Ο δικός μου Βασίλης

Σάμης Ταμπώχ: Οι δύο Βασίληδες, 2020, ακουαρέλα, 40x30 εκατ.

Από την ενότητα «Συντέλειες»

γράφει ο Σάμης Ταμπώχ

Μια που η σκυτάλη για να γράψω κι εγώ σε αυτό το blog μού δόθηκε από τον φίλο Φίλη, καταρχάς σκέφτηκα να μείνω κοντά στο δικό του κείμενο, που ήταν για τον δικό του άστεγο, τον Βασίλη, και να γράψω για τον δικό μου άστεγο, τον Πολύβιο, που είναι αραχτός αυτός και η οικοσκευή του έξω από το Lidl της γειτονιάς μου. Αυτό που, στην αρχή, το είχα βρει καλή ιδέα, σε δεύτερη ματιά μού φάνηκε εντελώς σαν ένα εμμονικό σπορ (;) στο οποίο επιδίδονται τα δωδεκάχρονα αγόρια με το που ανακαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους. Όχι, δεν θα συγκρίνουμε τους άστεγούς μας, για να δούμε ποιανού ο άστεγος είναι πιο άστεγος. Θα έμοιαζε σαν να υποβάλουμε αίτηση για να συμμετάσχουμε στο καστ της συνέχειας του «Πόλεμου των Κουμπιών» που γυρίζει ο Υβ Ρομπέρ εκεί ψηλά στον Παράδεισο. Στον Παράδεισο σκοπεύουμε να πάμε, ο καθένας με τη σειρά του, αλλά όχι τώρα κοντά.    

Το κείμενο του Τέλλου, όπως κι όλα όσα ακολούθησαν αναφέρονται στον αναγκαστικό κατ’ οίκον εγκλεισμό μας (και είναι προϊόντα του), εξαιτίας του κορονοϊού. Οι περισσότεροι από εμάς γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε μία περίοδο “ειρήνης”. Τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα, μια που η ειρήνη στον δυτικό κόσμο ήταν το φύλλο συκής που με δυσκολία κάλυπτε το διόλου ευκαταφρόνητο σε μέγεθος και λίαν απειλητικό πέος του ψυχρού πολέμου. Στον υπόλοιπο κόσμο η ειρήνη ήταν πολύ απλά ανύπαρκτη. Η πολύ σωστή άποψη «Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος άρχισε την ημέρα που τελείωσε ο δεύτερος» αποδίδεται στον Έρικ Μπλαιρ, που κι από πόλεμο γνώριζε, και ρεαλιστής ήταν, κι από όραμα για το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας είχε περίσσευμα.  

Είναι αλήθεια ότι τον ειρηνικό μας λήθαργο τον διατάραξαν δολοφονίες δημοφιλών Αμερικανών πολιτικών φυσιογνωμιών, ραδιουργίες σε οπερετικά παλάτια στα νότια Βαλκάνια, αλήστου μνήμης πραξικοπηματίες Έλληνες συνταγματάρχες, ξεσηκωμένα Γαλλόπουλα φοιτητάκια που επιθυμούσαν να κλείσει η αυτοκινητοβιομηχανία της Ρενώ ―μια που τα Σιτροέν ήταν καλύτερα αμάξια―, αναρχοκομμούνια αιώνιοι φοιτητές που από το Μετσόβιο τολμούσαν να ζητούν ελευθερία λόγου, Δημοκρατία κι άλλα ανήκουστα, και που δικαίως βρέθηκαν κάτω από τις ερπύστριες μηχανοκίνητων οχημάτων του στρατού μας, πετρελαϊκές κρίσεις , σοσιαλιστικές ανοίξεις σερβιρισμένες με διάφορες σάλτσες από άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης, άγουροι Άγγλοι έφηβοι που κακομεταχειρίζονταν τα όργανά τους, τα μουσικά εννοώ ―προς αποφυγήν παρεξηγήσεων―, διαρροές σε πυρηνικά εργοστάσια που εκτόξευαν σε δυσθεώρητα ύψη την τιμή του συμπυκνωμένου γάλακτος ΒΛΑΧΑΣ και ρήμαζαν τα ράφια των σουπερμάρκετ, τείχη που μάτωναν την καρδιά κραταιών μεγαλουπόλεων και που τα νομίζαμε εξίσου μακρόβια με το Μέγα Σινικό Τείχος και που σε μια βραδιά αποσυντίθενται σε θραύσματα που με μανία κυνηγούν οι συλλέκτες, απρόσμενες καθαιρέσεις σοσιαλιστών δικτατόρων, ογκώδη συλλαλητήρια για τη διεκδίκηση του ζωτικού μας χώρου, φούσκες στη Σοφοκλέους αλλά και στο Χονγκ Κονγκ, πύργοι γεννημένοι τον Ιούνιο και που κατά Σεπτέμβριο σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα, εν Αθήναις Ολυμπιακοί αγώνες όπου το μόνο μετάλλιο που δικαιωματικά μας ανήκε δεν δόθηκε ποτέ στον μέγα Δημήτρη Παπαϊωάννου, εγκαίνια των εργασιών του μετρό στη Σαλονίκη με σπόνσορα το PlayStation καθώς και τους συμπολιτευόμενους αδηφάγους εργολάβους δημοσίων έργων, μνημόνια, τρόικες, ξανά μνημόνια, ξανά τρόικες, πρώτη φορά Αριστερά, βροντερά ΟΧΙ που αν τα δεις καλύτερα διαβάζονται ΝΑΙ, μπατριώτες που προπηλακίζουν και δέρνουν τον μόνο σωστό δήμαρχο που εξέλεξε αυτή η πόλη εδώ και δεκαετίες, και ξανά συλλαλητήρια Ελληναράδων υποκινούμενων και μη, μηχανοκίνητων και μη, πάντα για τον δικό μας ζωτικό χώρο που τον επιβουλεύονται νεόκοποι απόγονοι του στρατηλάτη μας.

Κι απάνω που για οχτώ μήνες κοιμόμασταν τον απολαυστικό ύπνο της κανονικότητας, τσουπ ο περιβόητος ιός! Που σε προσβάλλει αν φας στα βάθη της Κίνας ζωάκια που τα βιβλία Ζωολογίας των σχολείων μας αγνοούν, αν πας προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα για να γίνεις χατζής (χατζής μπορεί να γίνεσαι αλλά πολύ εξοντωτική διαδικασία, βρε παιδί μου!), αλλά και με άλλους πιο απρόβλεπτους και απίθανους τρόπους.

Κι έτσι βγήκαμε από τον λήθαργο και τον ύπνο τον κανονικό για να μπούμε στο σπίτι μας, να κλειδαμπαρωθούμε και να μείνουμε εκεί. Δεν λέω, έχει τα αρνητικά του αυτός ο ιός, κυρίως το ότι σκοτώνει δηλαδή, αλλά έχει και τα θετικά του. Και το πιο θετικό από τα θετικά, και τι κρίμα που δεν είναι ανάμεσά μας για να το χαρεί κι αυτός που εδώ κι εκατό χρόνια ξεκίνησε την αναζήτηση, είναι ότι βρήκαμε, επιτέλους, τον χαμένο μας Χρόνο.  

Ο Σάμης Ταμπώχ γεννήθηκε το 1952, στην Θεσσαλονίκη, όπου ζει κι εργάζεται. Σπούδασε χημικός μηχανικός, με ειδικότητα στη Χημεία πετρελαίου. Εργάστηκε ως τενεκετζής.

Εδώ και 44 χρόνια ζωγραφίζει και μεταφράζει από ισπανοεβραϊκά, αγγλικά και γαλλικά.