πηγή: http://booksjournal.gr/
Την Κυριακή 29 Μαΐου συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από το θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη, εκδότη του περιοδικού Ο Πολίτης. Γιατί τον θυμόμαστε.
Εξ όνυχος τον λέοντα. Η σκηνή εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στην Κοζάνη. Ένα συνέδριο έχει τελειώσει και οι πνευματικοί άνθρωποι – δεκάδες συγγραφείς, καθηγητές κτλ.– έχουν στηθεί στην ουρά για να πάρουν την αποζημίωση της συμμετοχής, 30.000 δραχμές εκείνο τον καιρό. Ο μόνος που την παρέκαμψε ήταν ο Άγγελος Ελεφάντης. Όταν του υπενθύμισαν ότι έχει λαμβάνειν, απάντησε ότι απλώς πέρασε καλά και δεν ήθελε αμοιβή.
Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή τον ζήλεψα. Όχι για τις απόψεις του, τις οποίες διάβαζα από τη δεκαετία του 1970 στον Πολίτη –έχω ολόκληρη τη συλλογή– αλλά γι’ αυτή ακριβώς τη στάση της ανιδιοτέλειας. Γι’ αυτή την αριστοκρατική περιφόνηση του στο χρήμα, που περιέκλειε έναν ολόκληρο αξιακό κώδικα και μια παράδοση της αριστεράς άγνωστη στις μέρες μας.
Δεν είχα την τιμή να τον γνωρίζω προσωπικά, εκτός από εκείνη τη μικρή μας συνάντηση. Τον θυμήθηκα με αφορμή τη συμπλήρωση των οχτώ χρόνων της απουσίας του και αναρωτήθηκα τι θα έλεγε άραγε σήμερα; Κατά πάσα πιθανότητα θα μιλούσε ενάντια στη λιτότητα και την αγνώριστη Ευρώπη των ημερών μας. Αλλά τι θα έλεγε αν έβλεπε ότι η αριστερά έγινε ένα προσοδοφόρο επάγγελμα με καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ;
Αυτός που ξετίναζε την ασυναρτησία του πασοκικού λαϊκισμού, τη μάστιγα του αυριανισμού, πώς θα αντιδρούσε αν έβλεπε ότι ο αυριανισμός αυτοπροσώπως είναι συνομιλητής ενός αριστερού πρωθυπουργού; Στην τερατώδη επιμιξεία με την ακροδεξιά; Στις αριστερές κρατικές περιφορές της Παναγίας της Σουμελά και του Αγίου Φωτός «με τιμές αρχηγού κράτους»;
Αυτός που εισήγαγε τον όρο και μαχόταν ενάντια στην «κοινωνία των κολλητών» πώς θα αντιδρούσε σ’ αυτή την κυβέρνηση των –κατά δήλωσίν τους– «αριστερών» με τη λάμψη της απληστίας στα μάτια, που έπεσαν σαν ακρίδες στις κρατικές θέσεις διορίζοντας συζύγους, φίλους και παιδιά;
Αυτός που ξόδεψε τη ζωή του διαβάζοντας και αναλύοντας την ελληνική κοινωνία, που έγραφε ότι ο λαϊκισμός «απαντά με τη φενάκη της πολιτικής βούλησης, με μια βουλησιαρχική έπαρση ότι η νέα εξουσία, καθ’ όσον λαϊκή άρα ανιδιοτελής, μπορεί «να λύσει το πρόβλημα», πώς θα χαρακτήριζε τα παιδαριώδη πυροτεχνήματα του λαϊκιστικού βολονταρισμού περί σκισίματος των μνημονίων με ένα ένα άρθρο, που αντικατέστησαν τις αναλύσεις και τα επιχειρήματα;
Κι όμως. Μόνον με την αριστοκρατική του στάση φαντάζει, με φόντο τη σημερινή αριστερά, ως αδάμας εις ρύγχος χοίρου, κατά πώς θα έλεγε ο Ροΐδης. Δεν είναι τα μνημόνια που κατέστρεψαν την αριστερά. Πάντα λάθη έκανε. Είναι το ήθος και το ύφος του αριστερού που επιμένει να μας θυμίζει ο Ελεφάντης. Ένα είδος αριστερού που εξέλιπε ανεπιστρεπτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου