πηγή: www.tanea.gr (δημοσίευση: 11 Αυγούστου 2015)
φωτογραφία: Σάκης Καρακασίδης [2014]
Το θαύμα στις μέρες μας
Αν δεν προοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά η εφημερίδα για να μας κάνει γνωστό το θαύμα που διαφορετικά θα παρέμενε άγνωστο, τότε θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε κάθε προοπτική για μια ουσιαστική αλλαγή. Το θαύμα μπορεί να έχει τον χαρακτήρα μιας πρωτόφαντης ανατριχίλας που ακόμη και σε ηπιότερο ρυθμό υπόσχεται μια διαρκή αποκάλυψη. Οπως έγινε με ένα ρεπορτάζ δημοσιευμένο στα «ΝΕΑ» το περασμένο Σαββατοκύριακο με τρεις συγκλονιστικές φωτογραφίες μεταναστών. Με την πρώτη ν’ απεικονίζει αφγανούς μετανάστες σε ένα χωράφι ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια διείσδυσης στη σήραγγα της Μάγχης. Τη δεύτερη με μετανάστες που επιχειρούν να επιβιβαστούν σε ένα τρένο στον σταθμό της Γευγελής και την τρίτη με μετανάστες που φτάνουν στη Λέσβο μέσα σ’ ένα φουσκωτό (πέντε έχουν πέσει στο νερό για να φτάσουν μια ώρα νωρίτερα στη στεριά).
Η σημασία του ρεπορτάζ και των φωτογραφιών έγκειται στο γεγονός πως όση αποκτήνωση και να έχουν προκαλέσει αντίστοιχες εικόνες στην τηλεόραση, αισθάνεσαι να αποκτάς κάτι από τη χαμένη σου ανθρωπιά, χωρίς τον φόβο – σύντομα τουλάχιστον – να την ξαναχάσεις. Αν όμως η προοπτική του θαύματος δύσκολα μπορεί να συνδυαστεί με τις φωτογραφίες των μεταναστών, είναι αμέσως αναγνωρίσιμο σε μια άλλη περίπτωση. Ο λόγος δεν είναι για την ποίηση αυτή καθ’ εαυτήν, αν και πρόκειται για έναν ποιητή και για ένα ποιητικό βιβλίο.
φωτογραφία: Βλάσσης Χρυσόπουλος [2015]
Ο τίτλος τού βιβλίου είναι «Ποιητικό αίτιο» και το όνομα του ποιητή Ενο Αγκόλι. Πώς ξαφνικά ένας νεαρός, που γεννήθηκε στην Αλβανία πριν από είκοσι ένα χρόνια και σπουδάζει σήμερα Αναλυτική Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, έγραψε ποιήματα που αναγνωρίζεις μέσα τους μπολιασμένη μια αμιγή εκδοχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Δεν είναι τόσο η συνύπαρξη ονομάτων με άμεσες ή έμμεσες αναφορές σε συγκεκριμένα έργα τους, όπως αυτά του Μαρσέλ Προυστ, του Τόμας Ελιοτ, του Τόμας Μαν, του Γκαρθία Λόρκα ή του Νίτσε. Είναι κυρίως η ένωση ενός παιδικού αλβανικού τραγουδιού που λέει (προς τιμήν του ο Αγκόλι το παραθέτει μέσα στο ποίημα στη μητρική του γλώσσα) «Η μπάλα γυρίζει, πλησιάζει στο τέρμα/χτύπημα, πέναλτι, σουτ, γκολ» με μια κουλτούρα που θα φαινόταν ότι το απορρίπτει ως ξένο σώμα, αλλά τώρα αναδεικνύονται σε μια κοινή πολιτιστική παρακαταθήκη.
Δείτε το βίντεο με τον Ένο Αγκόλλι να μιλάει για το βιβλίο του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου