του Saikal Dim*
Έτσι της αξίζει της ζωής
Φτάσαμε στην Κρήτη αργά το βράδυ.
Το αυτοκίνητο γεμάτο μέχρι τον ουρανό με ό,τι μπορείς να φανταστείς σε εξοπλισμό camping, από σκηνή, καρέκλες, τραπεζάκι, μεχρι πυρσούς, πτυσσόμενο υφασματινό ντουλάπι και κουζίνα γκαζιού.
420 κιλά πράγματα.
Ένα μικρό παλιό αυτοκινητάκι, δύο άνθρωποι και μια σκυλίτσα.
Όχι, δεν έκανα έτσι camping εγω. Θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου (να μην θυμάται πώς είναι η ίδια του η εικόνα) μετά από τους δύο μήνες στην Ελαφόνησο με ένα sleeping bag. Στην Κρήτη όμως ήταν διαφορετικά. Το κεδρόδασος το ξέρεις;
«Θα πάτε ίσια και θα το βρείτε", κι όντως το υπέροχο κεδρόδασος απλώνεται και σε κερδίζει σιωπηλά (σε σχέση με τον φλύαρο Μπάλο) κι εμείς αποφασίζουμε να συνεχίσουμε με το αυτοκινητάκι όσο το δυνατόν πιο μακριά απ' όλους. Είμαστε αποφασισμένοι να βρούμε έναν δικό μας παράδεισο.
Η πλαγιά απότομη αλλά με 400 κιλά παραπάνω, τανκς το αμάξι.
Κατεβαίνουμε.
Η κλίση ειναι πολύ μεγάλη αλλά Ναι!
Φτάσαμε σε ένα σημείο να αφήσουμε το αμάξι, να ξεφορτώσουμε, και από εκεί άλλα 200 μ. μονοπάτι (το κάναμε) και μετά....πω πω, τι ομορφιά!
Όντως, εκείνος ο κόλπος αριστερά, στην άκρη του κεδροδάσους, ηταν στη μέση του παραδείσου!
Ξέρεις τι ειναι να έχεις στη πλάτη 50 κιλά και να κάνεις τέσσερα δρομολόγια για να τα κατεβάσεις στη δικη σου προσωπική παραλία; Δεν θες να ξέρεις. Έγινε. Το υπερτέλειο μάς έκλεινε το μάτι. Ωραία, πάμε τώρα στο χωριό να πάρουμε νερά, μην κορακιάσουμε; Φύγαμε.
Οι ρόδες του αυτοκινήτου σπινιάραν στο χαλίκι καθιστώντας την άνοδο αδύνατη.
Μεγάλη κλίση, "έσκαψαν" τα λάστιχα… τζίφος. Σε λίγο νύχτωσε.
Μέσα στη νύχτα, διψασμένοι, με το αμάξι καθηλωμένο και όλο τον εξοπλισμό στην παραλία.
Κρίσεις πανικού.
Δεν είχα ξαναδεί κάποιον να παθαίνει κρίση πανικού και πραγματικά, βλέποντας όλο τον φόβο του θανάτου στα μάτια ενός ανθρώπου, έπαθα σοκ.
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι
Αγκαλιά η σκυλίτσα, γιατί ακούγονται μαντρόσκυλα, ανάμεσα στα θερμοκήπια πάνω απ' το κεδρόδασος να αναζητούμε κάτι... κάποιον....
Εγώ να χρειάζεται να φωνάζω τραγούδια στο σκοτάδι (η αλήθεια ειναι πως θεωρούσα, όχι θεωρούσα, ήξερα πως όλα θα πάνε καλά, δεν έχω φόβο εγώ) και να... λίγο πιο κάτω, στη μέση των θερμοκηπίων, ενα φως...ειναι ενα σπιτάκι... ναι!
Η κυρία τάδε μάς κοιτούσε και γελούσε με το χουνέρι που πάθαμε. Ο γιος της, ετών 14, γέλασε και μας είπε... ε, και τι σκάτε... θα έρθω εγώ με το αγροτικό να σας τραβήξω (έτσι και έγινε, και θυμάμαι ακόμη πως ο μικρός αρνήθηκε να πάρει το πενηντάρικο που του έδωσα, μα του το έχωσα στο μαγιό, καλή σου ώρα, όπου και να είσαι, πιτσιρικά).
Το αμάξι ανασύρθηκε (με αποτέλεσμα να μεταφερθεί 300 μ. πιο πάνω, πράγμα που έκανε τη μεταφορά όοοολων αυτών των πραγμάτων μετά από πέντε μέρες γολγοθά!).
Δεν πειράζει όμως, όλα έχουν τον λόγο τους που γίνονται.
Όλοι οι γολγοθάδες και όλες οι κατηφοριές.
Αν πας ποτέ σου στο κεδρόδασος και περπατήσεις πέρα απ' τον αριστερό βράχο καθώς κοιτάς τη θάλασσα, θα βρεθείς εκεί που αυτά συνέβησαν και, πίστεψέ με, θα καταλάβεις πως όλοι οι παράδεισοι του κόσμου είναι στην αρχή κόλαση.
Έτσι της αξίζει της ζωής.
* Γεννήθηκε το 1975 στη Θεσσαλονίκη, «ο μικρός γιος ενός Βλάχου και μιας Πόντιας, ένα κράμα της στωικότητας με το πηγαίο».
Εργάστηκε επτά χρόνια στην Αθήνα, στην εταιρεία Stefi, ως creative art director.
Πλέον ζει στη Θεσσαλονίκη, γράφει μουσική, ποίηση και αποσπασματικές ιστορίες σκέψεων και αναμνήσεών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου