Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

του Δημήτρη Αθηνάκη

πηγή: Facebook

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020, 06.00 ― μου χτύπησε σαν ένα αδυσώπητο deadline· πρέπει να προλάβω. Μία νοερή λίστα, ένα ανεπίδοτο γράμμα, κάτι γυαλισμένα πόμολα, ολίγα φιλέτα μπακαλιάρου στον φούρνο· αυτά πρόλαβα, διότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα να προλάβω ώς τις 6 το πρωί ― ό,τι χρειάζομαι και με χρειάζεται υπάρχει πέρα από deadlines.

Είναι η δωδέκατη μέρα που μένω σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα σπίτι και η τέταρτη συνεχόμενη που η πόρτα του διαμερίσματος των παρυφών της Κυψέλης δεν ξεκλειδώθηκε ούτε μία φορά ― όσα πρόλαβα κλείδωσα κι εδώ· από μέσα ή από έξω. Αν βγάζω στατιστικά; Λογιστικοποιώ απλώς τη νέα συνθήκη, την κάνω τάλιρα και περιμένω φιλοδώρημα ― ή αντίδωρο που δοκιμάζονται οι θέσεις και οι στάσεις που έχω υιοθετήσει.

(Το ξέρω: η πραγματική πραγματικότητα προηγείται της ιδιωτικής μας, που είναι συχνά περισσότερο αληθινή παρά πραγματική. Εδώ όμως έχουμε μια κοινή πραγματική πραγματικότητα που θα τη ζήσουμε ιδιωτικά ― το «θα τη ζήσουμε» ασφαλώς παραμένει το μεγάλο στοίχημα. Ίδια απειλή, άλλη αντιμετώπιση.)

Είχα κάνει λάθος· το μοναδικό πράγμα που έχω να προλάβω, όπως όλοι μας, είναι να μην εξαπλωθεί αυτή η μαλακία, διότι περί μαλακίας πρόκειται. Αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα deadline, κανένα ξημέρωμα κάποιας Δευτέρας του Μαρτίου («τι πέτρινο ξημέρωμα, κυρά μου» λέει η Τζένη Μαστοράκη).

Αν προλάβουμε αυτό, θα καταφέρουμε ξανά να συναντηθούμε στη Französischestraße, να γίνουμε Ζαν Βερντενάλ και κύριος Έλιοτ σε μια πανσιόν στο Πάνθεον της Σορβόνης, να ακούσουμε τους Dezzaired να μας νανουρίζουν με το London Bridge is falling down και τα Διάφανα Κρίνα με τα «τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς» στην πολυκατοικία της αντιπαροχής. (Παρακαλώ πολύ να μη βιαστείτε να μου προσάψετε κυριολεξίες. Πρόκειται για αλληγορίες που καταυγάζουν τη ζωή.)

Ο χρόνος αυτός του περιορισμού ―εκτός από την επώδυνη κοινή πραγματική πραγματικότητα― θα είναι ξανακερδισμένος χρόνος. Κι αν τελικά η μαλακία μάς χτυπήσει την πόρτα, τουλάχιστον θα έχουμε προλάβει ν’ αποθηκεύσουμε κι άλλο χρόνο· προ τόκων, φόρων κι αποσβέσεων.

Αν δεν αρρωστήσουμε, θα έχουμε κερδίσει χρόνο· άλλοι για να καταλάβουμε το μέλλον, άλλοι για να επανατοποθετηθούμε στο παρόν, κάποιοι τρίτοι για να τελειώσουμε με το παρελθόν που έχει το κακό συνήθειο να μην αλλάζει. Είναι κι εκείνοι που δεν θα κάνουν τίποτε απ’ όλα αυτά. Αν τους ζηλεύω; Δεν ξέρω. Σίγουρα όχι περισσότερο απ’ όσο ζήλεψα σήμερα ένα απόσπασμα επιστολής του Έλιοτ στη μητέρα του, Σαρλότ, Γενάρη του 1922, που άκουσα στο Τρίτο διά στόματος του πιο διαυγούς μεταφραστή του Έλιοτ, Γιάννη Αντιόχου: «αν δεν είχα συναντήσει τόσο πολλούς νέους ανθρώπους στο Παρίσι, θα είχα απομονωθεί με τις προπολεμικές μου αναμνήσεις για τον Ζαν Βερντενάλ και τους άλλους».

Αυτά θα προλάβουμε.