Ημέρες κορονοφόρου

γράφει ο Χρίστος Λαζάρου

Μένουμε σπίτι, λοιπόν. Μάλλον μας έτυχ’ ισχυρός εχθρός, κι ακόμη πιο πολύ, τώρα που τελευταία

απ’-άνθρωποι γινήκαμ’ανθρωπάκια.

Πράγματι, ο νέος κυρίαρχος είναι κορονοφόρος. Βασιλιάς στα μέσα, πρώτος στις συζητήσεις του καφενείου, του δρόμου, της ακαδημίας. Η νέα μεγάλη απειλή για μένα, για σένα και τελικά για τον καθένα.

 Ξαφνικά, χάσαμε το περήφανο ανάστημά μας, συρρικνωθήκαμε, γίναμε λιλιπούτιοι, ελάχιστοι. Μικρός εγώ μ’ ένα μελάνι μόνο, μικρός κι εσύ που τώρα σπίτι μόνος καταπιάνεσαι με λέξεις.

Κι’ εσύ, όμως, που φέτος μετά πανηγύρεων  εκλέχτηκες πρωθυπουργός. Κι εσύ που μάγκας μεγάλος πέρυσι χτυπούσες ανελέητα τον Ζακ, το τρόπαιό σου ο δικός του θάνατος. Εσύ που, έξυπνος, κατάκαψες τα χώματα της Αττικής, για τα νέα οικόπεδα που φέραν πλούτο και γέννησαν νέες παραθεριστικές επαύλεις, όλο χλιδή, με κοσμικά πάρτι μορφωμένων, με γραβάτα και ταγέρ, με σχέσεις κύρους και μπουφέδες με χαβιάρι.

Κι ερχόμαστε πάλι στη θουκυδίδεια αντίφαση ισχύος και δικαίου. Ο Κορονοφόρος είναι ο ισχυρός και ήδη δίκασε. Δίκαια; Άδικα; Τι νόημα έχει να το εξετάσουμε εμείς, οι ελάχιστοι; Μήπως θ’ αλλάξει και κάτι;

Και φτάνουμε τώρα στην ατέρμονη της ανθρώπινης φύσης υποκρισία. Αυτής που δεν έριξε την κυβέρνηση των βομβαρδισμών στο Ιράκ, την κυβέρνηση της αιματοχυσίας στην Παλαιστίνη, την κυβέρνηση του ρουσφετιού,  της κλοπής, των λαοφάγων πολιτικών. Αυτής που οι νέοι δε βγήκανε στον δρόμο να επαναστατήσουν. Αυτής που η γειτόνισσα δεν νοιάστηκε για το παιδάκι δίπλα που όλο κλαίει και ουρλιάζει, ή για τους ―βρωμιάρηδες― αλλοδαπούς που ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια.

Και να οι μικροί, εγώ κι εσύ, μέλη της κοινωνίας που παραλύει. Την κοινωνίας που μπροστά στον νέο βασιλιά λύγισε. Που ξαφνικά τής σκίστηκε κάθε χοντρό δέρμα, που της έσπασε κάθε στεγανό. Aυτής της κοινωνίας που θυμήθηκε τώρα να ρίξει ευθύνες.

Μα ο νέος βασιλιάς δεν είν’θνητός. Καμιά κατηγόρια δεν τον πιάνει, δεν τον φθείρει. Φορώντας την κορόνα του, προχωρά αλώβητος και πατάει σε χαλιά φτιαγμένα από ανθρώπινη σάρκα.

Ο άνθρωπος χωρίς τείχη κτυπημένος:

Σαν ασθενής που, μοιραία, δεν ξέρει τι να κάνει

Μικρός κι αυτός

Σε ανήφορο κουτσός

Στο έσχατο δωμάτιο, π’ ο ήλιος δεν το πιάνει.

Ελπίδα μόνο μία, η επόμενη θητεία...

Ο νέος βασιλιάς. Αυτός ο διάδοχος που δε θα ’ναι με κορόνα στεφανωμένος. Αυτός που θα φέρει φτερά λευκά, σωτηρία γεμάτα. Και θα ’ρθει.

Μα όταν γίνει, μικρέ άνθρωπε, αυτό,

κι όταν πια σωπάσει τούτο το άγριο κακό

πληγές γεμάτος, μα ζωντανός, μεγάλωσε ξανά

και κάνε η νέα ισχύς, να φέρει αυτής της γης, την πρότερη ομορφιά.

Ας είν’αυτό μια αφύπνιση βάρβαρη, ας είναι δύο βίαια χέρια που μας ταράζουνε τα μπράτσα.

Κι ας είναι να ’ρθουν ύστερα ημέρες που ο πόλεμος θα ’ν’ αντικείμενο Ιστορίας. Η χτυπημένη Ανατολή ταξιδιωτικοί προορισμοί. Ο νεκρός νους παράλειψη εφηβική.

Θα μπορούμε χωρίς έγνοια να κάνουμε το, μέχρι πριν, αυτονόητο: μία βόλτα, μία χειραψία, μία αγκαλιά.

Μία βόλτα με ανήσυχους νέους.

Μία χειραψία με τον νεοφερμένο ξένο

Μία αγκαλιά με των διπλανών το παιδί.

[ Ο Χρίστος Λαζάρου μεγάλωσε στην Κύπρο, από γονείς με κυπριακή και κρητική καταγωγή. Σπούδασε σύγχρονη πολιτική ιστορία και διπλωματία στο Τμήμα Αστυνομικών Σπουδών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου Κύπρου. Κατόπιν, αποφοίτησε από τον Τομέα Κλασικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και παρακολούθησε διετές πρόγραμμα φωτογραφικής τέχνης σε ιδιωτικό ΙΕΚ. ]