Ελένη Χοντολίδου: Ένα Πάσχα μα τι Πάσχα…

Τι δουλειά έχει μια άθεη να γράφει για τη Μεγάλη Βδομάδα (που κάθε άλλο παρά μεγάλη είναι, με όλα αυτά που στριμώχνουμε να κάνουμε στη διάρκειά της); Η οικογένειά μου δεν πήγαινε ποτέ στην εκκλησία ούτε τη Mεγάλη ούτε τις μικρές βδομάδες, παρά μόνο σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες. Στην Ανάσταση πηγαίναμε πέντε λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη, και μάλιστα η αδελφή μου σήκωνε τα πέτα του παλτού της, να μην τη φιλήσουν τα αγόρια! Εμείς το ανάποδο. Τι να περιμένει όμως κανείς από την Εριφύλη; Ανάποδος χρόνος 13 μήνες... Αηδιαστικά μπουρλότα, κεριά που στάζαν πάνω μου και έσβηναν μέχρι να πάμε σπίτι και η αφόρητη μυρωδιά της μαγειρίτσας!

Μετά, ήρθε πρόωρα ο Καζαντζάκης για να κάνει την ήδη βουτηγμένη στον έρωτα (στο μυαλό μου) εφηβεία μου ακόμη πιο βαριά και ασήκωτη με τον Μολώχ που διψάει για αίμα και άλλες ακατανόητες ανοησίες, που πρέπει οπωσδήποτε να απαγορευτούν στους εφήβους.  

΄Ετσι κάπως πέρασαν τα χρόνια ώσπου Ο έρωτας της ζωής μου, μετά από τέσσερα χρόνια εγκράτειας και πλατωνικού έρωτα ―εκείνος 17 κι εγώ 15―, μου ζήτησε να βγούμε έξω, οι δυο μας, όχι με όλη την παρέα στη γειτονιά. Ήμουν τόσο έτοιμη να χάσω αυτό που δεν θεωρούσα ότι είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχω και τόσο τον ήθελα, που πανικοβλήθηκα, του είπα ότι ήθελα να μείνουμε για πάντα φίλοι και πήγα... στο κατηχητικό! Silver alert στην οικογένεια, ο πατέρας μου έπαθε πανικό μπας και γίνω καλόγρια και έβαλε την αδελφή μου να με προσέχει. Εκείνο το Πάσχα τα έκανα όλα: όλη τη Μεγάλη βδομάδα νηστεία, εκκλησία, χαιρετισμοί, μυροφόρα στον Επιτάφιο και απίστευτος πόθος για το αγόρι που ήμουν πνευματικά και σωματικά ερωτευμένη μαζί του.

Το φλερτ με την εκκλησία κράτησε πολύ λίγο, εξαιτίας ενός απίστευτα ρηχού παπά που με εξομολόγησε σα να εξομολογούσε δωδεκάχρονο.

Ακολούθησαν πολλές Μεγάλες Βδομάδες που πέρασαν με λιγότερη ένταση, περισσότερο σεξ και λιγότερες τύψεις. Το γραφικότερο Πάσχα το πέρασα στη Σκόπελο, όπου συναντιούνται οι επιτάφιοι του νησιού. Φυσικά, η ματιά μου αυτή της κοινωνικής ανθρωπολόγου και όχι της χριστιανής.

Το Πάσχα είναι η γιορτή που μου αρέσει να την περνάω μακριά από την πόλη, με τις ανθισμένες εκτάσεις να απλώνονται μπροστά στα μάτια μου, τις μυρωδιές, τις απίστευτες εικόνες. Το καλύτερο ήταν στην Αγιάσο και αμέσως μετά στην Καρδίτσα με τους αγαπημένους μου φίλους.

Μια φορά, θυμάμαι, με μεγάλη παρέα από τις 40 Εκκλησιές, πήγαμε με διανυκτέρευση στον σταθμό της ´Εδεσσας, και σουβλίσανε τα αγόρια αρνί. ΄Εχω και φωτογραφικά τεκμήρια.

΄Ενα μεγάλο Σάββατο στην εκκλησία της γειτονιάς μου τα έφτιαξα με έναν παιδικό φίλο, δύο χρόνια μεγαλύτερο. Ανάσταση πραγματική!

΄Ενα άλλο, σε δανεικό σπίτι στη Χαλκιδική, κοιμηθήκαμε λίγο για να πάμε μετά στην Ανάσταση και την κάναμε... στο κρεββάτι! Την άλλη μέρα, όταν ήρθαν φίλοι να μας επισκεφθούν, τους λέγαμε πόσο ωραία ήταν η λειτουργία!

Όταν πήγαινα στην Ανάσταση μου άρεσε ο ΄Αγιος Νικόλας των Ορφανών, αυτό το κομψοτέχνημα της Θεσσαλονίκης.

Κάποια άλλη φορά έκανα Μεγάλη Βδομάδα στις Βρυξέλλες, με πολύ φαΐ και βάψιμο αυγών από τα έμπειρα χέρια του Μ. Θαρρώ, η κόρη της φίλης μου έβλεπε για πρώτη φορά αυτό το έθιμο.

Εδώ και χρόνια δεν κάνω Ανάσταση. Ούτε μέσα μου ούτε έξω μου. Η καμπάνα της Νέας Παναγίας μου ταράζει τα σωθικά ΟΛΗ τη Μεγάλη Παρασκευή και δεν κουνιέμαι το βράδυ του Σαββάτου.

Το Πάσχα για τους υπέρβαρους, υπερφάγους, βουλιμικούς και όλους τους ανθρώπους με διατροφικές διαταραχές είναι μία κόλαση την οποία δεν μπορούν να αποφύγουν. Γλυκά σιροπιαστά, τσουρέκια, σοκολατένια αυγά... Έλεος! Για κάποιον σαν κι εμένα, που δεν αγαπά το κρέας και σιχαίνεται τη μαγειρίτσα και τις σούβλες, ούτε αυτό δεν έχει τη χάρη του.

Αυτό που πραγματικά μου άρεσε πάντα, και μου αρέσει ακόμη, είναι τα βαμμένα αυγά. Η μανούλα μου έβαφε πάρα πολλά και τα γυάλιζε όπως κανείς άλλος. ΄Ολα κόκκινα. Έκλεβα πριν την Ανάσταση και έτρωγα κανά-δυο. Μου αρέσουν τα βραστά αυγά, ακόμη και σήμερα. Πάντα κάποιος μου τα βάφει. Τα τελευταία χρόνια η αδελφούλα μου. Ποτέ δεν έβαψα αυγά! Εδώ και χρόνια, η ταλαντούχα ανεψιά μου Ευγενία φτιάχνει υπέροχα αυγά από papier-mâché και τα χαρίζω παντού. Πολύχρωμα, μεγάλα, μικρά, μικρότερα, με κολλημένες πάνω τους χάρτινες απεικονίσεις, να θυμίζουν τα σκαλιστά της παιδικής μου ηλικίας. Σε αναζήτησή της κάνω δώρα σε παιδιά, γιατί οι γιορτές είναι εντελώς μα εντελώς γι’ αυτά. Αυτά χαίρονται την παύση από το σχολείο, αυτά χαίρονται τα δώρα. Γι’ αυτά ίσως και να υπάρχει Ανάσταση!