πηγή: Facebook
Όταν ήμουν πέντε χρονών, κι η μάνα μου ήθελε να απαλλαγεί λίγη ώρα από την ομολογουμένως βασανιστική παρουσία μου, έβγαινε στο παράθυρο και φώναζε Ου. Τότε εμφανιζόταν πάντα μια γειτόνισσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. (Την έλεγαν Μαρία, αλλά για μένα ήταν η κυρία Ου.) Περπατούσα ύστερα ένα λεπτό και βρισκόμουν σπίτι της, απολαμβάνοντας βρεμένο ζυμωτό ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη και κακάο. Το ψωμί μύριζε στάρι και μιλούσε από μέσα του ο μόχθος των χεριών που το έφτιαξαν. Έτσι όπως ήταν όμως μουσκεμένο, μ' έπιανε μια λύπη επειδή πίστευα ότι είχε καταστραφεί. Κι ερχόταν έπειτα η ζάχαρη με τις μικρές εκρήξεις της μέσα στο στόμα. Και μετά το κακάο με τη βουτυράτη πίκρα του. Τόση πίκρα, ώστε έσπρωχνα με τη γλώσσα τα απομεινάρια της ζάχαρης μέσα στο στόμα, για να καλύψω τα κενά. Σαν να βάφεις ένα σπίτι όπου έχει γίνει φονικό. Όλη αυτή η περιπέτεια κρατούσε καμιά ώρα το πολύ. Η κυρία Ου με επέστρεφε σπίτι. Η κυρία Ου, η κυρά Μαρία, έβγαινε στο σινιάλο της μάνας μου από καθαρό κουτσομπολιό. Μια και ένας, έστω ένας, ήχος έσπαζε τη θανατερή ησυχία της γειτονιάς. Όμως έβγαινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου