Βουνό ή θάλασσα; ― «Μεγάλοι Θηρευτές». Γράφει ο Θοδωρής Ρακόπουλος

του Θοδωρή Ρακόπουλου*

Μεγάλοι Θηρευτές

Μας απασχολούσε άλλωστε, για καιρό, η έννοια «μεγάλοι θηρευτές»: τα αγρίμια στο βουνό, τα αδάμαστα νύχια. Έστριψες στον χωματόδρομο και πήρες αργά, κόβοντας ανάμεσα στα κυπαρίσσια. Το δάσος αλαφιασμένο, ανατριχίλα της στεριάς, από ψηλά θα φαινόταν ―στην αεροφωτογραφία― σαν τη ράχη σου: βαθυπράσινη, από τις μελανιές. Τράβηξες το χειρόφρενο σαν μοχλό, κι άκουσα να κλειδώνει το κάνιστρο της γης από κάτω, να ισορροπεί η ροή με το έδαφος· χωρίς να γυρίσεις στο μέρος μου, κοιτώντας το χωματόδρομο μπροστά, μίλησες:

«Να σκέφτεσαι λίγο και τους έρωτες που σε σκέφτονται, κι όσο κοντεύουνε οι μέρες, να κεντράρεις με το μικροσκόπιο στον πιο πολύχρωμο, αποκλείοντας τους άλλους που πεταρίζουν γύρω. Ανοίγοντάς τον σε προοπτική, σπάει ρόδι με αυτόν ένας κόσμος ολόκληρος, και παίρνει το σχήμα του ματιού σου, το βαθύ μαύρο που αγορίστικα σαν γελάς. Θέλει κι η αγάπη πότισμα, άγριο φυτό στις διακλαδώσεις του που χάνονται πουλιά, για εποχές ολόκληρες, δεν φτάνουν στα απέναντι φυλλώματα βουβοί κελαηδισμοί, θρόμβοι σφιχτοί στα σύρματα. Αποδημούν μονάχα, απορημένα. Ξανανταμώνουν με τα πρώτα σκάγια».

Άνοιξα την πόρτα, πάτησα στο έδαφος και σε άκουσα να μαρσάρεις πίσω μου. Άφησα το μονοπάτι όταν πρόσεξα το πρώτο κουνάβι. Ήμερο. Τράβηξα μέσα από το ρουμάνι, όπως είχες πει, και πέταξα τον ματωμένο λοστό και τα γάντια στο ρυάκι. Έχω πλύνει τα χέρια μου και περιμένω. Θα συναντηθούμε σύντομα, αφού ξεφορτωθείς το σακκί με το σώμα. Μέχρι τότε, σε φιλώ κοντά στο μάτι, κοντά στην πληγή. Θα βρεθούμε στην όχθη, διάλεξε πού: διάλεξε, από μια αρμαθιά εντυπώσεις, που ανοίγουν όλα τα ξέφωτα του δάσους.

* Γεννήθηκε το 1981. 

Σπούδασε νομικά και κοινωνική ανθρωπολογία. 

Έγραψε τρία βιβλία: Φαγιούμ (Μανδραγόρας 2010), Ορυκτό Δάσος (Νεφέλη 2013) και Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας (Νεφέλη 2014). 

Λογοτεχνικά και κριτικά κείμενά του δημοσιεύονται σε εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά και στο μπλογκ thodorisrakopoulos.blogspot.com