Καταγραφή εγκλεισμού Α

γράφει η Μαρία Ψωμά-Πετρίδου 

Και τώρα αντιμέτωπη εγώ μ’ εμένα…

Ο χρόνος έπαψε να είναι πρόσκομμα για να με αποφεύγω. Στέκεται ακίνητος, διαγράφοντας κάθε πρότερη δικαιολογία να με δω. Αυτός, ο μέχρι χθες πολύτιμος, ο «ποτέ αρκετός», ο «ελάχιστος δικός μου», τώρα, υπό τη δαμόκλειο σπάθη του συλλογικού θανάτου, μου χαρίζεται άπλετος. Με φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με κάθε παραλλαγή, επιλογή και σημαία μου. Διά του ανάγκασον ξεφλουδίζει όποια βεβαιότητα διέθετα, δίχως να μπορώ να προβλέψω τι θ’ απομείνει. Αποκαλύπτομαι στα μάτια μου, κύκλος με μία τρύπα στη μέση, με πιεστική την πρόκληση να επανατοποθετηθώ για την όση ζωή μου, θέτοντας ουσιαστικές προτεραιότητες.

Βρίσκομαι άοπλη στη δίνη ενός πρωτόγνωρου πολέμου, όπου δεν βομβαρδίζεται το σπίτι που κατοικώ αλλά τα θεμέλια της ύπαρξής μου. Ο εχθρός δεν είναι σώματα απέναντι, να συνταχθώ εναντίον τους να τα εξολοθρεύσω. Δυνητικά, είναι κάθε σώμα, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου. Η απομόνωση εμφανίζεται ως η μόνη μάχη που δύναμαι να διεξαγάγω, δίχως ποτέ να έχω εκπαιδευτεί για το προκείμενο.

Αποκομμένη από τα μέχρι χθες αυτονόητα του βίου μου, εκείνα που πυροδοτούσαν τον σκοπό του, καλούμαι να θέσω εαυτήν ανάχωμα, διά του εγκλεισμού, ως προάσπιση του βασικού αγαθού του υπάρχω τόσο των συνανθρώπων μου όσο και του προσωπικού.

Ο χρόνος, σε ανακωχή από το τρεχαλητό του, αφήνει χώρο για την αναζήτηση δυνάμεων από πηγές που, κατά τα φαινόμενα, έχω παραβλέψει. Επιτακτική η ανάγκη να τις ανακαλύψω! Η νοσταλγία του παρελθόντος βυθίζει σε τέλμα, το παρόν καταθλίβει βαθιά, ενώ η ενόραση του μέλλοντος στερείται κωδικών για να στηθεί νέο όνειρο.

Από την άλλη, το ένστικτο της επιβίωσης, παντοδύναμο, απαιτεί τη διαφύλαξη της συνέχειας. Η φύση ανέκαθεν επικρατεί τους νόμους της, προχωρώντας χέρι χέρι με τον θάνατο ή διασώζοντας από αυτόν ό,τι και όσα έχει χρεία. Εγώ είμαι αυτή, η άνθρωπος, που πλανήθηκα πως κατάφερνα να την υπερκεράσω.

Τώρα ,κατά μόνας στη σιωπή, θαρρώ πως αρχίζω ν’ αφουγκράζομαι τη φωνή της, δειλά δοκιμάζοντας να συνομιλήσω μαζί της. Ταπεινωμένη σε κάθε επίπεδο, ευελπιστώ σταδιακά ν’ αφεθώ σε σύνδεση με την αρχική μήτρα, αποδεχόμενη το μεγαλείο του τίποτα της μονάδας και προσδοκώντας έναν κόσμο με ή χωρίς εμένα (αδιάφορο), ευημερούντα υπό τις επιταγές της.

Μακρύς ο δρόμος, αλλά η στάση του χρόνου ίσως αποδειχθεί αρωγός.

Μαρία Ψωμά-Πετρίδου: Συγγραφέας & αρθρογράφος πολιτιστικών. Συντονίστρια της Λέσχης ανάγνωσης ΣΑΑΚ και υπεύθυνη της εθελοντικής ομάδας «Διάβασέ μου». Υπεύθυνη επικοινωνίας των εκδόσεων Τύρφη.