Βουνό ή θάλασσα; ― «Βουνά, λίμνες, ποτάμια, θάλασσες...». Γράφει η Όλγα Ταμπουρή-Mπάμπαλη

της Όλγας Ταμπουρή-Μπάμπαλη*


«Βουνά, λίμνες, ποτάμια, θάλασσες...»

1989 ... κι ενώ φοιτώ ήδη τρία χρόνια περίπου στην ελβετία

τα βουνά με στριμώχνουν. ιδιαίτερα όταν ξεμένω για διάβασμα και εργασία τα καλοκαίρια. γυρνάω το κεφάλι τριακόσιες εξήντα μοίρες. μόνο βουνά. παντού βουνά. βαριά η περπατησιά τους. απειλητική. κατά πάνω μου. στενεύει ο κλοιός.

αυτό το παχύ, σκοτεινό πράσινο στα δάση τους και ο κρυμμένος ορίζοντας με πνίγουν... βρίσκω ανακούφιση ακουμπώντας το κορμί στις λίμνες. επιπλέει...

τις λίμνες τις μισώ. αυτή η στασιμότητα. ο βούρκος στον πάτο τους. να μη ξέρεις τι πατάς...

1994... κι ενώ έχουν περάσει περίπου τρία χρόνια από την επιστροφή μου στα πάτρια

η θάλασσα απορροφά όλη την απόγνωση των πρότερων χρόνων μου στην αλπική χώρα. μου έλειψε τόσο η θάλασσα εκεί. η απεραντοσύνη της. η άνωση. με το που καλοκαιριάζει, καταφεύγω στον ποταμό επανωμής, στη μύτη, μετά το ναυάγιο. κάθε απόγευμα. αμέσως μετά τη δουλειά. απολαμβάνω τα ανοιχτά. τα σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα εκεί που μυρίζει οικογένεια. στις ρηχές θάλασσες της σάνης. στα οικεία νερά της παιδικής μου ηλικίας. δικά μου είναι όλα. και τα νερά και τα χρόνια. εκεί. μ-ι-ά ζωή. από τα τρία μου που βούτηξα για πρώτη φορά σε βαθιά νερά. θες δε θες, μαθαίνεις να κολυμπάς. στα τέλη του καλοκαιριού παίρνω τα νησιά. στις εσχατιές. λατρεύω τα απόμερα. όπως και τα απόνερα.

στις θάλασσες επιθυμώ να ελαφρύνω τη ψυχή μου. μέσα της διψά η ψυχή να ακουμπήσει την περιπέτειά της. καλύτερη αγκαλιά από αυτή της θάλασσας δε γνωρίζω...

1999... κι ενώ συνεχίζω να εξερευνώ τη φύση

τα ποτάμια τα κοιτώ με δέος. η ορμητικότητά τους. τα αρνητικά ιόντα που ξεπετιούνται άναρχα. στον αέρα. δαιμονισμένα. με προκαλούν. παλεύω μαζί τους για πρώτη φορά σε «αχαρτογράφητα κομμάτια» -μου λένε- του βοιδομάτη.  το χέρι σαν κουπί, σαν πατερίτσα. παλεύει. ράφτην(γκ) επιτέλους την ψυχή! νιώθω σαν αυτόχειρας...

2003 ... κι ενώ συνεχίζω να νιώθω τα χρόνια να περνούν βαριά

είμαστε όλοι μαζί. φίλοι. παρέα. στην παραλία του αγίου μάμαντος. ένας διαφέρει. φροντίζει να διαφοροποιηθεί. μαζεύει πετραδάκια στην ακροθαλασσιά. οι υπόλοιποι ασχολούμαστε με πολιτικές τηλεοπτικών καναλιών. οι ρυτίδες στο πρόσωπό του δείχνουν άλλη ηλικία από αυτή που λέει. η σιωπηλή του ύπαρξη μιλάει ακατάπαυστα στο κεφάλι μου.

δυο μέρες μετά μου τα χαρίζει σε ένα κουτάκι ξύλινο. χειροποίητος θησαυρός. στο χέρι κρατάει μια πλαστική τσάντα γεμάτη φωτογραφίες. η ζωή του. θησαυρός. τον βρήκα. άνοιξε την ψυχή. επιτέλους!

παίρνω τα βουνά. μαζί του. αγκαλιάζω τους κορμούς της ζωής. δεν πνίγομαι.  εφορμώ στα πιο πυκνά, σκοτεινά βαθυπράσινα δάση μαζί του. όσο πιο πράσινο, όσο πιο βαθύ και σκοτεινό, τόσο περισσότερο φως κρύβει το δάσος. νιώθω δυνατή.

πάω στο ποτάμι. οι ενδορφίνες χορεύουν. χαρά. αγκαλιάζω την ενέργεια!

2005... κι ενώ ζω μαζί του δυo χρόνια ήδη

οι φόβοι δεν είναι αιχμηροί. ο ύπνος είναι πιο ήσυχος. τρυφερός μαζί μου.

έχω δεχθεί τη φύση. όλη. τη δική του. τη δική μου. τη γύρω μου. μέσα μου.

παντρεύομαι. στο ξεθύμασμα του καλοκαιριού. έξω στη φύση. στα απομεινάρια ενός ναού. στη βασιλική του αγίου αχιλλείου. περπατώ με σιγουριά πια. στη λίμνη...

* Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Επικοινωνία με ειδίκευση στα οπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης στο Universite de Fribourg, Institut de Journalisme et des Communications Sociales, στην Ελβετία. Εργάζεται ως σύμβουλος πολιτιστικής διαχείρισης και επικοινωνίας.

Από το 1996 είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του Sani Festival.

Το 2013 κλήθηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης να σχεδιάσει μαζί με καλλιτεχνική επιτροπή τα 48α ΔΗΜΗΤΡΙΑ.

Από το 2010 έως και το 2013 ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών Β. Ελλάδος και τη διεύθυνση και αρχισυνταξία της τριμηνιαίας πολιτιστικής επιθεώρησης ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ. 

Συνεργάστηκε με τη Red Creative από το 2004 έως το το 2010, ως σύμβουλος οπτικής επικοινωνίας και art director.

Είναι παντρεμένη με τον σχεδιαστή προιόντων Θανάση Μπάμπαλη και έχουν μαζί δύο κόρες.