Συνείδηση

της Λώρης Κέζα

πηγή: http://www.tovima.gr


Ποιος μπορεί να έχει ήσυχη συνείδηση μετά την ανεύρεση του πτώματος ενός εικοσάχρονου που έφυγε από τη ζωή βασανισμένος από συνομήλικους; Ο πρώην διευθυντής της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, μετά την εύρεση της σορού του Βαγγέλη Γιακουμάκη δήλωσε ότι έχει ήσυχη τη συνείδησή του. Καλά το διαβάσατε. Εχει ήσυχη τη συνείδησή του. Αραγε κοιμάται ήσυχος, θεωρώντας ότι έκανε καλά τη δουλειά του;

Ας μου επιτραπεί μια προσωπική απάντηση στον αρμόδιο που παραμένει ατάραχος.

Ως αρθρογράφος δεν έχω ήσυχη την συνείδησή μου.

Κάποια στιγμή είχα γράψει για τους νταήδες στην εκπαίδευση σημειώνοντας ότι υπάρχουν επιστήμονες που στήνουν φάμπρικα βιοπορισμού γύρω από το ζήτημα. Είχα γράψει ότι χρειάζεται διάκριση ανάμεσα στο πείραγμα, το καλοπροαίρετο αστείο και την παρενόχληση. Είχα γράψει ότι στη δική μας τη γενιά τα βγάζαμε πέρα μόνοι μας. Για εκείνο το άρθρο λυπάμαι πολύ. Όχι ότι δεν υπάρχει φάμπρικα ειδικών, όχι ότι δεν υπάρχει υπερβολή γονέων που ανακατεύονται στο παραμικρό. Όμως δεν έπρεπε να υποτιμήσω τα ευρήματα των ερευνών. Κάποια παιδιά είναι πέρα από το όριο του αστείου και έχουν κακή και φθονερή προαίρεση. Αυτά θα έπρεπε να τα έχω γράψει και να τα έχω επαναλάβει.

Ως μάνα δεν έχω ήσυχη την συνείδησή μου.

Εχω μιλήσει στα παιδιά μου για τους σχολικούς νταήδες και έχω τη βεβαιότητα ότι δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα που κοροϊδεύει ή απομονώνει άλλο παιδί. Τους λέω πόσο μου αρέσουν οι αδύναμοι άνθρωποι που στέκονται θαρραλέα απέναντι στους κάθε λογής Γολιάθ και στο τέλος νικούν. Πόσο καιρό όμως έχω να σκαλίσω το ζήτημα; Πόσους μήνες; Τόσους ώστε να υπάρχει περιστατικό χωρίς να το γνωρίζω, με το παιδί μου να είναι πιθανός θύτης ή θύμα. Κι όμως, η βεβαιότητα παραμένει: αυτό δεν θα συνέβαινε σε εμάς, δεν θα συνέβαινε στο δικό μας σχολείο. Κι όμως, παντού συμβαίνουν αυτά, σε όλες τις ηλικίες, σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον. Αυτά θα έπρεπε να τα έχω κατά νου και να μην εφησυχάζω.

Ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων δεν έχω ήσυχη την συνείδησή μου.

Ποτέ δεν καταπιάστηκα με το θέμα αν και προσφέρεται για τις αφηγήσεις μου. Μια ιστορία νταήδων, ένα θύμα, η ανατροπή των δεδομένων, η μεταμέλεια και όλα αυτά ιδωμένα από την ανάποδη δηλαδή χωρίς διδακτισμό. Τόσα και τόσα γράφω στα παραμύθια μου, θα μπορούσα να έχω βάλει σε λίγες σελίδες και το bullying. Δεν υπήρξε προτεραιότητα, δεν υπήρξε καν δευτερεύον θέμα με περιγραφές της βίας, της καταγγελίας, της τιμωρίας. Αυτά θα έπρεπε να τα έχω βάλει κάπου σε μια από τις αφηγήσεις μου.


Θα μπορούσα να τα έχω γράψει, θα μπορούσα να τα έχω πει. Δεν το έκανα. Δεν έχω τη συνείδησή μου ήσυχη.