Πέθανε ο ποιητής Γιάννης Κοντός

Πριν από λίγο, με μεγάλη μας λύπη, πληρορηθήκαμε ότι στις 4 το πρωί ο ποιητής Γιάννης Κοντός πέθανε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα, κατόπιν μετεγχειρητικών επιπλοκών και μιας ενδονοσοκομειακής λοίμωξης.
Τον Κοντό τον γνώρισα στο γραφείο του στον «Κέδρο». Σύστασή μου προς εκείνον ήταν η φιλία μου με τον ―επίσης επιστήθιο φίλο του και επίσης πρόωρα χαμένο, πάλι από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη!― Γιώργο Ιωάννου. Νομίζω πως αυτή η κοινή φιλία ήταν που μας έφερνε κοντά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έτσι, δεν υπήρξε συνομιλία μας, διά ζώσης είτε από τηλεφώνου, χωρίς μνεία του πεθαμένου φίλου μας. 
Εμπιστεύτηκε στο Εντευκτήριο αρκετά ποιήματά του και άλλα κείμενα. 

                                                                                           Γιώργος Κορδομενίδης

Ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων αναφέρει:

Με μεγάλη οδύνη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Γιάννη Κοντού, που υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ο Γιάννης Κοντός ήταν ένας από  τους κύριους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του ’70, οξύνους κριτικός και ευθύβολος ποιητής, που συνεισέφερε αποτελεσματικά στη διαμόρφωση του λογοτεχνικού τοπίου στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση ως σήμερα. Στους οικείους του εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας.


Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Μεταξύ 1971-1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο «Ηνίοχος», σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Εξέδωσε δεκαπέντε βιβλία με ποίηση, δύο βιβλία με πεζά κείμενα (Τα ευγενή μέταλλα, τ. 1 και 2), και τρία βιβλία για παιδιά. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
Το 1973 πήρε τη χορηγία του Ιδρύματος Ford.
Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου, καθώς και των εκδόσεων «Κέδρος». Έχει κατά διαστήματα συνεργαστεί με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με Το Βήμα της Κυριακής.
Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο Απόπειρα.
Έχει γράψει κείμενα για σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους.
Το 1992 εκδόθηκε μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά.
Το ενδέκατο βιβλίο του, Πρόκες στα σύννεφα, 1999, είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης, την οποία συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά.
Δίδαξε σε σχολή θεάτρου.
Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή Ο αθλητής του τίποτα. Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2014)	Μυστικά τοπία, Τόπος
(2013)	Τα ποιήματα, Τόπος
(2010)	Η στάθμη του σώματος, Μεταίχμιο
(2009)	Τα παραμύθια του καλού μάγου, Κέδρος
(2008)	Ηλεκτρισμένη πόλη, Κέδρος
(2006)	Δευτερόλεπτα του φόβου, Κέδρος
(2005)	Τα ευγενή μέταλλα, Κέδρος
(2004)	Τα Χριστούγεννα έρχονται, Κέδρος
(2002)	Η υποτείνουσα της σελήνης, Κέδρος
(2001)	Αριστείδης ο μικρός ιπποπόταμος, Κέδρος
(2000)	Περιμετρική, Κέδρος
(1999)	Πρόκες στα σύννεφα, Κέδρος
(1997)	Ο αθλητής του τίποτα, Κέδρος
(1997)	Στη διάλεκτο της ερήμου, Κέδρος
(1994)	Τα ευγενή μέταλλα, Κέδρος
(1992)	Στο γύρισμα της μέρας, Κέδρος
(1991)	Το χρονόμετρο, Κέδρος
(1990)	Τα οστά, Κέδρος
(1989)	Δωρεάν σκοτάδι, Κέδρος
(1987)	Τα απρόοπτα, Κέδρος
(1987)	Φωτοτυπίες, Κέδρος
(1986)	Ανωνύμου μοναχού, Κέδρος Από τη συλλογή Φωτοτυπίες 5. Νοσοκομείο των ξανθών αγγέλων. Ο αγαπημένος μου  ποιητής χτυπημένος από το αίμα στην  καρδιά, κείτεται μόνο με το σλιπ πάνω στα νερά. Στην άκρη του κρεβατιού, ο μικρός μου αδελφός και εγώ κοιτάμε το καλοκαίρι. Μια κυρία από τη Γαλλία μας μιλάει για σουρεαλισμό. Εσύ κοιμάσαι μέσα στα χόρτα, πλάι σε  μια λίμνη με πολλούς φαντάρους. 40. Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω. Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό. Τρέχει η νύχτα. Σκύβω να πιω, να ξεχάσω. Κτυπάω πάνω στο πεθαμένο μου πρόσωπο. Ανάβει μια φωνή. Φωνή της σιωπής. Η ροή της μνήμης με τινάζει πίσω στο κορμί σου. Τώρα που γράφω το φεγγάρι χάνεται στα σκέλια σου και το χορτάρι ψηλώνει άγριο, κόκκινο, σαν  φωτιά. Όλα τ' άλλα τυλιγμένα σε υαλοβάμβακα. Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν, αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και  την τριγωνομετρία.