του Τέλλου Φίλη
Της νύχτας τα βελούδα
Νίκου Καρούζου
Θρίαμβος χρόνου
(cd)
Αθήνα, Εκδόσεις Απόπειρα 2015
Πριν από περίπου 30 χρόνια, ο ποιητής Νίκος Καρούζος έγραψε 17
μικρά ποιήματα για ένα μικρό κορίτσι.
«είσαι μια ζωντανή
βαθειά σελίδα σώματος
π’ αστράφτει σε
παρθενικότητα»
Αυτό το κορίτσι, η Μαρία, ήταν η κόρη του ιδιοκτήτη του γνωστού μπαρ «Dada» των Εξαρχείων, στο οποίο σύχναζε ο Νίκος
Καρούζος τη δεκαετία του '80. Ένα-μαγαζί θρύλος.
“Της νύχτας τα βελούδα” είναι μια κλασική ροκ μπάντα, που
βρήκε στις λέξεις του ποιητή την αφορμή για να μετατρέψει τον Θρίαμβο χρόνου σε ένα ροκ ορατόριο στη νεότητα, στον χρόνο που περνά και στις μουσικές που μας
ενώνουν με μια από τις πιο ελεύθερες από στεγανά γειτονιές της Αθήνας. Μια
αφορμή και μια εξομολόγηση της ωριμότητας στην επέλαση της νεότητας που το γύρω
σύστημα αγνοεί αν (αυτή η νεότητα) δεν το προσκυνήσει γονατιστό με υποταγή και σιωπή. Γι’ αυτό
κι η συλλογή αυτή είναι αρκούντως επαναστατική, προκλητική και κυρίως ελεύθερη, όπως κι οι αρχές της ρόκ μουσικής.
«το σκοτάδι συμφιλιώνει και
αφοπλίζει την
απελπισία»
Όπως η ποιητική
συλλογή, έτσι κι αυτό το σχεδόν χειροποίητο cd κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Απόπειρα». Οι λέξεις του Καρούζου μοιάζει σαν να αποζητούσαν την ηλεκτρική κιθάρα
του Σαράντη Κωστάκη και το μπάσο του Δημήτρη Ανδρουλάκη, που, μαζί με τα κρουστά
του Γιάννη Λέκκα, δημιουργούν μια νέα ατμόσφαιρα, ανάμεσα στις απαγγελίες και
τα μουσικά σχόλια ώστε να καταφέρουν να μετατρέψουν τη δεδομένη
διαχρονικότητα της ποίησης, σε μια αναγκαία συνθήκη άμεσης έκφρασης θαυμασμού
και πόνου, με ρυθμό και τέμπο ροκ, άγριο, παιγνιώδη και υπόγεια ερωτικό.
Η μπάντα «Της νύχτας τα βελούδα»
«ματωμένες Βάκχες
― οπώρες
που μηδενίζουν
έρωτες»
Η δουλειά θυμίζει εποχές βυνιλίου, τότε που ένας δίσκος
είχε λόγο ύπαρξης, τον ακούγαμε ολόκληρο από την αρχή ώς το τέλος, με μια
θρησκευτικότητα στο περιεχόμενο μέχρι το τελευταίο αυλάκι.
Είναι και μια απάντηση στην σύγχρονη αγορά των
προκαθορισμένων σουξέ και των playlist
των ραδιοφώνων.
« θα 'θελα να πω
τη μοναξιά μου
στα λαμπερά σου
ματόκλαδα»
Θα μπορούσαμε να το πούμε "κύκλο τραγουδιών" αν δεν
ήταν τόσο ανατρεπτικά σύγχρονο το περιεχόμενο κι η μέθεξη ροκ και εκλεκτής
ποίησης. Ακούγοντάς το cd, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια εξαιρετική πρόταση για μια ροκ
όπερα τόσο ιδιαίτερη και προκλητική που δύσκολα θα τολμούσαμε να φανταστούμε
καλύτερη διάδοση του μοναδικού λόγου του Νίκου Καρούζου στις επόμενες γενιές
για μια επανάσταση του Έρωτα που αργεί να ξεκινήσει γιατί αρνιέται
πεισματικά να βρει τους δικούς της αγίους, μπερδεμένη στα κοινωνικά δίκτυα.
Λησμονώντας πως «όλοι μας ανήκουμε στην ανάσταση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου