πηγή: Facebook
Πριν λίγα χρόνια μετακόμισα χωρίς να αλλάξω δρόμο. Ουσιαστικά μένω ακριβώς απέναντι από εκεί που έμενα για μια δεκαετία. Ωστόσο, εξαιτίας δικής μου αμέλειας, αρκετοί συνεχίζουν ακόμη να μου στέλνουν στην παλιά διεύθυνση, βιβλία, περιοδικά ή επιστολές.
Όλα αυτά τα χρόνια κάποιος σουφρώνει την αλληλογραφία μου, την κρατά για ένα διάστημα και έπειτα την επιστρέφει συγκεντρωμένη με χοντρό λάστιχο στο θυρωρείο απ’ όπου ένας-δύο ένοικοι με τους οποίους διατηρώ σχέσεις, μου την αφήνουν στο ψιλικατζίδικο, που λειτουργεί από κάτω.
Στην αρχή με θύμωνε πολύ η κατάσταση. Κάθε φορά που αναγκαζόμουν να απολογηθώ σε κάποιον επειδή δεν του είπα ούτε ένα ευχαριστώ για το βιβλίο που μου έστειλε ενώ δεν το είχα δει ποτέ, έβραζα. Παρενέβην σε συνελεύσεις ενοίκων, ανάρτησα απειλητικά σημειώματα, και ποιον δεν υποπτεύθηκα, άκρη όμως δεν έβγαλα.
Ο διαβαστερός ποντικός συνέχισε να κλέβει. Ώσπου σχεδόν το συνήθισα. Με τον καιρό μάλιστα έμαθα ως και να τον/την εμπιστεύομαι. Διαθέτει αναγνωστικό γούστο, οφείλω να το ομολογήσω. Και αυτοπεποίθηση επίσης. Ό,τι θεωρεί άξιο προσοχής το επισημαίνει με μικροσκοπικά φωσφορίζοντα αυτοκόλλητα χαρτάκια σε σχήμα βέλους, που κολλά στις επίμαχες σελίδες με αξιοζήλευτη φροντίδα η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το μάλλον άτσαλο τρόπο, που κατά κανόνα τσακίζει τα φύλλα. Όλα γίνονται βάσει μεθόδου. Αν δεν κάνω λάθος, άλλη βαρύτητα έχει ένα βελάκι ανοικτού πράσινου χρώματος και άλλη ένα σε βαθύ κόκκινο. Επίσης, ένα βελάκι στο πάνω μέρος της σελίδας σημαίνει πως αξίζει ολόκληρη η σελίδα, εκείνα στο πλάι, ξεχωρίζουν παραγράφους, φράσεις, αποσπάσματα.
Σημειώνω πως οι υποδείξεις αυτές δεν παρουσιάζουν τον παραμικρό αναγνωστικό καθωσπρεπισμό. Βιβλία φημισμένων συγγραφέων μου επιστράφηκαν εντελώς ασχολίαστα, την ίδια στιγμή που πρωτόλεια έβριθαν επισημάνσεων.
Κάπως έτσι έμαθα να διαβάζω με άλλο μάτι τα κείμενα που έχει βρει ενδιαφέροντα και εντελώς διαφορετικά εκείνα που μου παραδίδει άθικτα.
Νωρίτερα που κατέβηκα για τσιγάρα βρήκα στο ψιλικατζίδικο να με περιμένουν μεταξύ άλλων τα δύο τελευταία τεύχη της Παρέμβασης που βγάζει ο καλός συγγραφέας Βασίλης Καραγιάννης.
Ο διαβαστερός κλεφτράκος (για να περιοριστώ στο πιο πρόσφατο τεύχος) μου επισημαίνει με τα γνωστά πολύχρωμα αυτοκόλλητα του, ένα κείμενο του Μάρκογλου για τον Κάφκα (σ.12), τέσσερα ποιήματα της Audre-Geraldine Lorde που ομολογώ πρώτη φορά ακούω (σ. 27), ένα ποίημα της Ξανθής Κουτσογιάννη (που επίσης δεν ξέρω) με τίτλο «Υπομονή» (σ. 37) και ένα ποίημα της Τσβετάγιεβα (σ. 65).
Μαζί με τα περιοδικά υπάρχουν ακόμη δύο μεταφρασμένα μυθιστορήματα από τα οποία, αν και είναι φανερό πως έχουν διαβαστεί σε αμμώδη παραλία, απουσιάζει οποιαδήποτε υπόδειξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου