Το γνωρίζατε ότι τώρα που μιλάμε γίνονται τέσσερις απεργίες πείνας στη χώρα;

Στην Ελλάδα δεν είχαμε μέχρι τώρα νεκρό απεργό πείνας. 

Θα διατηρήσουμε την «παράδοση», έστω με τα χείλια σφιγμένα; 

Εικονογράφηση: Carlos Latuff

του Θοδωρή Αντωνόπουλου

πηγή: www.lifo.gr

Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να είναι από ναός, όπως το θέλουν θρησκευόμενοι αλλά και ηδονοθήρες, πεδίο μάχης, όπως το εκτιμούν οι έμφυλες-queer σπουδές, μέχρι και «τελευταίο οδόφραγμα», όπως το ανακηρύσσουν άνθρωποι διωκόμενοι προκειμένου να υπερασπίσουν προσωπική αξιοπρέπεια και στοιχειώδη δικαιώματα. «Οι αιτήσεις που έκανα έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με κάνει να διεκδικήσω αυτό το αίτημα (της εκπαιδευτικής άδειας) με οδόφραγμα το σώμα μου» ανέφερε στην εισαγωγή της τελευταίας επιστολής του ο Νίκος Ρωμανός. Ο 21χρονος κατηγορούμενος ως μέλος των Πυρήνων της Φωτιάς (ο ίδιος το αρνείται) βρίσκεται κλινήρης στο Τζάνειο ύστερα από απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 10/11. Στην «ύστατη άμυνα» είχε ήδη καταφύγει (από 29/10) ο καταδικασθείς ως μέλος της 17 Νοέμβρη, Ηρακλής Κωστάρης. Κοινό τους αίτημα, να τους επιτραπεί να συνεχίσουν τις σπουδές τους, δικαίωμα που η πολιτεία διά του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικολόπουλου έχει αυθαίρετα και εκδικητικά καταστρατηγήσει.

Ο Νίκος Ρωμανός στρατεύτηκε στον ένοπλο αγώνα λίγο καιρό αφότου είδε να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του ο αδελφικός του φίλος Αλέξης Γρηγορόπουλος από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια στις 6/12/08. Συνελήφθη ύστερα από τη διπλή ληστεία (Ταμιευτήριο-Αγροτική) στον Βελβενδό Κοζάνης τον Φεβρουάριο του '12. Τα στραπατσαρισμένα από το ξύλο πρόσωπα του ίδιου και των τριών συντρόφων του φιγουράριζαν την επομένη σε πολλά ΜΜΕ. Κρατά εξαρχής μια ανυποχώρητη, επιθετική στάση, πλην έντιμη κι απόλυτα συνεπή με την ιδεολογία του. Δεν αποκήρυξε τίποτα, ούτε μίλησε για «σκευωρία», αντίθετα με άλλους ομοϊδεάτες του, έστειλε δε «προκαταβολικά στα τσακίδια» κάθε «αυτόκλητο» συμπαραστάτη. Τον Σεπτέμβριο πέρασε στα ΤΕΙ Αθήνας και από τότε ζητά τις προβλεπόμενες από τον νόμο 24ωρες εκπαιδευτικές άδειες. Πιστεύει ότι του τις αρνούνται εκδικητικά, ιδίως αφότου «σνόμπαρε» τον Κάρολο Παπούλια και τη «φιέστα» του για τους κρατούμενους που πέρασαν σε ΑΕΙ. Να σημειωθεί ότι, πέρα από τις ληστείες, δεν βαρύνεται με καμιά εγκληματική ενέργεια – μέχρι τον όμηρό τους σεβάστηκαν οι «τέσσερις».

Ο 49χρονος Ηρακλής Κωστάρης, που συνελήφθη το 2002 και καταδικάστηκε σε ισόβια ως «εκτελεστής» της 17Ν (ο ίδιος αρνήθηκε κάθε συμμετοχή), ξεκίνησε απεργία πείνας σαν σταμάτησε «βιαίως και χωρίς αιτία» η πολύχρονη προσπάθειά του για ομαλή κοινωνική επανένταξη, καθώς καταγγέλλει. Οι εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνταν για να παρακολουθεί μαθήματα στα ΤΕΙ Πειραιά «κόπηκαν» μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, παρότι ο ίδιος είναι, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, «υπόδειγμα κρατουμένου». Από την Παρασκευή νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό. Απεργία πείνας πραγματοποιούν, εξάλλου, αυτές τις μέρες πολλές δεκάδες Σύροι πρόσφυγες πολέμου στο Σύνταγμα (ξεκίνησε τη Δευτέρα), ζητώντας άσυλο, στέγη και περίθαλψη, καθώς τα δικαιούνται σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ –μήπως να θυμηθούμε ότι χιλιάδες Έλληνες της Ανατολίας είχαν καταφύγει στη Συρία το '23–, ενώ χθες βράδυ ανέστειλαν τη δική τους (από τις 16/11), ύστερα από αστυνομικές διαβεβαιώσεις, οι περισσότεροι μετανάστες απεργοί πείνας της Αμυγδαλέζας (από τις 16/11), που διαμαρτύρονταν για τη μακροχρόνια κράτηση, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τους θανάτους λόγω ανεπαρκούς ιατρικής φροντίδας. Μοναδικό «έγκλημα» όλων αυτών η αναγκαστική αναζήτηση καλύτερης τύχης... Η έσχατη αυτή μορφή πάλης δεν εγγυάται, βέβαια, πάντα την επιτυχία. Οι εμβληματικοί Χόλγκερ Μάινς (RAF) και Μπόμπι Σαντς (IRA) εν τέλει έχασαν το δίκιο και τη ζωή τους. Στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα, ο έγκλειστος Αλέκος Παναγούλης είχε προβεί σε 25 απεργίες πείνας. Μεταπολιτευτικά, το «ύστατο όπλο» χρησιμοποιήθηκε συχνά –σε βαθμό κατάχρησης– από κρατούμενους του αντιεξουσιαστικού, κυρίως, χώρου (Σκανδάλης, Κυρίτσηδες, Νίκος Μαζιώτης –ως αντιρρησίας συνείδησης–, Γιάννης Μπαλής, Χριστόφορος Μαρίνος, Κώστας Σακκάς κ.ά.), «ιδιαίτερους» ποινικούς (Χρήστος Ρούσσος) αλλά και από απελπισμένους μετανάστες, όπως οι «300 της Υπατίας». Υπήρξαν πράγματι και περιπτώσεις κάπως «δήθεν», δεν αμαυρώνουν όμως τις αυθεντικές. Κάποιοι μιλούν για «ωμό εκβιασμό», προτρέποντας κυνικά να αφήνουμε τους απεργούς πείνας να λιμοκτονήσουν ή να τους σιτίζουμε βίαια. Εύχομαι να μη βρεθούν ποτέ στη θέση να μην έχουν παρά ένα σώμα να αντιτάξουν στους πολύ ωμότερους εκβιασμούς κάποιας εξουσίας, κόντρα στο ίδιο το ένστικτο της επιβίωσης. 

Βεβαίως, «μια κανονική απεργία πείνας δεν είναι δήλωση μόδας, ούτε εκδρομή... Ήδη από την πρώτη βδομάδα υποφέρεις, λιμοκτονείς, ονειρεύεσαι μπιφτέκια! Χρειάζεται να διαθέτεις υπευθυνότητα, κουράγια, δύναμη ψυχής και πρόθυμους συμπαραστάτες» λέει σχετικά η παλαίμαχος δικαιωματική δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου. Η δημοκρατία στηρίζει την ηθική ανωτερότητά της στο ότι εφαρμόζει ακόμα και στους αντιπάλους της ισονομία και ισοπολιτεία. «Δεν εκδικείται, χαμογελάει και πείθει», καθώς δήλωνε τις προάλλες στην «Εφ.Συν.» ο Στάθης Παναγούλης. Στην Ελλάδα δεν είχαμε μέχρι τώρα νεκρό απεργό πείνας. Θα διατηρήσουμε την «παράδοση», έστω με τα χείλια σφιγμένα;