της Μαρίας Τσαντσάνογλου*
Μικρά κινηματογραφικά σενάρια
(Ι) Βουνό
Δεν
έχει σημασία η μάρκα του αυτοκινήτου, δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό. Είναι
άσπρο. Οδηγεί εκείνη. Δίπλα της κάθεται εκείνος. Τρέχουν σε εξοχικό ανηφορικό δρόμο
κι ανταλλάσσουν μικρές κουβέντες. Δεν ακούγονται οι φωνές τους, μιλούν ήρεμα και
τα βλέμματα τους συναντιούνται μ’ έναν εσωτερικό ρυθμό που εναρμονίζεται με την
ομιλία τους, με το χρύσισμα του απογευματινού ήλιου και τις στροφές του δρόμου.
Είναι
ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Λιβάδια δεξιά, δάσος αριστερά, το βουνό παντού τριγύρω.
Εκείνη βλέπει ένα κοπάδι άλογα φορτωμένα ξύλα να διασχίζουν την άσφαλτο από τη μια πλευρά του
δρόμου στην άλλη, προς το δάσος. Φρενάρει απαλά για να μην τα τρομάξει. Ένας
άντρας με μαύρο πουκάμισο περνά τον δρόμο μαζί με τ’ άλογα. Κρατά ένα λευκό
άλογο από το χαλινάρι. Πάνω του κάθεται ένα αγοράκι και γελά. Ακούγεται για
λίγο το γέλιο και μετά χάνεται κάτω από τον χαρακτηριστικό ήχο των πετάλων στην
άσφαλτο. Ο άντρας χαιρετά μ’ ένα νεύμα την οδηγό και τον συνοδηγό. Ο συνοδηγός
τού χαμογελά με αμήχανη συμπάθεια. Πίσω από τ’ άλογα τρέχει ξαφνικά ένα
κοριτσάκι με πλούσια καστανά ανακατεμένα μαλλιά κι ένα κίτρινο πλαστικό φτυάρι
πάνω στο οποίο έχει δέσει σα σημαία ένα κόκκινο πανάκι. Το ανεμίζει καθώς
τρέχει λοξοκοιτώντας και γελώντας προς το αυτοκίνητο. Οι κινήσεις είναι
φευγαλέες και χάνεται πίσω απ’ τ’ άλογα.
Τα
άλογα, ο άντρας και τα παιδιά μπαίνουν στο απέναντι δάσος κι εξαφανίζονται αλλά
παραμένει έντονη η αίσθηση ότι κάπου εκεί δίπλα κινούνται. Εκείνη ξεκινά και
πάλι την οδήγηση. Ο ήλιος λίγο πριν το σούρουπο φωτίζει μ’ ένα ασημένιο πράσινο
χρώμα το λιβάδι. Απέναντι το δάσος είναι σκούρο, σχεδόν μαύρο. Ο ουρανός σαν
γκρίζο βαμβάκι με λίγες πορτοκαλιές γραμμές να τον σπαθίζουν.
Από
ψηλά το αυτοκίνητο κινείται και τελικά χάνεται στην ανηφορική στροφή. Η σκόνη,
το θολό φως κι το επερχόμενο σούρουπο κάνουν τους τόνους των χρωμάτων να σκουραίνουν. Αυτή είναι και η μόνη κίνηση που απομένει στην τελική εικόνα.
(2) Θάλασσα
Δεν
έχει σημασία η μάρκα του αυτοκινήτου, δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό. Είναι
άσπρο. Οδηγεί εκείνος. Δίπλα του κάθεται εκείνη. Τρέχουν σε εξοχικό κατηφορικό δρόμο κι ανταλλάσσουν
μικρές κουβέντες. Οι φωνές τους μπερδεύονται με την μηχανή του αυτοκινήτου, το
βουητό των τζιτζικιών και συντονίζονται με τον νοερό πλαφασμό του κύματος, την κοινή
αναμονή μιας πλατειάς θάλασσας.
Είναι
ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Η άσφαλτος σταματά κι αρχίζει χωματόδρομος, ο αέρας γίνεται κάπως πιο υγρός, η ατμόσφαιρα πιο πυκνή, η χαράδρα
επικίνδυνη. Εκείνος προσηλώνεται στην οδήγηση. Σε κάθε στροφή το σώμα της
μετακινείται μπροστά και αριστερά, πίσω και δεξιά. Θα φτάσουν ποτέ στη θάλασσα; Σε μια δύσκολη στροφή είδε την ανησυχία να
κατευθύνεται προς τα πάνω της σαν μεταφυσικό έντομο κι ένιωσε άμμο στον
ουρανίσκο κι έναν πνιγερό κόμπο στο διάφραγμα. Τότε εκείνος φρενάρει απότομα. Ένα
κοπάδι άλογα ανηφορίζει από την απέναντι πλευρά. Ένας άντρας με άσπρο σκονισμένο
πουκάμισο οδηγεί το κοπάδι προς την άκρη του χωματόδρομου. Δεν προλαβαίνουν να
ρίξουν μια πιο παρατηρητική ματιά στα άλογα. Χάνονται στην ανηφορική στροφή.
Κι ενώ μοιάζει να έχουν πια προσπεράσει, δύο ωραία
άσπρα άλογα προβάλλουν καθυστερημένα από την επόμενη στροφή. Οι αναβάτες δεν
βιάζονται να προλάβουν το υπόλοιπο κοπάδι. Μιλούν δυνατά. Μια κοπέλα με
ηλιοκαμένο δέρμα και κόκκινο καπέλο κι ένας νεαρός που της μιλά χαρούμενα
γυρνούν και γνέφουν προς το αυτοκίνητο.Τότε όλα γίνονται πιο απλά. Όσα χρόνια
κι αν έχουν περάσει, η κοινή ζωή τους δεν παύει να τους ξαφνιάζει. Ο χωματόδρομος
τους οδηγεί ακριβώς μπροστά στην παραλία. Βγάζουν τα ρούχα και βουτούν στη
θάλασσα.
Είναι ιστορικός τέχνης,
ειδική σε θέματα ρωσικού πολιτισμού
του 20ού αιώνα.
Από το 2006 διευθύνει το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου