του Γιώργου Κορδομενίδη
Πριν από τέσσερα χρόνια, το ταξίδι Θεσσαλονίκη-Αθήνα και Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το intercity διαρκούσε 5 ώρες και 15 λεπτά, ενώ με το intercity express διαρκούσε 4 ώρες και 30 λεπτά.
Λίγο αργότερα, το intercity ως... έννοια έπαψε να υπάρχει. Όλα τα τραίνα στη γραμμή Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη κάνουν στάση σε καμιά δεκαπενταριά σταθμούς και το ταξίδι ―που προβλέπεται να διαρκεί 5 ώρες και 20 λεπτά― συνήθως έχει, στην καλύτερη περίπτωση, καθυστέρηση 30 λεπτών.
Η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον, έτσι ώστε εύλογα να αναρωτιέται κανείς γιατί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ανακοινώνει ως διάρκεια ταξιδιού 5 ώρες και 20 λεπτά, τη στιγμή που ΚΑΝΕΝΑ τραίνο δεν φτάνει στον προορισμό του στην ώρα του. (Τον τελευταίο καιρό μάλιστα σημειώνεται και ολιγόλεπτη καθυστέρηση στην αναχώρηση του τραίνου.)
Όσο ξέρω, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν έχει δώσει δημοσίως οποιαδήποτε εξήγηση για την επιμήκυνση του χρόνου του ταξιδιού. Καθώς ταξιδεύω πολύ συχνά στον άξονα αυτόν, έχω ακούσει δύο "ερμηνείες" του φαινομένου: Η πρώτη, συκοφαντική για τους εργαζομένους στην εταιρεία, λέει πως οι μηχανοδηγοί δεν έχουν κίνητρο να φτάσει το τραίνο στην ώρα του, επειδή τους έκοψαν το επίδομα έγκαιρης άφιξης που έπαιρναν στην αρχή. Η δεύτερη ―που εύκολα κάνει τους επιβάτες να ταξιδεύουν έμφοβοι για την ασφάλειά τους― λέει ότι η ΤΡΑΙΝΟΣΕ (ή ο ΟΣΕ, δεν ξέρω ποιος έχει την αρμοδιότητα) δεν συντηρεί τις γραμμές και περιμένει να ολοκληρωθούν τα έργα στις σήραγγες και τις νέες χαράξεις γραμμών, οπότε και θα μειωθεί (λέει) εντυπωσιακά η διάρκεια του ταξιδιού.
Στάση στον Δομοκό για αλλαγή μηχανής. Στο τμήμα της γραμμής Θεσσαλονίκη-Δομοκός (και αντιστρόφως) το τραίνο είναι ηλεκτροκίνητο, από τον Δομοκό μέχρι την Αθήνα είναι πετρελαιοκίνητο.
Το γεγονός είναι πως όταν ανεβαίνεις στο τραίνο, δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι ώρα θα φτάσεις στον προορισμό σου. Και μόνο μετά από τρεισήμισι ή τέσσερις ώρες ταξιδιού το προσωπικό της αμαξοστοιχίας είναι σε θέση να... εικάσει την ώρα άφιξης!
Σχεδόν ποτέ δεν ακούγεται, μαζί με την αναγγελία άφιξης του τραίνου στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, μια «συγγνώμη για την καθυστέρηση» ― αντίθετα, ακούγεται το γελοίο, υποκριτικό και εκνευριστικό εντέλει «ευχαριστούμε που προτιμήσατε το τραίνο για τη μετακίνησή σας».
Εγκαταλειμμένες σιδηροτροχιές, σκουριασμένα βαγόνια που σαπίζουν,
ακόμη και στην περιοχή του ΣΚΑ (Σιδηροδρομικού Κέντρου Αθηνών).
Κι όμως, οι άχρηστες γραμμές θα μπορούσαν να πουληθούν για παλιοσίδερα,
τα παλιά βαγόνια θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με πολλούς τρόπους.
Αλλά η υποβάθμιση της ποιότητας του ταξιδιού με το τραίνο δεν περιορίζεται στις καθυστερήσεις. Τα βαγόνια συντηρούνται πλημμελώς, πολλά καθίσματα είναι λερωμένα από την πολύχρονη χρήση, οι τουαλέτες μετά από δυο-τρεις ώρες ταξιδιού δεν είναι να τις πλησιάζεις, δεν διαθέτουν πια χαρτί υγείας, σαπούνι και χειροπετσέτες (συχνά χειροπετσέτες δεν υπάρχουν ούτε όταν ξεκινάει το τραίνο), σε πολλούς συρμούς ο κλιματισμός άλλοτε υπολειτουργεί και άλλοτε υπερλειτουργεί (παγώνεις το καλοκαίρι, σκας τον χειμώνα).
Πριν από χρόνια, όταν ανέλαβε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ κάποιος Ζηλιασκόπουλος, δημοσιεύματα σοβαρών ―λέμε τώρα― εφημερίδων δημοσίευσαν την... αγιογραφία του, προβάλλοντάς τον ως πρότυπο μάναντζερ, που σε ελάχιστο χρόνο εξυγίανε (υποτίθεται) την εταιρεία.
Εννοείται πως οι δύο πολυδιαφημισμένες, προ τριετίας περίπου, "παροχές" σήματος κινητής τηλεφωνίας και πρόσβασης στο διαδίκτυο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ΔΕΝ υλοποιήθηκαν ποτέ.
Το τοπίο έξω από το παράθυρο εξακολουθεί να παραμένει γοητευτικό,
ίσως ο μόνος λόγος που αξίζει να εξακολουθεί κανείς
να μετακινείται στην Ελλάδα με τραίνο.
Δείτε εδώ το 10λεπτο ντοκιμανταίρ του Κωνσταντίνου Ιορδάνου «Cheap Tickets» για τη νυχτερινή "ταχεία" Θεσσαλονίκη-Αθήνα (αμαξοστοιχία 601 τώρα, που αναχωρεί από τη Θεσσαλονίκη στις 11 το βράδυ και φτάνει ―θεωρητικά― στην Αθήνα στις 6 το πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου