Τη βλέπω να κάθεται στο μπαλκόνι της κάθε απόγευμα. Δεν μας χωρίζουν περισσότερα από 40 μέτρα. Το διαμέρισμά της είναι λίγο πιο ψηλά από το δικό μου. Φορά πάντα νυχτικιά ―πότε σιελ, πότε ροζ, πότε κίτρινη― και πασούμια. Το μπαλκόνι της έχει μια καρέκλα, ένα τραπέζι από φορμάικα, κι ένα πλαστικό σκαμπουδάκι. Δεν υπάρχει ούτε μια γλάστρα, ούτε ένα πράσινο κλωνάρι. Δεν μιλά, δεν κινείται. Χαζεύει αφηρημένα τους περαστικούς και τ' αυτοκίνητα. Είμαι σίγουρος πως όπως ήσυχα στέκεται, σαν σκιά, έτσι ήσυχα κάποια μέρα ή νύχτα θα φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου