όπως και την ποιότητα των κρεατικών (καθεμιά προς διαφορετική κατεύθυνση).

-Επιβεβαιώθηκε το εννοιολογικό χάσμα που συνοδεύει τη φράση ''καύσωνας'' μεταξύ μεγαλούπολης και ορεινής επαρχίας.

-Εάν πας στο βουνό, πρέπει σώνει και καλά να το περπατήσεις ολόκληρο.

-Είναι αλήθεια πως στα μαγαζιά δεν σε αντιμετωπίζουν σαν πορτοφόλι με πόδια (και χωρίς μυαλό).

- Τα ποτάμια, τα ρέματα, οι χείμαρροι αντιμετωπίζονται, με έναν τρόπο μαγικό, σαν κάδοι ανακύκλωσης.

Τελικά αυτό το καλοκαίρι, εκείνα που κατόρθωσαν να διαθέτουν την επιβλητικότητα και τη δροσιά ενός βουνού και ταυτόχρονα το άπλωμα και τη σαγήνη της θάλασσας ήταν άλλους είδους πράγματα: ο Οθέλος του Βέρντι στο Ηρώδειο και η ανάρτηση στο youtube του θεατρικού ''Το Αυγό'' με τον Δημήτρη Χορν. Πάλι όμως σαν να δυσκολεύομαι ποιο απ' τα δυο να διαλέξω. 

* Συγγραφέας