Πάνος Θεοδωρίδης: Η χιονόμπαλα

πηγή: http://thegreekcloud.com

Τον συνάντησα έξω από το σπίτι του, δίπλα στο τουρκόσπιτο, απέναντι από του Τσολακίδη, πρωτοβρόχια του 1951. Οι μανάδες μας ανταμώθηκαν με τα μαντό τους, τις κρατούσαμε από το χέρι, και αντάλλαξαν φιλικές κουβέντες. Αυτός κρυβότανε πίσω από την κυρα-Λένη κι αγωνιζόμουνα να τον δω ολόκληρον, μάταια. Σε μια στιγμή, κάνει τζα και πρόσεξα πως είχε μεγάλα, καμπυλωτά ματοτσίνορα. Ο Πλαστήρας πρωθυπουργός.

 

Πέρυσι, τέτοιες μέρες, πέθανε.Τον πρόλαβα στην εντατική,τσακισμένον. Η ζέστη του άλλου κόσμου είχε εγκατασταθεί στα μέλη του. Τζάμπα και βερεσέ ακούω για χώρες των νεκρών που είναι παγωμένες και εχθρικές. Σε ζούγκλες υγρές τουύς φαντάζομαι, να λυώνουν από τον καύσωνα.

 

Δυο χρόνια μετά, η πρώτη φωτογραφία. Στο πάρκο του Αγίου Γεωργίου, που τότε το λέγαμε στο άσπρο άγαλμα. 'Ηταν μια προτομή του Κωνσταντίνου Β, και γύρω τα πεύκα. Είχε χιονίσει και μας έβγαλαν από το νηπιαγωγείο να παίξουμε και να φωτογραφηθούμε.

 

Με παλτουδιές ― αυτός φοράει και κασκόλι. Είχε ήδη μάθει να ποζάρει ως ζενπρεμιέ, εγώ έφτιαξα μια χιονόμπαλα και απειλούσα τον φωτογράφο, γι'  αυτό και καμώνομαι πως τον σημαδεύω, κλείνοντας το μάτι για την σκόπευση.

 

Είχαμε ήδη ξοδέψει αμέτρητες ώρες χαζεύοντας φωτογραφίες στο σινεμά του θείου του και ξέραμε την τεχνική. Και είχαμε δει πλήθος αποσπασμάτων από ταινίες, τρυπώνοντας πίσω από τον εφοριακό και γέρνοντας τον βυσσινί μπερντέ, βλέποντας το επάνω μέρος της οθόνης, ώσπου να μας αδράξει από τους γιακάδες και να μας βγάλει έξω. Ο Παπάγος πρωθυπουργός.

 

Του Σταυρού, ο πατέρας μου είχε γενέθλια και ο δικός του γιόρταζε.Οικογενειακώς ,δεν κάναμε πολλή παρέα.Οι πατεράδες μας ήταν μεταξύ των ρυθμιστών της πόλης, στο ίδιο καφενείο. Νικητές που είχαν παντρευτεί από μία Τρωάδα. Οι μανάδες μας μαζί, μόνο σε μια φωτογραφία της ιδρυτικής συνάντησης του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών,το 1958, πάλι με παλτουδιές.

 

Κι εμείς, σοκολατόπαιδα, ευνοημένα, στην ξυπόλητη πολιτεία, με ένα σωρό καμένα σπίτια από το 1944, πάλι του Σταυρού, όταν ο Σούμπερτ και ο Πούλος την όργωσαν, γεμίζοντας νεκρούς τους δρόμους και βασανίζοντας τους εναντίους. Ο Μπίλης θεωρούνταν ξύπνιος και άτακτος, γόης και φλερταδόρος. Στις δύσκολες στιγμές,πετάριζε τα ματοτσίνορα. Εγώ ήμουν καλόβολος, αλλά επί πολλά χρόνια βουβός, προσπαθώντας να κρύψω τον τραυλισμό μου.

 

Αλλά γελούσαμε με τα ίδια θέματα και όσοι υπήρξαν παιδιά και δεν γεννήθηκαν μικρομέγαλα, θα θυμούνται την εξαίσια κοινή πηγή των δακρύων από το πολύ γέλιο.

 

Διαμορφωθήκαμε από το σινεμά, και αρνούμαι άλλη εκδοχή.Πιστεύαμε ακόμη πως ήμασταν ικανοί σε ένα κοινό ιδίωμα. Φουμέρναμε. Με απόλαυση. Χωρίς οίκτο. Αυτός από την προτελευταία κυβέρνηση Καραμανλή, εγώ από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Δόβα.

 

Εξηντατρία χρόνια, ποτέ δεν μιλήσαμε για πολιτικά. Ποτέ δεν ντυθήκαμε το ίδιο.Τις διαφορές μας, τις σκέπαζε η σιωπή. Δεν θυμόταν τίποτε από οτιδήποτε και ήμουν το ανάποδο.

 

Ακόμη και στα υπέρτατα μπάχαλα που ανακατευτήκαμε, δεν επιχειρούσαμε αναδρομές, αλλά παραπέμπαμε σε ταινίες. Με τους φίλους μου ταίριαζε απόλυτα. Ειδικά με τον Σουλιώτη και τον Ναουμίδη, την κατάβρισκε. Εγώ δεν ήξερα, μήτε ξέρω, κανέναν κολλητό του.

 

Φοβάμαι πολύ πως άν εκπληρώσω την υπόσχεσή μου, να τον αθανατίσω σε μια νουβέλα, θα χάσω τη χάρη ή τη βαναυσότητα της γραφής μου, που θα μου αφαιρεθεί με τον περίτεχνο τρόπο που ο σερβιτόρος αφαιρεί το ψαροκόκκαλο όταν του το ζητούν οι πελάτες στις κοσμικές ταβέρνες.

 

Απλώς, τη χρονιά που πέρασα χωρίς αυτόν, δεν ξεχνώ καθημερινά να τον δροσίζω με κάθε τρόπο, μειώνοντας την πνιγηρή ατμόσφαιρα του τάφου του. Εξάλλου, οι φίλοι μου εν ζωή είναι τρεις όλοι κι όλοι, άσε που τους βλέπω πολύ αραιά.

 

Και δυστυχώς, δεν θυμάμαι αν εντέλει έριξα τη ρημάδα τη χιονόμπαλα, ή αν τη απίθωσα απείραχτη στο χιόνι.