Η υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας: Δεν προλαβαίνω να διαβάσω (λογοτεχνία)

Η είδηση:

Παρίσι . Στην προκλητική δήλωση «δεν είχα καθόλου χρόνο τα τελευταία δύο χρόνια για να διαβάσω» προχώρησε η γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού Φλερ Πελερέν, προκαλώντας αντιδράσεις.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα The Times, την Τρίτη, η νέα υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Ολάντ δήλωσε επίσης ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει θεατρικές παραστάσεις, καθώς φοβάται ότι οι ηθοποιοί που πραγματοποιούν απεργιακές κινητοποιήσεις θα οργανώσουν κάποια δράση, όπως για παράδειγμα μια πικετοφορία διαμαρτυρίας, εναντίον της.
Το σκάνδαλο στη Γαλλία ξέσπασε όταν ζητήθηκε από την 41χρονη πολιτικό να ονοματίσει ένα από τα βιβλία του Πατρίκ Μοντιανό, ο οποίος κέρδισε το φετινό βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η Πελερέν, στην οποία ανατέθηκε ένα χαρτοφυλάκιο το οποίο στη Γαλλία χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης, είχε ήδη συγχαρεί μέσω twitter τον συγγραφέα για την βράβευση, σημειώνοντας ότι δικαίως κέρδισε το Νόμπελ. Μάλιστα, είχε χαρακτηρίσει τον Μοντιανό ως έναν από τους συγγραφείς που την έχουν εντυπωσιάσει πολύ.
Κατόπιν αυτών των τοποθετήσεων, φαινόταν εύλογη η ερώτηση για το αγαπημένο της βιβλίο του Μοντιανό. Ή, έστω, οποιοδήποτε βιβλίο του δημοφιλή συγγραφέα. Η απάντηση δημιούργησε σάλο, καθώς η υπουργός Πολιτισμού, μετά από ένα μακρόσυρτο «Εεεε...» και ένα αμήχανο γελάκι, είπε: «Ομολογώ, χωρίς την παραμικρή δυσκολία, ότι δεν είχα καθόλου χρόνο να διαβάσω τα τελευταία δύο χρόνια. Διαβάζω πολλές εκθέσεις, νομικά κείμενα, ειδήσεις, αλλά διαβάζω πολύ λίγο».
Η ομολογία σόκαρε, καθώς η Γαλλία είναι μια χώρα που ξοδεύει δισεκατομμύρια ευρώ για να προωθήσει τη λογοτεχνία και τις τέχνες, και στην οποία οι υπουργοί -πολύ περισσότερο ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς- έχουν οι ίδιοι συγγράψει βιβλία, λογοτεχνικά ή μη.
Οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες: Ο συγγραφέας Κριστιάν Κομπάζ, σε ανοιχτή επιστολή του προς την Φλερ Πελερέν ανέφερε: «Το σκάνδαλο είναι ότι δεν άδραξες την ευκαιρία [της βράβευσης του Μοντιανό] για να πεις κάτι έξυπνο για την γαλλική λογοτεχνική ευαισθησία... Ο λόγος που δεν το έκανες είναι γιατί είσαι εντελώς αδαής».
Ένας από τους σημαντικότερους βιβλιοκριτικούς και συγγραφέας ο ίδιος Κλοντ Ασκολοβίτς δήλωσε στην Huffington Post ότι ο κόσμος της διανόησης εξεπλάγη που η υπουργός Πολιτισμού δεν ήταν σε θέση να αναφέρει ούτε έναν τίτλο από τα βιβλία του Μοντιανό. «Η βαρβαρότητα είναι εδώ. Αν κάποιος μπορεί να είναι υπουργός Πολιτισμού και να μην διαβάζει, τότε δεν είμαστε κάτι περισσότερο από τεχνικοί και λογιστές» τόνισε.
Πάντως, δεν έλειψαν και εκείνοι που υπερασπίστηκαν την υπουργό Πολιτισμού, η οποία υιοθετήθηκε από τους Γάλλους γονείς της, όντας ένα ορφανό από την Νότια Κορέα, και αποφοίτησε από το εθνικό Πανεπιστήμιο Διοίκησης, δηλαδή το φυτώριο των ανώτατων κρατικών λειτουργών της χώρας. [πηγή: www.tovima.gr]

Το σχόλιο του Νικόλα Σεβαστάκη στο Facebook:

Η σκληρή αλήθεια


Η Φλερ Πελερέν λέει την αλήθεια. Νομίζω ότι ελάχιστοι είναι οι κάτοχοι δημοσίων αξιωμάτων, οι επιχειρηματίες ή ακόμα και οι πανεπιστημιακοί (εξαιρώ όσους διαβάζουν λόγω ''γνωστικού αντικειμένου'') που διαβάζουν πραγματικά λογοτεχνία. Η έλλειψη χρόνου είναι η μία εξήγηση, η πιο συνηθισμένη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν ομολογείται ανοιχτά γιατί θα είχε κόστος για το κύρος του προσώπου: η λογοτεχνία δεν θεωρείται από πολλούς (ιδιαίτερα στο πολιτικό μας προσωπικό) κάτι ενδεχομένως πολύτιμο για την ταυτότητα των μοντέρνων ανθρώπων, για την αυτοκατανόησή τους. Οι περισσότεροι πολιτικοί εδώ, από τα δεξιά μέχρι την αριστερά, πιστεύουν κατά βάθος ότι η λογοτεχνία (και μάλιστα στο στιλ του Μοντιανό) είναι ''εποικοδόμημα'': κάτι ελάχιστα αναγκαίο, περισσότερο της τάξης του ornament, της διακόσμησης ενός ''ελεύθερου χρόνου''. Ερμηνεύουν ακόμα και σήμερα τη μέριμνα για τη λογοτεχνία ως απομεινάρι των αριστοκρατικών καιρών ή του αστικού ατομικισμού. Δεν θα το πουν ευθέως αλλά έχουν γίνει εξπέρ στην ανάγνωση των αυτιών των βιβλίων ή στην τέχνη να μιλούν και αυτοί για αδιάβαστα κείμενα. Όταν πάντως ακούω το ''δεν έχω χρόνο'' και ξέρω καλά ότι ένα βιβλίο (δεν λέω το ''Ενάντια στη μέρα'' του Τόμας Πίντσον) μπορεί να διαβαστεί σε ένα δίωρο, τότε θυμώνω: για την έλλειψη θάρρους του άλλου και όχι βέβαια για το αν πρέπει ή όχι να κάνει τον κόπο. Η λογοτεχνία άλλωστε είναι ελευθερία όχι καταναγκασμός ή πολιτιστικός σωφρονισμός!
Η Φλερ Πελερέν λέει την αλήθεια. Νομίζω ότι ελάχιστοι είναι οι κάτοχοι δημοσίων αξιωμάτων, οι επιχειρηματίες ή ακόμα και οι πανεπιστημιακοί (εξαιρώ όσους διαβάζουν λόγω ''γνωστικού αντικειμένου'') που διαβάζουν πραγματικά λογοτεχνία. Η έλλειψη χρόνου είναι η μία εξήγηση, η πιο συνηθισμένη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν ομολογείται ανοιχτά γιατί θα είχε κόστος για το κύρος του προσώπου: η λογοτεχνία δεν θεωρείται α