του Μάριου Ποντίκα
Βρισκόμαστε στο αίθριο κατάστρωμα του πολυτελούς κρουαζιερόπλοιου MUSICA NOTURNA και απολαμβάνουμε την ομορφιά της γαλήνιας νύχτας, άλλοι γερμένοι στην κουπαστή και άλλοι ξαπλωμένοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες, ευνοούντος και του καιρού, που είναι προκλητικά καλός. Κι ενώ σκέψεις περί της υπάρξεως θεού βασανίζουν απρόσμενα το μυαλό μου, γυναικείες κραυγές ηδονής καταφθάνουν αδιάντροπες, κραυγές σπαρακτικές, άγριες κι επιδεικτικά αυθάδεις, είναι της μαντάμ Αμπιγκαέλ, αναγνωρίζω, μιας ώριμης κυρίας που συνηθίζει να μιλάει στην πορσελάνινη κούκλα της σα να ’ναι κόρη της και την έχει πάντα μαζί της, εύχομαι όχι τώρα που βρίσκεται στην καμπίνα της αγκαλιά μ’ έναν ρωμαλέο μούτσο και του διδάσκει την ηδονή του έρωτα. Υποκρίνομαι βέβαια ότι δεν ακούω, όπως κάνουν άλλωστε και οι άλλοι, σύμφωνα με τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς που ισχύουν σε μια καλή κοινωνία, προσποιούμενοι κι αυτοί τώρα ότι ρεμβάζουν, με τ’ αστέρια να φεγγοβολούν, την πανσέληνο να καταυγάζει το ουράνιο στερέωμα και τη θάλασσα ν’ ανασαίνει σαν βρέφος που κοιμάται κι ονειρεύεται δελφίνια να το νανουρίζουν με δικά τους μυστικά τραγούδια ― βλέπω καλά; Ναι, βλέπω γύρω μας δελφίνια ν’ αναπηδούν και να αναδύονται για να καταδυθούν εκ νέου, προλαβαίνω μάλιστα να χαϊδέψω ένα στην ασημένια ράχη του αλλά πώς γίνεται να φτάνει το χέρι μου στη ράχη του δελφινιού, απορώ, αποκλείεται ν’ αναπήδησε το δελφίνι τόσο ψηλά ούτε το χέρι μου να μάκρυνε για να το αγγίξει, βυθιζόμαστε ― η χώρα αύτανδρη. Η κουπαστή του αίθριου καταστρώματος γίνεται ένα με την επιφάνεια της θάλασσας που αρχίζει τώρα ν’ αναταράζεται και να μουγγρίζει υπόκωφα, σύννεφα μαύρα κρύβουν τ’ αστέρια και το φεγγάρι, θύελλα θα ξεσπάσει όπου να ’ναι αλλά εμείς προλαβαίνουμε και βουλιάζουμε εν ηρεμία, μοιραίοι και άβουλοι, χωρίς αντίδραση, χωρίς πανικό, πλησιάζουμε αργά αργά στον βυθό και θαυμάζουμε την πανίδα και τη χλωρίδα του, ώσπου πτώματα παιδιών και ενήλικων έρχονται και μας περιβάλλουν αιωρούμενα μέσα στο αλμυρό νερό, τα πρόσωπά τους έχουν παραμορφωθεί από τον τρόμο της απελπισμένης προσπάθειάς τους να σωθούν, όταν επάνω θα έχει πλέον ξεσπάσει η καταιγίδα και τεράστια κύματα θα έχουν διαλύσει το σκάφος τους ― κάποιο σαπιοκάραβο γεμάτο πρόσφυγες, σκέφτομαι, κρίνοντας από την εξαθλιωμένη εμφάνιση των πνιγμένων και τις περίεργες μούρες τους που δε μοιάζουν με τις δικές μας. Κοντά μου ακούω τώρα μια μουσική, γνωστή μού φαίνεται και προσπαθώ να θυμηθώ, αλλά την προσοχή μου αποσπά το πτώμα μικρού κοριτσιού που πηγαινοέρχεται πότε όρθιο πότε ύπτιο, για να σταματήσει στο τέλος επάνω μου. Στην αγκαλιά του σφίγγει μια πορσελάνινη κούκλα που τα χείλη της κινούνται μηχανικά και σιγομουρμουρίζουν τη μουσική που άκουγα λίγο πριν, αδύνατο να θυμηθώ ποια είναι, οι άλλοι ορμούν στο μεταξύ καταπάνω του και το τραβολογούν, «Είναι κλέφτρα, είναι ξένη, έκλεψε την κούκλα της μαντάμ Αμπιγκαέλ…» ουρλιάζουν αποθηριωμένοι και παρασύρουν κι εμένα, η πορσελάνινη κούκλα γλιστρά από την αγκαλιά του κοριτσιού και καταποντίζεται στον αμμώδη βυθό του υποβρύχιου νεκροταφείου, όπου αναπαύονται και οι υπόλοιποι ναυαγοί: σε μια μεριά σωρηδόν οι εξαθλιωμένοι του σαπιοκάραβου, και πολύ πιο μακριά, σε διακεκριμένη θέση, οι επιβάτες του πολυτελούς κρουαζιερόπλοιου musica noturna, όπως απαιτήσαμε για ευνόητους λόγους, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αυτό το πλοίο με αυτό το όνομα, καθώς και το σαπιοκάραβο. Αλλά γι’ αυτές τις υποθέσεις, από τις οποίες άλλωστε εξαρτάται και πλήθος άλλων σχετικών, θ’ αποφασίσει ο θεός που τις σκέψεις μου περί της υπάρξεώς του διέκοψαν οι ηδονικές κραυγές της μαντάμ Αμπιγκαέλ. Τότε θα μπορώ να γνωρίζω πού θα αναζητηθούν και τα πτώματα των μελών του δικού μας πληρώματος, ελπίζοντας ότι για τη θέση τους στο υποβρύχιο νεκροταφείο θα ληφθεί σοβαρά υπόψη η εθνική τους ταυτότητα. Αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ ν’ αποκαλύψω με βεβαιότητα, ως αφηγητής του δράματος, είναι ότι το κοριτσάκι δεν έκλεψε την πορσελάνινη κούκλα αλλά, καθώς την είδε να βουλιάζει, έσπευσε να τη σώσει από τον βέβαιο πνιγμό της, που σημαίνει ότι αδίκως (εκ προθέσεως) το κατηγορήσαμε. Να μην ξεχάσω, τώρα που το θυμήθηκα, η μελωδία είναι το έργο Μusica Noturna delle strade di Madrid του Boccherini και εξακολουθεί να ακούγεται μέσα από τον βυθό της Μεσογείου θαλάσσης, όπου θα πραγματοποιηθεί η επόμενη high class κρουαζιέρα του πολυτελούς κρουαζιερόπλοιου MUSICA NOTURNA.
Μάρτιος 2015
[ Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εντευκτήριο, 107, 2014]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου