Δήμητρα Χριστοδούλου: Δύο ποιήματα

Abrazo, willy L'Eplattenier

Ο ΖΥΓΟΣ

Αν και οι μέρες μου είναι όλο και πιο λίγες,

Δεν έχω καν τη θλίψη εκείνη

Που στην αθανασία ενδημεί

Και που δεν σκέφτεται, μόνο θυμάται.

Ούτε και τη χαρά του Χρόνου, όμως, 

Που επιθυμεί, προσμετρά και αποφαίνεται.

Μόνο τα γαλανά φτερά Του

Πάνω στο στόμα που αγάπησα.

Αυτά την αφθαρσία φέρνουν πίσω

Σαν να ’ναι αρκετό που το στερήθηκα

Κι ούτε η χαρά προσθέτει πια ούτε η λύπη.

Rob Van Hoek, October air

ΓΗ

«Με τι τρέφονται, με τι δυναμώνουν

Οι νεαρές σου αρχές;», με ρωτούσε,

Ενώ ετοίμαζε στα κύτταρά μου

Το νόσημα που κάθε αρχή σαρώνει.

Έτσι είναι, φιλοσοφικός, θρασύς

Αλλά κυρίως προνοητικός και πείσμων

Και συνομιλητής επί μακρόν 

Ο θάνατος.

Αλλά παρ’ όλη την ισχύ και την αναίδεια

Με τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει

Τον ενθουσιασμό που μετακινεί όρη.

Και βέβαια τα όρη τα ίδια

Να φορούν τα βαρύτιμα χιόνια τους

Και ν’ αστράφτουν εκτυφλωτικά το χειμώνα

Απρόσβλητα από κάθε νόημα,

Απρόθυμα σε κάθε συνομιλία,

Μεγάλα, ατέλειωτα βουνά, χιονισμένα.

[Εντευκτήριο, τχ. 85, 2009]