Η προεκλογική περίοδος είναι ευτυχώς σύντομη, αλλά δεν είναι (και
δεν θα μπορούσε να είναι) αδιάφορη. Υπάρχει έντονη κινητικότητα στους
φορείς και στους πολιτευτές που διαγκωνίζονται για να πάρουν καλύτερη
θέση στην αφετηρία.
Εξαγγελίες, διαγγέλματα, συμμαχίες με σημαία ευκαιρίας, κυνικές
διαπραγματεύσεις και υπαναχωρήσεις, νέα και παλαιά κόμματα και
"κινήματα" ετοιμάζονται για τη μάχη της επιβίωσης. Το ποθητό όριο του 3%
εγγυάται όχι μόνον την είσοδο στη Βουλή, αλλά και την συνεπακόλουθη
χρηματοδότηση ως τις επόμενες εκλογές. Για πρώτη φορά παίζεται η
επαγγελματική σταδιοδρομία τόσων πολλών ανθρώπων που δεν γνώρισαν άλλο
επάγγελμα από την πολιτική.
Στην Ελλάδα, η πολιτική είναι επάγγελμα, και μάλιστα καλά
αμοιβόμενο. Δεν χρειάζεται να είσαι βουλευτής ο ίδιος, όσο υπάλληλος
επιδοτούμενου κόμματος. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι επαγγελματίες του
είδους, και φρίττουν με την ιδέα ότι μπορεί να αναγκαστούν να
αναζητήσουν την τύχη τους στην ελεύθερη αγορά.
Στην Ελλάδα επίσης, η πολιτική είναι περισσότερο απρόβλεπτη από το
αναμενόμενο, και οι μακροχρόνιες προβλέψεις πρέπει να αντιμετωπίζονται
με σκεπτικισμό και συγκατάβαση. (Δέκα χρόνια πριν, ουδείς λογικός και
σώφρων άνθρωπος θα τολμούσε να μιλήσει για τον Αντώνη Σαμαρά ως
Πρωθυπουργό, πολλώ μάλλον για τον Αλέξη Τσίπρα.) Ακόμη και οι πιο
σύντομες προβλέψεις είναι αρκούντως επισφαλείς.
Όπως δείχνουν τα πράγματα και οι δημοσκοπήσεις, στις επόμενες
εκλογές θα υπερισχύσουν και θα αναμετρηθούν για την πρωτιά ο ΣΥΡΙΖΑ και η
Νέα Δημοκρατία, με πιθανότερο νικητή τον πρώτο. Τα επικοινωνιακά
επιτελεία των κομμάτων έχουν πείσει την κοινή γνώμη ότι αυτή είναι μια
αναμέτρηση μεταξύ του παλαιού πολιτικού συστήματος που κυβερνά από το 1974, και ενός νέου συστήματος, που δεν γνώρισε εξουσία.
Δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και τα δύο αυτά κόμματα είναι μέρος του παλαιού πολιτικού συστήματος. Και (δυστυχώς) όχι μόνον αυτά, αλλά και όλα
τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετέχουν με αξιώσεις εκπροσώπησης σε αυτές
τις εκλογές, ακόμη και τα νεοπαγή και τυχάρπαστα, είναι μέρος του ίδιου
συστήματος. Η ίδια στείρα και μουχλιασμένη ρητορεία και πρακτική, τα
στρεβλά επιχειρήματα που χαϊδεύουν τα αυτιά των δυνάμει πελατών τους,
και μια υπόγεια υπόσχεση για συναλλαγή παλαιού τύπου. Παλιά μυαλά, όλοι, ενίοτε και σε νέες συσκευασίες ― αλλά δεν είναι αρκετό αυτό.
Όσο προχωράει ο καιρός, καθίσταται σαφές ότι οι αρχηγοί των δύο
επικρατέστερων κομμάτων έχουν την ίδια βασική και θεμελιώδη προσέγγιση
στο θέμα της πολιτικής και της άσκησης εξουσίας, και ότι η ουσιαστική
(αν έτσι μπορεί να την πει κανείς) διαφοροποίησή τους προέρχεται από την
διαφορετική παιδεία τους. Και οι δύο γνωρίσανε εναλλακτικά (δηλαδή μη
κρατικά) συστήματα διοίκησης σε τρυφερή ηλικία, ο ένας στο Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα, και ο άλλος στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Υπό αυτή την έννοια, η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν είναι ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, είναι ανάμεσα στο Αμερικανικό Κολλέγιο και την ΚΝΕ.
Μπορεί το Κολλέγιο και η ΚΝΕ να εκπροσωπούν άλλους κόσμους, αλλά
είναι από το ίδιο σύστημα, και από τον ίδιο (περασμένο) αιώνα. Δεν
είναι ίσως άτοπο να θυμίσουμε ότι το Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα ιδρύθηκε το 1926, και η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας
το 1922. Όπως θα σας διαβεβαιώσει οποιοσδήποτε έχει ζήσει και δουλέψει
στην Ελλάδα, και οι δύο φορείς είναι οργανισμοί που σφραγίζουν ανεξίτηλα
την προσωπικότητα και την εξέλιξη των μελών τους. Κι όχι πάντα με την
καλήν έννοια.
Και οι δύο φορείς (και οι εκπρόσωποί τους) είναι σεβάσμια και
υπολογίσιμα μέλη του παλαιού πολιτικού συστήματος. Το νέο, το
περιμένουμε ακόμα να φανεί. Αλλά κρατάμε μικρό καλάθι.
[Η εικονογράφηση προστέθηκε από το Εντευκτήριο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου