της Λίλυς Εξαρχοπούλου
Πρώτη φορά, στη μέση ηλικία, βρίσκεσαι στη θέση ψηφοφόρου
που ψήφισε το κόμμα-νικητή των εκλογών. Το συναίσθημα πρωτόγνωρο, δύσκολα
εκφράζεται, δύσκολα αποτυπώνεται. Χαρά
(Επιτέλους!), χαρμολύπη (Μήπως δεν ψήφισα το σωστό κόμμα;), λύπη (Πόσοι και
πόσοι συμπολίτες δεν πρόλαβαν να το ζήσουν;). Η εσωτερική σου γιορτή δεν έχει
πυροτεχνήματα, φωνές, χορούς, φέρνει όμως μια ξαφνική ευεξία. Μήνες, χρόνια
έχεις να αισθανθείς τόσο καλά με κάτι μη προσωπικό. Οι μνήμες μιας εν πολλοίς
χαμένης συλλογικότητας θεριεύουν μέσα σου, δηλώνουν παρουσία.
Πρωί της 26ης βαδίζεις ανάλαφρα σε κεντρικό εμπορικό δρόμο
της περιοχής σου και ακούς κόσμο να συζητά φωναχτά τα αποτελέσματα, το πολιτικό
διακύβευμα, το αύριο. Αυτό το
αύριο που είχε εξοριστεί από τη σκέψη των περισσότερων ανθρώπων, καθώς
προτεραιότητα είχε το σήμερα, και μάλιστα κυριολεκτικά. Οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει να ονειρεύονται,
να προσδοκούν, να παλεύουν. Τα κενά βλέμματα σκαρφάλωναν βιαστικά στα
πεζοδρόμια, μη χάσουν ούτε λεπτό, περιεργάζονταν τις λακκούβες των πεζοδρομίων
–μην τύχει και πέσουν και χάσουν αξιοπρέπεια και μισθό. Με ίδιο άδειο βλέμμα
στέκονταν στις ουρές των τραπεζών, στα ΚΕΠ, στα υπουργεία, στα εξωτερικά
ιατρεία, αντεπεξέρχονταν στα γέλια των παιδιών, απόφευγαν το βλέμμα των αστέγων
και των ανέργων.
Σκέφτεσαι: θα τα καταφέρει/ουμε; Και ακούς στο ραδιόφωνο ότι ο νικητής-αρχηγός και εφεξής
πρωθυπουργός θα ορκιστεί με πολιτικό όρκο: στην τιμή και στη συνείδησή
του. Καλοδέχεσαι την ιστορική
είδηση (γιατί περί αυτού πρόκειται όταν κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί στη
χώρα σου) και περνάς στην επόμενη, την επίσκεψη στο Σκοπευτήριο της
Καισαριανής. Μια υποχρέωση της
πολιτείας γίνεται πράξη, όλοι οι αδικοχαμένοι εμφανίζονται πίσω από τη μάντρα,
χαμογελούν κι ανταποδίδεις το χαμόγελο. Στο Μέγαρο Μαξίμου ένας τσιφούτης, «απ’ έξω και από μέσα» πρωθυπουργός, αρνείται να παραδώσει, άφαντος, μια ακόμη
πρωτιά.
Το ξεκίνημα σου δίνει κάποια εχέγγυα για
την επόμενη μέρα που τόσο φοβάσαι/όμαστε.
Το αύριο εγγυάται έναν ωραίο αγώνα, δεν είναι λίγο κι αυτό. Η Ευρώπη
μιλά για κάτι καινούργιο που ξεκινά από την Ελλάδα, δεν είναι κι άσχημο να
ακούς κάτι τέτοιο μετά τον Μεσαίωνα, την εποχή δηλαδή που βρέθηκαν κι άρχισαν
να αξιολογούνται τα αρχαία κείμενα που είχαν διασώσει οι Άραβες. Πάλι οι σαββοπουλικές
ριπές/ρίμες ηχούν στ’ αυτιά σου: «Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ/ κάτι μυστικό/
κάτι πλούσιο και παράξενο…» που αποτυπώνεται grosso modo στο υπουργικό συμβούλιο,
στην άμεση αντίδραση για αποφάσεις που λαμβάνονται στην Ε.Ε. χωρίς την
ενημέρωση-συμμετοχή των «μικρών».
Δεν έχει
ανακοινωθεί ακόμη το κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά κάποιες πρώτες ενδείξεις
υπάρχουν από τα στόματα των νέων υπουργών. Αισθάνεσαι ότι,
για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά, δεν αρκεί μόνο η χρηματοδότηση, πρέπει να ’σαι
και εσύ έτοιμος/η να ελέγξεις τυχόν ατοπήματα αλλά και να στηρίξεις τις θέσεις
ή πρωτοβουλίες που πιστεύεις: «Τώρα όμως πλάι σου/και πάλι περπατώ/μες στα χρώματα του κήπου σου/και δίπλα
στο νερό» (που δεν θα
ιδιωτικοποιηθεί).
Τελικά,
ακόμα κι αυτή η πρώτη φορά, η πρώτη φορά που έχεις ψηφίσει κόμμα που νικά σε
εκλογές (κάτι που δεν περίμενες ότι θα συμβεί ποτέ, όχι από μοιρολατρία αλλά
από πραγματισμό που ευτυχώς η Ιστορία ξεπέρασε), δεν διαφέρει καθόλου με την
πρώτη φορά που έκανες (κάναμε;) έρωτα: μεγάλες προσδοκίες με άτσαλη εφαρμογή
αλλά ένα γλυκό, τρυφερό συναίσθημα εγγύτητας και πολύ πολύ μέλλον. «Κοντά μου φωσφορίζοντας/ σκύβεις και με φιλάς/
για τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι/ και με παρηγοράς.»
Η Λίλυ Εξαρχοπούλου έχει σπουδάσει αρχαία ιστορία και αρχαιολογία,
αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία, και έχει ειδικευτεί στο μυθιστόρημα του
19ου και 20ού αιώνα.
Έχει εργαστεί στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, καθώς και σε εφημερίδες και περιοδικά, κι έχει ασχοληθεί με τη
διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Έχει μεταφράσει στα ελληνικά αρκετά
λογοτεχνικά και δοκιμιακά έργα.
Ασχολείται με τη συγγραφή πεζογραφίας
και ποίησης και με την κριτική βιβλίου.
| Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ | |
| (2006) | Κανάλι 35, Δέλτος |
| (2006) | Μια αγάπη σαν Κέρκυρα, Κέδρος |
| (2003) | Ανοίκεια μέθη, Γαβριηλίδης |
| (2001) | Παρών και αμέτοχος, Κέδρος |
| (1995) | Σοφίας το ανάγνωσμα, Εκδόσεις Καστανιώτη |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου