Για τον Νίκο Ρωμανό: Κάτι να γίνει επειγόντως

του Άρη Δαβαράκη

πηγή: http://www.toportal.gr

Βλέπω αυτό το παιδί, τον Νίκο Ρωμανό, σαν να ήτανε παιδί μου ή εγγόνι μου ― και με πιάνει πολύ μεγάλη στεναχώρια. Αυτός ο τόπος που θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, είναι ένας τόπος σαν καταραμένος πιά, άγριος τόπος, άγριος και ξένος. Κοιτάξτε τώρα πού βρήκαμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, εμείς, μια κοινωνία σάπια, πουλημένη και υποκριτική, με ηγεσίες ανάξιες και πολίτες αποβλακωμένους. Τι έχουμε πάθει; Πώς καταντήσαμε έτσι; Και τι πρέπει να κάνουμε για να γκρεμίσουμε αυτόν τον τοίχο που έχουμε χτίσει ο καθένας γύρω από τον μικρόκοσμό του, να μπει επιτέλους στις ψυχές μας πάλι λίγο φως, να συνέλθουμε, να σταθούμε όρθιοι, να προχωρήσουμε, να καταφέρουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ξανά;

Ο Νίκος όσο περνούν οι ώρες γίνεται σύμβολο της βαθειάς αναισθησίας μας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, λέει μεταξύ άλλων: «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν». Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει, να μην αντέξει η καρδιά του, να φύγει. Και ίσως αυτό, έτσι που το καταντήσαμε το παιδί όλοι εμείς οι «ευπρεπείς» και «μη παραβατικοί», ίσως και νάναι μια λύτρωση. Κινδυνεύει όμως και απ’ τα χειρότερα: Να καταστραφούν ζωτικά του όργανα, τα νεφρά, η καρδιά, ο εγκέφαλος – και να ζήσει. Είναι μεγάλη μας ντροπή αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει. Είναι μεγάλη μας ντροπή που ένας άνθρωπος με εξουσία και κύρος δεν έχει πάει εκεί δίπλα του, να τον πιάσει απ’ το χέρι και να του πει «Νίκο μη σε νοιάζει, κάναμε λάθος, υπερβάλλαμε. Θα μπορείς να πηγαίνεις στα μαθήματά σου στη σχολή που πέρασες, είμαστε πολλοί που σε καταλαβαίνουμε και σ’ αγαπάμε. Θα πάρεις μια μεγάλη άδεια, θα νοσηλευτείς να δυναμώσεις και μετά θα σηκωθείς όρθιος και θα σε στηρίξουμε να προχωρήσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να βγεις από τη φυλακή, να αγκαλιαστείς με τους φίλους σου, να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη σου τα τόσο πικραμένα. Μη σε νοιάζει, έδωσες τη μάχη σου και την κέρδισες, μας έπεισες, θα σου φερθούμε ανθρώπινα, με κατανόηση και αγάπη, θα μας συγχωρέσεις και θα σε συγχωρέσουμε και πάει, τελείωσε, θα εξαφανιστεί ο εφιάλτης».

Σκέφτομαι και πραγματικά αναρωτιέμαι: Αυτός ο παππούς, ο Παπούλιας, που τον έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του κάνουνε επισκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί να τον «ενημερώσουν» , για τον Νίκο Ρωμανό είναι ενήμερος; Και αν δεν έχει «επίσημη» ενημέρωση, δεν διαβάζει εφημερίδες, ΤΑ ΝΕΑ ας πούμε, που έχουν όλες τι πληροφορίες; Τα διαβάζει. «Δεν έχει εξουσίες» θα βιαστείτε να μου πείτε. Χέστηκα για τις εξουσίες. Δεν μπορεί να μπει στο προεδρικό αυτοκίνητο με τον οδηγό του και να ζητήσει να πάει στο «Γεννηματά»;  Δεν μπορεί, ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ρωτήσει «που νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός» και να πάει να τον βρει, σαν άνθρωπος, σαν παππούς, να κάτσει λίγο δίπλα του, να του χαϊδέψει το μέτωπο;  Ούτε αυτό δεν είναι άξιος να κάνει; Η, ακόμα χειρότερα, δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα πεθάνει αυτό το παιδί που καταστράφηκε η ζωή του εκείνο το βραδάκι που ένας αστυνομικός σκότωσε στην ψύχρα τον πιο καλό του φίλο, έτσι, γιατί του τη βάρεσε;

Φέρνω για παράδειγμα τον Παπούλια γιατί είναι, λέει, ο ανώτατος άρχοντας αυτής της χώρας – έστω και χωρίς «εξουσίες», έστω και «τιμής ένεκεν». Γιατί από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι. Όταν αυτός ο τόσο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, φορτωμένος δόξες και οφίτσια, αυτός που τίποτα δεν έχει πια να φοβηθεί δεν νοιώθει μέσα στο κύτταρό του, μέσα στην παιδεία του, μέσα στην ψυχή του που σύντομα πια θα την παραδώσει, την ανάγκη «να δώσει ένα καλό παράδειγμα» , να φερθεί με καλωσύνη, απλότητα και αγάπη σ’ ένα παιδί που βασανίζεται, τότε ποιος; Τι άλλο κάνει ο γέροντας αυτός; Τίποτα. Λίγη καρδιά δεν έχει; Λίγο κουράγιο, λίγη αγάπη δεν την νοιώθει γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτόν τον τόπο που τόσα του προσέφερε;  Δεν νοιώθει την ανάγκη να ανταποδώσει; Τι φοβάται;  Μήπως τον μαλώσει ο «υπουργός Δικαιοσύνης» ή μήπως ενοχληθούν οι της «δικαστικής εξουσίας»;

Συμβολικά μιλάω για τον Παπούλια – αν και στον δικό μου κόσμο, στην δική μου αξιακή ιεράρχηση, θάπρεπε ο γέροντας αυτός να κάνει ένα βήμα προς την αγάπη και την συγγνώμη, γιατί η ζωή του τα έδωσε όλα και το φυσικό για μένα θα ήταν να έχει την ανάγκη και εκείνος κάτι να δώσει στην ζωή. Μια αγκαλιά στον Νίκο Ρωμανό θα ήταν μια ανταπόδοση φυσική και υγιής μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι υπανθρώπων όπως η δική μας. Αλλά στην θέση του Παπούλια μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο θέλετε: Έναν ανώτατο δικαστικό, έναν αρεοπαγίτη, τον αρχιεπίσκοπο, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό υγείας, τον υπουργό δικαιοσύνης, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις φιλάνθρωπες «μεγάλες κυρίες» με τους ισχυρούς και ζάμπλουτους συζύγους που διατηρούν ιδρύματα και τα στηρίζουν με συναυλίες στο Ηρώδειο και άλλες δραστηριότητες και «πρωτοβουλίες» ανθρωπιστικές – όποιον σκεφτείτε που η παρουσία του δίπλα στον Νίκο Ρωμανό αυτές τις ώρες θα μπορούσε να μετρήσει και να ανατρέψει αυτό  «το δριμύ του μαύρου του θανάτου».

Είχα σκοπό να γράψω σήμερα για κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ, αλλά το άλλο μπορεί να περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει πια χρόνο, μετράει σφυγμούς και στιγμές.  Πρέπει να τον προλάβουμε, να τον γλυκάνουμε, να τον αγκαλιάσουμε.  Ας πάει ο πρωθυπουργός με την Γεωργία δίπλα του, ας ζητήσει εκείνος λίγη επιείκεια από τους «δικαστές», ας του χαϊδέψει αυτός το μέτωπο. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει, είναι πατέρας και άνθρωπος εκτός από πολιτικός. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας –που θα ακούσει τα μύρια όσα αν κάνει αυτός, σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια κίνηση να σωθεί ο Νίκος, αν τον επισκεφθεί και κάτσει δίπλα του και του πει δυό κουβέντες. Δεν πειράζει. Αν δεν το κάνει κάποιος άλλος, κανένας άλλος «υπεύθυνος»,  ας την φορτωθεί και αυτήν την «ρετσινιά» -  έχει γερές πλάτες, δεν θα πάθει τίποτα.

Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι τώρα, είναι επείγον. Να σωθεί και ο Νίκος, να σωθούμε μαζί του κι’ εμείς…

Βλέπω αυτό το παιδί, τον Νίκο Ρωμανό, σαν να ήτανε παιδί μου ή εγγόνι μου – και με πιάνει πολύ μεγάλη στεναχώρια. Αυτός ο τόπος που θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, είναι ένας τόπος σαν καταραμένος πιά, άγριος τόπος, άγριος και ξένος. Κοιτάξτε τώρα που βρήκαμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, εμείς, μια κοινωνία σάπια, πουλημένη και υποκριτική, με ηγεσίες ανάξιες και πολίτες αποβλακωμένους. Τι έχουμε πάθει; Πως καταντήσαμε έτσι; Και τι πρέπει να κάνουμε για να γκρεμίσουμε αυτόν τον τοίχο που έχουμε χτίσει ο καθένας γύρω από τον μικρόκοσμό του, να μπει επιτέλους στις ψυχές μας πάλι λίγο φώς, να συνέλθουμε, να σταθούμε όρθιοι, να προχωρήσουμε, να καταφέρουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ξανά;
Ο Νίκος όσο περνούν οι ώρες γίνεται σύμβολο της βαθειάς αναισθησίας μας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, λέει μεταξύ άλλων: «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν». Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει, να μην αντέξει η καρδιά του, να φύγει. Και ίσως αυτό, έτσι που το καταντήσαμε το παιδί όλοι εμείς οι «ευπρεπείς» και «μη παραβατικοί», ίσως και νάναι μια λύτρωση. Κινδυνεύει όμως και απ’ τα χειρότερα: Να καταστραφούν ζωτικά του όργανα, τα νεφρά, η καρδιά, ο εγκέφαλος – και να ζήσει. Είναι μεγάλη μας ντροπή αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει. Είναι μεγάλη μας ντροπή που ένας άνθρωπος με εξουσία και κύρος δεν έχει πάει εκεί δίπλα του, να τον πιάσει απ’ το χέρι και να του πει «Νίκο μη σε νοιάζει, κάναμε λάθος, υπερβάλλαμε. Θα μπορείς να πηγαίνεις στα μαθήματά σου στη σχολή που πέρασες, είμαστε πολλοί που σε καταλαβαίνουμε και σ’ αγαπάμε. Θα πάρεις μια μεγάλη άδεια, θα νοσηλευτείς να δυναμώσεις και μετά θα σηκωθείς όρθιος και θα σε στηρίξουμε να προχωρήσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να βγεις από τη φυλακή, να αγκαλιαστείς με τους φίλους σου, να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη σου τα τόσο πικραμένα. Μη σε νοιάζει, έδωσες τη μάχη σου και την κέρδισες, μας έπεισες, θα σου φερθούμε ανθρώπινα, με κατανόηση και αγάπη, θα μας συγχωρέσεις και θα σε συγχωρέσουμε και πάει, τελείωσε, θα εξαφανιστεί ο εφιάλτης».
Σκέφτομαι και πραγματικά αναρωτιέμαι: Αυτός ο παππούς, ο Παπούλιας, που τον έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του κάνουνε επισκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί να τον «ενημερώσουν» , για τον Νίκο Ρωμανό είναι ενήμερος; Και αν δεν έχει «επίσημη» ενημέρωση, δεν διαβάζει εφημερίδες, ΤΑ ΝΕΑ ας πούμε, που έχουν όλες τι πληροφορίες; Τα διαβάζει. «Δεν έχει εξουσίες» θα βιαστείτε να μου πείτε. Χέστηκα για τις εξουσίες. Δεν μπορεί να μπει στο προεδρικό αυτοκίνητο με τον οδηγό του και να ζητήσει να πάει στο «Γεννηματά»;  Δεν μπορεί, ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ρωτήσει «που νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός» και να πάει να τον βρει, σαν άνθρωπος, σαν παππούς, να κάτσει λίγο δίπλα του, να του χαϊδέψει το μέτωπο;  Ούτε αυτό δεν είναι άξιος να κάνει; Η, ακόμα χειρότερα, δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα πεθάνει αυτό το παιδί που καταστράφηκε η ζωή του εκείνο το βραδάκι που ένας αστυνομικός σκότωσε στην ψύχρα τον πιο καλό του φίλο, έτσι, γιατί του τη βάρεσε;
Φέρνω για παράδειγμα τον Παπούλια γιατί είναι, λέει, ο ανώτατος άρχοντας αυτής της χώρας – έστω και χωρίς «εξουσίες», έστω και «τιμής ένεκεν». Γιατί από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι. Όταν αυτός ο τόσο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, φορτωμένος δόξες και οφίτσια, αυτός που τίποτα δεν έχει πια να φοβηθεί δεν νοιώθει μέσα στο κύτταρό του, μέσα στην παιδεία του, μέσα στην ψυχή του που σύντομα πια θα την παραδώσει, την ανάγκη «να δώσει ένα καλό παράδειγμα» , να φερθεί με καλωσύνη, απλότητα και αγάπη σ’ ένα παιδί που βασανίζεται, τότε ποιος; Τι άλλο κάνει ο γέροντας αυτός; Τίποτα. Λίγη καρδιά δεν έχει; Λίγο κουράγιο, λίγη αγάπη δεν την νοιώθει γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτόν τον τόπο που τόσα του προσέφερε;  Δεν νοιώθει την ανάγκη να ανταποδώσει; Τι φοβάται;  Μήπως τον μαλώσει ο «υπουργός Δικαιοσύνης» ή μήπως ενοχληθούν οι της «δικαστικής εξουσίας»;
Συμβολικά μιλάω για τον Παπούλια – αν και στον δικό μου κόσμο, στην δική μου αξιακή ιεράρχηση, θάπρεπε ο γέροντας αυτός να κάνει ένα βήμα προς την αγάπη και την συγγνώμη, γιατί η ζωή του τα έδωσε όλα και το φυσικό για μένα θα ήταν να έχει την ανάγκη και εκείνος κάτι να δώσει στην ζωή. Μια αγκαλιά στον Νίκο Ρωμανό θα ήταν μια ανταπόδοση φυσική και υγιής μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι υπανθρώπων όπως η δική μας. Αλλά στην θέση του Παπούλια μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο θέλετε: Έναν ανώτατο δικαστικό, έναν αρεοπαγίτη, τον αρχιεπίσκοπο, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό υγείας, τον υπουργό δικαιοσύνης, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις φιλάνθρωπες «μεγάλες κυρίες» με τους ισχυρούς και ζάμπλουτους συζύγους που διατηρούν ιδρύματα και τα στηρίζουν με συναυλίες στο Ηρώδειο και άλλες δραστηριότητες και «πρωτοβουλίες» ανθρωπιστικές – όποιον σκεφτείτε που η παρουσία του δίπλα στον Νίκο Ρωμανό αυτές τις ώρες θα μπορούσε να μετρήσει και να ανατρέψει αυτό  «το δριμύ του μαύρου του θανάτου».
Είχα σκοπό να γράψω σήμερα για κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ, αλλά το άλλο μπορεί να περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει πια χρόνο, μετράει σφυγμούς και στιγμές.  Πρέπει να τον προλάβουμε, να τον γλυκάνουμε, να τον αγκαλιάσουμε.  Ας πάει ο πρωθυπουργός με την Γεωργία δίπλα του, ας ζητήσει εκείνος λίγη επιείκεια από τους «δικαστές», ας του χαϊδέψει αυτός το μέτωπο. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει, είναι πατέρας και άνθρωπος εκτός από πολιτικός. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας –που θα ακούσει τα μύρια όσα αν κάνει αυτός, σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια κίνηση να σωθεί ο Νίκος, αν τον επισκεφθεί και κάτσει δίπλα του και του πει δυό κουβέντες. Δεν πειράζει. Αν δεν το κάνει κάποιος άλλος, κανένας άλλος «υπεύθυνος»,  ας την φορτωθεί και αυτήν την «ρετσινιά» -  έχει γερές πλάτες, δεν θα πάθει τίποτα.
Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι τώρα, είναι επείγον. Να σωθεί και ο Νίκος, να σωθούμε μαζί του κι’ εμείς…
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=6306#sthash.xjpGsYVD.L7VUN2CY.dpuf

Βλέπω αυτό το παιδί, τον Νίκο Ρωμανό, σαν να ήτανε παιδί μου ή εγγόνι μου – και με πιάνει πολύ μεγάλη στεναχώρια. Αυτός ο τόπος που θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, είναι ένας τόπος σαν καταραμένος πιά, άγριος τόπος, άγριος και ξένος. Κοιτάξτε τώρα που βρήκαμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, εμείς, μια κοινωνία σάπια, πουλημένη και υποκριτική, με ηγεσίες ανάξιες και πολίτες αποβλακωμένους. Τι έχουμε πάθει; Πως καταντήσαμε έτσι; Και τι πρέπει να κάνουμε για να γκρεμίσουμε αυτόν τον τοίχο που έχουμε χτίσει ο καθένας γύρω από τον μικρόκοσμό του, να μπει επιτέλους στις ψυχές μας πάλι λίγο φώς, να συνέλθουμε, να σταθούμε όρθιοι, να προχωρήσουμε, να καταφέρουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ξανά;
Ο Νίκος όσο περνούν οι ώρες γίνεται σύμβολο της βαθειάς αναισθησίας μας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, λέει μεταξύ άλλων: «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν». Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει, να μην αντέξει η καρδιά του, να φύγει. Και ίσως αυτό, έτσι που το καταντήσαμε το παιδί όλοι εμείς οι «ευπρεπείς» και «μη παραβατικοί», ίσως και νάναι μια λύτρωση. Κινδυνεύει όμως και απ’ τα χειρότερα: Να καταστραφούν ζωτικά του όργανα, τα νεφρά, η καρδιά, ο εγκέφαλος – και να ζήσει. Είναι μεγάλη μας ντροπή αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει. Είναι μεγάλη μας ντροπή που ένας άνθρωπος με εξουσία και κύρος δεν έχει πάει εκεί δίπλα του, να τον πιάσει απ’ το χέρι και να του πει «Νίκο μη σε νοιάζει, κάναμε λάθος, υπερβάλλαμε. Θα μπορείς να πηγαίνεις στα μαθήματά σου στη σχολή που πέρασες, είμαστε πολλοί που σε καταλαβαίνουμε και σ’ αγαπάμε. Θα πάρεις μια μεγάλη άδεια, θα νοσηλευτείς να δυναμώσεις και μετά θα σηκωθείς όρθιος και θα σε στηρίξουμε να προχωρήσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να βγεις από τη φυλακή, να αγκαλιαστείς με τους φίλους σου, να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη σου τα τόσο πικραμένα. Μη σε νοιάζει, έδωσες τη μάχη σου και την κέρδισες, μας έπεισες, θα σου φερθούμε ανθρώπινα, με κατανόηση και αγάπη, θα μας συγχωρέσεις και θα σε συγχωρέσουμε και πάει, τελείωσε, θα εξαφανιστεί ο εφιάλτης».
Σκέφτομαι και πραγματικά αναρωτιέμαι: Αυτός ο παππούς, ο Παπούλιας, που τον έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του κάνουνε επισκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί να τον «ενημερώσουν» , για τον Νίκο Ρωμανό είναι ενήμερος; Και αν δεν έχει «επίσημη» ενημέρωση, δεν διαβάζει εφημερίδες, ΤΑ ΝΕΑ ας πούμε, που έχουν όλες τι πληροφορίες; Τα διαβάζει. «Δεν έχει εξουσίες» θα βιαστείτε να μου πείτε. Χέστηκα για τις εξουσίες. Δεν μπορεί να μπει στο προεδρικό αυτοκίνητο με τον οδηγό του και να ζητήσει να πάει στο «Γεννηματά»;  Δεν μπορεί, ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ρωτήσει «που νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός» και να πάει να τον βρει, σαν άνθρωπος, σαν παππούς, να κάτσει λίγο δίπλα του, να του χαϊδέψει το μέτωπο;  Ούτε αυτό δεν είναι άξιος να κάνει; Η, ακόμα χειρότερα, δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα πεθάνει αυτό το παιδί που καταστράφηκε η ζωή του εκείνο το βραδάκι που ένας αστυνομικός σκότωσε στην ψύχρα τον πιο καλό του φίλο, έτσι, γιατί του τη βάρεσε;
Φέρνω για παράδειγμα τον Παπούλια γιατί είναι, λέει, ο ανώτατος άρχοντας αυτής της χώρας – έστω και χωρίς «εξουσίες», έστω και «τιμής ένεκεν». Γιατί από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι. Όταν αυτός ο τόσο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, φορτωμένος δόξες και οφίτσια, αυτός που τίποτα δεν έχει πια να φοβηθεί δεν νοιώθει μέσα στο κύτταρό του, μέσα στην παιδεία του, μέσα στην ψυχή του που σύντομα πια θα την παραδώσει, την ανάγκη «να δώσει ένα καλό παράδειγμα» , να φερθεί με καλωσύνη, απλότητα και αγάπη σ’ ένα παιδί που βασανίζεται, τότε ποιος; Τι άλλο κάνει ο γέροντας αυτός; Τίποτα. Λίγη καρδιά δεν έχει; Λίγο κουράγιο, λίγη αγάπη δεν την νοιώθει γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτόν τον τόπο που τόσα του προσέφερε;  Δεν νοιώθει την ανάγκη να ανταποδώσει; Τι φοβάται;  Μήπως τον μαλώσει ο «υπουργός Δικαιοσύνης» ή μήπως ενοχληθούν οι της «δικαστικής εξουσίας»;
Συμβολικά μιλάω για τον Παπούλια – αν και στον δικό μου κόσμο, στην δική μου αξιακή ιεράρχηση, θάπρεπε ο γέροντας αυτός να κάνει ένα βήμα προς την αγάπη και την συγγνώμη, γιατί η ζωή του τα έδωσε όλα και το φυσικό για μένα θα ήταν να έχει την ανάγκη και εκείνος κάτι να δώσει στην ζωή. Μια αγκαλιά στον Νίκο Ρωμανό θα ήταν μια ανταπόδοση φυσική και υγιής μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι υπανθρώπων όπως η δική μας. Αλλά στην θέση του Παπούλια μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο θέλετε: Έναν ανώτατο δικαστικό, έναν αρεοπαγίτη, τον αρχιεπίσκοπο, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό υγείας, τον υπουργό δικαιοσύνης, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις φιλάνθρωπες «μεγάλες κυρίες» με τους ισχυρούς και ζάμπλουτους συζύγους που διατηρούν ιδρύματα και τα στηρίζουν με συναυλίες στο Ηρώδειο και άλλες δραστηριότητες και «πρωτοβουλίες» ανθρωπιστικές – όποιον σκεφτείτε που η παρουσία του δίπλα στον Νίκο Ρωμανό αυτές τις ώρες θα μπορούσε να μετρήσει και να ανατρέψει αυτό  «το δριμύ του μαύρου του θανάτου».
Είχα σκοπό να γράψω σήμερα για κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ, αλλά το άλλο μπορεί να περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει πια χρόνο, μετράει σφυγμούς και στιγμές.  Πρέπει να τον προλάβουμε, να τον γλυκάνουμε, να τον αγκαλιάσουμε.  Ας πάει ο πρωθυπουργός με την Γεωργία δίπλα του, ας ζητήσει εκείνος λίγη επιείκεια από τους «δικαστές», ας του χαϊδέψει αυτός το μέτωπο. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει, είναι πατέρας και άνθρωπος εκτός από πολιτικός. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας –που θα ακούσει τα μύρια όσα αν κάνει αυτός, σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια κίνηση να σωθεί ο Νίκος, αν τον επισκεφθεί και κάτσει δίπλα του και του πει δυό κουβέντες. Δεν πειράζει. Αν δεν το κάνει κάποιος άλλος, κανένας άλλος «υπεύθυνος»,  ας την φορτωθεί και αυτήν την «ρετσινιά» -  έχει γερές πλάτες, δεν θα πάθει τίποτα.
Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι τώρα, είναι επείγον. Να σωθεί και ο Νίκος, να σωθούμε μαζί του κι’ εμείς…
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=6306#sthash.xjpGsYVD.L7VUN2CY.dpuf