Το μετά την Ειδομένη

Marko Drobnjakovic, Cutting the line

γράφει ο Τέλλος Φίλης

Τώρα που τελείωσε η Ειδομένη, σκέφτομαι τι έμεινε στ’ αλήθεια απ’ αυτήν…

Κάποια ξυπνήματα αχάραγα, ένα κρύο σιωπής, κάποια ξενύχτια μαγειρεύοντας,, κάτι ανώνυμες λάσπες, κάτι αόρατες βροχές, τα όρια μιας ανθρωπιάς που ξανασυστήθηκε από τα κάτω, που επέμεινε, που κατάφερε να χαμογελάσουν δυο παιδικά μάτια, ένα ύστατο σήμερα αποσιωπητικών, κάποιοι φίλοι που ποτέ δεν θα εξαργυρώσουν σε σέλφι τον χρόνο που διέθεσαν, το ξέσπασμα στην εθνική οδό μιας φίλης, μάνας δυο παιδιών, με τη φράση «ώς πού θα πάει όλο αυτό».

Ο φόβος μου για πρώτη φορά για το δίκιο που είχε ο σπαραγμός της.

Απανωτά τσιγάρα και καφέδες στο πρώτο φως της μέρας. Για να αντέξουμε τη ζωή στην πόλη μετά, στη δουλειά, στη βάρδια ή στο διάβασμα. Ένα πείσμα για κάθε ματαίωση. Για κάθε κλειστό κινητό ανταπόκρισης φίλου. Μια σιωπή σχεδόν συνωμοτική, σαν των πρώτων χριστιανών, από πόρτα σε πόρτα, από αποστολή σε αποστολή, από σκουφάκι σε σκουφάκι, από σάντουιτς σε σάντουιτς.

Κάποια όρια αντοχών που εξαντλήθηκαν. Ένα-δυο χαμόγελα πάλι. Μια παιδική φωνή να σε φωνάζει με τ’ ονομά σου και να σου σφίγγει το χέρι με ανάγκη…

Κι από την άλλη, μια ανεπάρκεια να διαχειριστούν πολιτικά όλο αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν, «θεσμοί» που ονοματίστηκαν «Ευρώπη», έτσι αυθαίρετα, χωρίς τις αρχές ενός στοιχειώδους ανθρωπισμού, που όφειλαν να έχουν.

Τώρα που τελείωσε η Ειδομένη, μένει μια ακτίνα από ένα άλλο φως να μας ακολουθεί, για ό,τι κάναμε κι ό,τι δεν κάναμε, κι οι άνθρωποι που τώρα το ξέρουν καλά πως μπορούν να περιμένουν μόνο από άλλους εξίσου απλούς ανθρώπους, να ελπίσουν πάλι...